Is het onkenbare kenbaar?????

.
Wanneer je zou kunnen vertellen wie of wat je werkelijk bent, zodra je zou kunnen vertellen wat Bewustzijn (of het Kennen, of het Zelf) is, zou Het Dat al niet meer zijn. Het Wezenlijke zou tot object gemaakt zijn, het zou kleiner, beperkter geworden zijn dan het Alomvattende, dat het in feite is. Het gegeven dat de naam van de schepper in de Joodse traditie niet mocht worden uitgesproken, kan hier mee te maken hebben.

Dus elk idee, elk concept m.b.t. het Gemiste en zozeer Gewenste, doet afbreuk aan het Mysterie van het Levende Leven Nu, op dit moment, zelf. Het Mysterie IS, maar laat zich niet door jou of mij vangen. Wij zìjn het Leven. Het is ons. Elk moment. Nooit niet.

En toch is er die drang -in zowat ieder mens- van het zoeken. Voorwaar een rijke bron voor het ontstaan van allerlei geestelijk stromingen en van dwalingen.

Maar de zoektocht naar dat Onkenbare zal Niets opleveren.

Er zou iets uit dat oneindige Niets moeten worden afgesplitst om het Onbeschrijfelijke te kunnen beschrijven. Een zou tot twee moeten geraken, om daarna te beseffen dat Een niet te Kennen valt. Zijn=Zijn

Alleen al de daad van een wens te uiten naar uitleg en verklaring, zou een duaal universum veroorzaken. In den beginne was er het woord....

En dat nu is exact wat er gebeurd is, toen je heel jong jezelf als een ‘ik’ ontdekte. Je deed op dat moment niets fout, het overkwam je. Vanaf dat moment van het herkennen van ‘ik-ben’ was er onmiddellijk dat andere, de wereld buiten jezelf, de mensen buiten je zelf en je eigen Eenheid, welke je van af dat moment kwijt was.

Een was tot twee (tot oneindig) geworden en er was onmiddellijk die eenzaamheid.

En uiteraard deed ‘jij’ dat niet. Dat is het offer voor het bestaan van de manifestatie.

Het Mysterie

.

De kerstdagen naderen. Nooit zijn er zoveel pinpastransacties geweest als de zaterdag voor Kerst. Waar ging het allemaal over? Het Feest van het Licht, dat ons de kerstlichtjes bezorgde, of de geboorte van Christus, al weer zo lang geleden.

Ik hou het maar op het Mysterie wat vanochtend voelbaar was in het nabije Schollebos, dat betoverd was door een laag poedersuiker, dat ijl beschenen werd door een zon die nog moest doorbreken. Adembenemend was het en de mensen wisten het. Zij kwamen in grote getale met hun digitale camera’s aanrennen. Maar ze waren stil. In ontzag voor die schitterende natuur, die ze even uit hun kooplust haalde en hen even het Mysterie deed ervaren.

Het Mysterie van onze Aanwezigheid. De onbeantwoorde en onbeantwoordbare vraag wie wij zijn en waar toe. Wij zijn er. Maar er blijft ook het mysterie van al diegenen die dit jaar voorgoed uit ons zicht zijn verdwenen.
Wij weten van ons aanwezig zijn. Wij zijn het Mysterie zelf, want wij hebben weet van het Mysterie. Maar het Mysterie laat zich nooit zien, trouw zijnde aan Zijn Eigen Aard.

Ik wens u allen een gezegend Kerstfeest en een Liefdevol Nieuwjaar toe.

Rob

Foto's Schollebos 22-12-2007 © Rob Ek, 2007

Alles is helder en zo voor de hand liggend

Gilbert Schultz, de energieke Australiër, die bekend staat als de redacteur van 'Sailor' Bob Adamson, is de man die mij twee jaar geleden -na dat ik een lange tijd aan het dwalen was geweest - wees op de misverstanden die bij mij gerezen waren na een lange periode van satsangs hier in Nederland.

Wat ik ooit -12 jaar geleden- zelf gevonden had, was weggespoeld door het leven zelf en door een lange reeks ontkenningen van wat ik zelf uitgevonden had. Door de sterke focus bij de satsangs die ik volgde op het verkrijgen van Bliss ervaringen en de steeds aanwezige belofte van steeds diepere ervaringen, was ik onwillekeurig weer in het concept van Tijd geraakt. Wij waren met ons groepje 'op weg' naar het ultieme doel. Verlichting. Intussen was het soms 'kicken' geblazen. Ik uit hier geen kritiek op de leraar. Alles wat ik hier op de Blog schrijf kan ook in principe in de teksten bij haar gevonden worden. Maar ik was vastgelopen. Of ik verstond het niet. Of het was mijn tijd niet. Maar ik had kennelijk een andere benadering nodig. Dat laatste zetje of een enorme knal.

