NIETS doen + Correcties

.Hoe warm het vandaag was....

Naar aanleiding van de laatste discussie willen er nog wat zinnen uit...

Waar het in feite om gaat is "Niets" te worden of liever Niets te zijn.

Ik had dit stukje wat te snel geschreven. En woorden zijn hier eigenlijk niet toereikend meer. Het gevolg: Deze bovenstaande zin is natuurlijk (een) on-zin. Het essentiële inzicht is, dat je al Eenheid bènt. Er bestaat geen kennen door een 'iemand' van Eenheid. Want was dat wel zo, dan was er sprake van verdeeldheid, van afgescheidenheid. Iets ervaart iets 'anders', maar Eenheid kan niet door iets afgescheiden (dus een fragment) ervaren worden.

Wij zijn Eenheid. Eenheid=ervaren. Er valt niets meer te doen. Er is geen worden... Taal lijkt nog steeds de zaak te verdelen, maar dit is een illusie.

Aanwezigheid, stilte, ruimte. Dàt te herkennen als jouw feitelijk basis, als Zijn zelf.

Dit kan dus ook niet. Dan is er weer een aparte ervaarder. De beperking die het onbeperkte waarneemt en waardeert.... Dat kan dus niet. Er is Weten van Zijn, maar niet door een fragment. Weten is zonder woorden. Het ogenschijnlijke fragment bestaat uit louter gedachten, maar gedachten (dus het fragment) zijn niet het Leven zelf.

Je hoeft dus niets te doen! Wat Freddy al zei. Voor het eerst van jouw leven hoef je niets te doen!!!! Maar dat kan 'je' pas wanneer je na veel vallen en opstaan gezien hebt dat er niets zinnigs te doen valt.

Want -en ik herhaal het nog een keer- er is geen afgescheiden 'je' of 'ik'. Ook dat wordt weer gesuggereerd door gedachten, door woorden. Maar die gedachten bestaan louter bij gratie van de aanwezigheid van het Leven (bewustzijn) zelf. Gedachten zijn als krantenberichten. Zij zijn nooit de werkelijkheid. Dus staat er in het vervolg 'je', dan heb ik het over die schijn-identiteit, die enkel bestaat uit de gedachte 'ik'.

Je hoeft ook niets te bereiken, want wat moet je bereiken? Je kent het doel niet eens!

Nee, want dat ben je Zelf. Zodra je iets zou ervaren is het niet meer het Werkelijke. Dan is het weer een ding, een vorm, een object. En wie ziet het? Dat kan alleen maar het Zijn zelf zijn.....

Elk 'moeten' veronderstelt weer een doel of een serie eisen. Het denken, het ego, wil weer zijn stempel op het leven zetten, wat weer veel teleurstellingen en lijden met zich mee zal brengen. Tot dit lijden openbreekt in een herkenning dat het een gevolg is van het verzet tegen wat-is. En wat-is dat is. Daar helpt geen moedertje lief aan.Dan is er geen lijden meer, maar is er ingezien waardoor het ontstaat.

Je kan voorts niet 'verlicht' worden. Dat streven kan je dus ook laten varen. Wat men met verlichting bedoelt is dat er een toestand is, waar jij (als de afgescheiden persoon) er niet meer bent. Dan kan het leven 'jouw' leven vullen zonder de bedenkingen en tegenwerkingen van het denken. Maar je kan jezelf niet uitschakelen. Hoe meer je dat probeert te doen hoe groter het ego weer wordt. Een nieuw spiritueel ego, dat wellicht erger is dan het oude. Want je bent nu 'speciaal' geworden. Dat is nu echt illusie. Want spiritualiteit betekent in wezen totale overgave aan het totaal onbekende.

De essentie is altijd aanwezig, niet als iets wat vanuit de verte toekijkt, maar als bron van alle activiteiten. In die zin is er geen scheiding. Alleen is al het geziene een proces, dat nooit stilstaat, nooit het zelfde is. In die zin is dat een illusie. Dingen bestaan niet werkelijk, maar zijn continu in beweging. Maar het Zijn is altijd onveranderlijk de 'ruimte' waar in alle gebeurtenissen plaats vinden.

Je bent dat in essentie op de achtergrond al, maar wat jij er zelf aan kan bijdragen (oh, die taal...) is het denken te laten voor wat het is en door alert en stil aanwezig zijn 'ruimte' te scheppen voor het Onbekende.

Wat je in essentie enkel en alleen altijd al bent

Dus heb je een gesprek met iemand, bereid het niet voor. Ben aanwezig en zie wat er gebeurt. Doe het niet zelf, zet het niet naar jouw hand. Therapie geven is dan bijvoorbeeld zelf niets doen. Samen in aandacht zijn en dan maar zien hoe 'het' zich ontwikkelt. Iemand 'bijstaan' is niet iets aan de ander opdringen, maar samen stil aanwezig zijn en dan maar zien....

Aanwezigheid doet het, niet het fragment dat jijzelf als persoon denkt te zijn.

Aanwezigheid is alles

En zo leer je ook met jezelf om gaan. Niets bestrijden of verwerpen, of verlangen of eisen, maar alert aanwezig zijn, zien wat in je speelt, zien welke neigingen er opduiken. Zie de reacties van het denken, maar zie hen niet als jouw oordeel. Jij bent het zien van dit alles.

Daarmee ben je er uit gestapt.

En is alles Een