Verstandelijk begrijpen blijft grijpen, en het Onkenbare laat zich niet grijpen. Kennelijk moet er een van binnen uit rijpen zijn van het grote inzicht, dat je al bent wat je zoekt. Bliss is puur ervaren, maar dat kan ook ervaren worden zonder het Grote Inzicht in dat wat je wezenlijk bent.

Er moet wat 'anders' gebeuren. Het Inzicht. De Doorbraak. Het Ontwaken. De Realisatie. De AHA-erlebnis. Die beweging komt nooit vanuit het denken. Het is intuïtief. Ineens valt het kwartje, plots passen de puzzelstukjes in elkaar, NU doorzie je ineens de belachelijkheid van die zoektocht en doorzie je de Grote Illusie die alle verhevenheid en verkleedpartijen van en bij veel Advaita en Zenleraren met zich meebrengen.

DIT IS ALLES. DIT IS HET!

Al die onwetendheid van je zelf, al dat zoeken, al dat gepuzzel, al die boeken, verhinderden het Inzicht dat al die tijd Het Gezochte al die (niet-bestaande) tijd aanwezig was bij het zoeken, het gepuzzel en het gelees. Jouw/mijn eigen bewustzijn, het kennen van elke gebeurtenis, het zien van elke beweging, het horen van elk geluid, het ruiken van elke geur en het voelen van het lichaam en de wereld. Dit waar dit allemaal, ook jouw lezen nu, in af speelt.

De grote uitspraak van 'Sailor' Bob en Gilbert Schultz was voor mij op dat moment (twee jaar geleden) dat het (voor mij weer gaan) zoeken het vinden in de weg stond. Zoeken is een beweging in tijd en het gezochte is het Tijdloze Aanwezige, het Tijdloze Onvindbare, dat er altijd is, waarin alles geregistreerd wordt. Dat wat je Nu bent.

Wanneer je het Engels machtig bent kan je het laatste e-Book van Gilbert Schultz via een nieuwe link downloaden:

Everything is Clear and Obvious

Lukt dat niet kan je mij mailen, dan stuur ik het pdf bestand naar je toe.

Je bent bewegingloos.

.

Wij zien beweging omdat wijzelf bewegingsloos zijn.

Dat kunnen wij ons voorstellen wanneer wij auto’s aan ons voorbij zien razen of (zoals bij deze fotograaf) deze dieren aan ons voorbij zien stuiven..

Sri Ramana Maharshi besprak echter een bijna niet te begrijpen consequentie van dit principe...

Hij zei tegen een bezoeker, die puffend kwam binnenlopen, dat deze dacht dat hij een lange reis had gemaakt vanuit Amerika met het vliegtuig, vervolgens met de trein en tot slot met een taxi om zodoende in Arunachala te komen. “Al die tijd was U hier en Nu. U heeft geen meter bewogen……” Het is geen letterlijk citaat maar hier kwam het wel op neer.

Dus, wanneer ik van Rotterdam naar Amsterdam rijd bestaat Rotterdam nog wel wanneer ik Delft passeer? Of is het er alleen wanneer ik er ben? (Wanneer ik psychologisch getest zou moeten worden voor een baan (of whatever..) moet ik uiteraard niet met dit soort verhalen komen. Dat wordt een roemloos einde in een gesloten inrichting. Maar ik kan altijd nog Ramana de schuld geven…).

Dan komt het begrip illusie of het Spel van Leelah wel erg dichtbij. En dat doorzie je pas wanneer jij bewustzijn hebt doorzien als het spel der beelden, en dan weet dat je ook dàt niet bent. Zodra je een principe hebt begrepen ben je er los van. Sta je er boven. Is het opgelost.

Dus wanneer je uiteindelijk hebt ingezien dat je in essentie heel dit kleur- en bewegingsvolle leven niet bent (omdat je het zien van al die beweging bent), ben je er onmiddellijk los van. Het is niet meer de ultieme waarheid. Het is doorzien.

Ik drop het maar weer even. Een herhaalde vorm van obstructie zoals René dat in de commentaren noemt.

Dat je beseft dat je uiteindelijk de Absolute Staat zonder woorden en zonder objecten bent. Het absoluut kenmerkloze.

Alleen het onkenbare kan kennen, maar niet zichzelf…

Jij bent het Tijdloze

Op een feestje van mijn zus meer dan 10 jaar geleden zei haar voormalige baas, die ergens in de zestig was, dat hij soms stomverbaasd in de spiegel keek en een oude man zag. Van binnen voelde het bij hem helemaal niet zo.

Ik nader nu zelf - inmiddels 58 - de leeftijd des onderscheids en ik merk - uiteraard- hetzelfde. Hoewel mijn lichamelijke energie nog niet erg jofel is na jaren van burnout, voel ik mij van binnen niet anders dan toen ik op school zat of studeerde.

Jij zal ongetwijfeld hetzelfde ervaren.

Dit is omdat jij en ik niet ons lichaam zijn: wij zijn het waarnemen van het lichaam, het waarnemen van ons denken, het waarnemen van een immer veranderende wereld.

En het waarnemen, het zien, het ervaren wordt niet ouder. Het zien lijdt niet. Het ziet.

Ik zie de boom: een analyse

.
Ik zie de boom (en wat voor boom!!!).

Het 'ik' in deze zin blijkt onvindbaar.

Onkenbaar, geen object, niet aanwezig.

Het zien…...kan je het zien zien????

Ook het zien blijkt onkenbaar.

Aha!

Dus 'ik' 'zie' de boom kan geschreven worden als 0 + 0 = boom,

ofwel 0 = boom.

Niets nietst de boom.....

Wij hebben de poten...ehhh.....de stam onder de boom weggezaagd...

Wat wordt gezien is zelf niet zichtbaar middels een functie (zien) die daarvan onscheidbaar is.

Wat zegt dat van die boom?

Die bestaat pas wanneer hij gezien wordt.

Maar je ziet alleen een beeld van de boom

Maar niet als ‘je’ maar alleen als zien...

Zien is er wanneer er wat te zien valt.

Maar het zien blijft onzichtbaar.

Object en subject zijn dus in feite één.

Op dit enige levende moment.

Het gegeven dat alles wat gezien wordt immer veranderlijk is

Maakt dat wat ziet als enige onveranderlijk is.

Er is alleen zien.

Wat er tevens dus niet werkelijk is....


Foto van www.gff.be

Stilte (Update)

v

Dit was het voorlopig weer even. Genoeg woorden nu. Woorden kunnen oneindig herhaald worden.

Zij kunnen van alles omschrijven, zonder de werkelijkheid te raken. Woorden kunnen daarom oneindig vragen oproepen. Nog meer woorden. De vragen zullen op hun beurt nog meer ant-woorden genereren. Maar ik stop er even mee. Met die woorden. Want ik weet dat ik niet de woorden ben. En dat jij dat ook niet bent. Ik ben ook niet de vorm die ik in de spiegel zie, en jij ook niet.

Wat wij zijn is hier al uitputtend beschreven. Alle woorden op deze Blog verwijzen naar het woord-loze, naar het vorm-loze Zijn, dat Wij allen in wezen zijn.

Wij zullen ons Zelf nooit vinden in een woord of in een andere vorm. De vormen bestaan niet wanneer er geen woorden voor zijn. Wij zijn het Zelf, Hier zoals wij nu deze woorden lezen. Wij zijn het Kennen van woorden en het Zien en Ervaren van vormen. Die hoofdletters maken het niet groter. Zij zijn als de hoedjes van de Koningin. Zij zeggen: "Hier is ze!"

Dus: "Hier is Het." En ga dan (zonder hulp van het denken) 'voorbij' die woorden met een hoofdletter.

Wij zijn de Stilte waaruit gedachten oprijzen, waaruit muziek kan opklinken, waarin beelden verschijnen en waarin alles, alles, weer in verdwijnt..

Zoals deze weer prachtige foto van Harry van der Tuin. Zoals al die andere schitterende illustraties die ik gedurende bijna anderhalf jaar van hem mocht ontvangen naast de andere illustraties en grappen die ik zelf op het internet of thuis wist te vinden.

Bekijk ze nog eens, en besef Wie Ziet. Dat is het enige wat je hoeft te doen.

Zit stil en ervaar die Stilte. Proef het, voel het. Er ontstaat vanzelf een ruimte. Blijf bij het ervaren. Je hoeft er in wezen niets voor te doen. Zit stil en doe niets. Wie ontvangt de beelden, de geluiden? Daarna -wanneer je je hebt gerealiseerd wie je zelf bent- hoef je ook niets extra's meer te doen. Er zit niets achter dat Zien. Je hoeft niet meer- en niet méér te zoeken. Laat het maar gebeuren. Ga steeds in het dagelijkse leven weer even naar die Stilte die jezelf bent, naar het Vormloze-dat-alles-ziet. Ruimte. Ga in een wereld en met een hoofd vol beweging naar dat stille -bewegingsloze- zien van al die beweging.

En dan kan het wonderlijke ontdekt worden. Alles is Een. Je hebt geen Zelf, je bent het-Zelf. Je ziet geen beweging, een boom of een kerktoren buiten je. Je bent niet iemand ie ziet. Je bent zien.

En weet je de Stilte niet te vinden, kom je niet uit de woorden, bel of schrijf mij en kom even langs. Dan krijg je een pakje van jouw eigen Stilte van mij mee.

Rob


Foto: Zoet... © Harry van der Tuin, 2007

Nothing Personal

V

Dit vrolijke portret van Eckhart Tolle staat hier niet voor niets. Hij was laatst –hier- in Rotterdam, maar ik heb hem helaas gemist. Ik had wel zijn boeken gelezen, maar ging toen ten onder in alle adviezen.

Pas na zijn bezoek kreeg ik een 4 uur durende dvd van een retraite van hem in Findhorn in huis. Ik heb genoten. Veel humor, veel understatement en voor velen wel heel veel tips en aanwijzingen. Tolle pendelt heen en weer tussen de wereld van het Vormloze en de wereld der vormen. Hij adviseert in feite (met Boeddha) de gulden middenweg. Niet teveel vergeestelijken en niet teveel verwereldlijken.

In die zin lijkt hij wat verder van het radicale pad van Advaita af te staan, maar dit blijkt een misverstand. Regelmatig laat hij zijn toehoorders weten dat er niets persoonlijks is. In de wereld van het denken komen en gaan de gedachten in de 'eigen' bewustzijnsruimte. Je doet ze niet. Maar door ze te zien kan je de kracht ervan ontmantelen en kom je in de ervaring van jouw eigen ruimte, die der Stilte. Je leest of hoort deze aanwijzingen eigenlijk pas, wanneer je het zelf (Zelf..) herkend hebt.

Alert aanwezig zijn bij alles wat je doet, geen aandacht geven aan de voortsnellende gedachten, doet je de altijd aanwezige Stilte ervaren. Die Stilte is wat je in essentie bent, zegt ook Tolle. Dat is jouw Zelf en dat Zelf is ook niet persoonlijk. Het is niet van jou als persoon. Het is het Collectieve Zijn. Dat is er al voordat je geboren werd.

Er is dus niets persoonlijks!

Hij stelt dan de vraag: "Dus waarom zou je jouw Zelf willen realiseren door methoden toe te passen als meditatie?"
Dan gniffelt hij en geeft zelf het antwoord: “Hoe zou je iets -een methode- tussen jouw Zelf (wat je al bent) en jouw Zelf (wat je wilt vinden) plaatsen. Om je-Zelf te vinden? Je bent al het (je-)Zelf."

Er valt -concludeer ik maar- niets anders te vinden dan dit besef. De rest is entertainment, wat dus ook op zijn beurt 'nothing personal' is.

Het onuitgesproken probleem blijft dan dat wanneer er niets persoonlijks is, wie dan wordt aangesproken om dit in te zien en er 'wat' aan te doen of dit juist na te laten. Maar goed, dit is de spagaat waarin je onvermijdelijk terecht komt wanneer je het Vormloze wil uitleggen in/aan de wereld van de vormen.

Daarom zweeg Sri Ramana dan ook liever.

Q & A : 'Zijn' en Tranen

v
Paul Potts

Via de mail ontvang ik regelmatig vragen, die met mijn antwoorden wellicht interessant zijn om hier te plaatsen. Uiteraard altijd met toestemming van de vragenstellers.

Johannes, die wij ook bij de Commentaren tegenkomen, schreef mij laatst:

Zo is er nu de vraag, die schijnbaar onoplosbaar is, hoe kan het zijn dat het bewustzijn, mijn bewustzijn is en gelijk ieders bewustzijn en kijkt door ieders ogen. Niet de vraag is eigenlijk interessant maar wel dat die vraag steeds weer opdoemt.

Wanneer je goed kijkt naar jouw 'Zijn' vindt je niets. De oefeningen van bvb Douglas Harding maken dat zien tot een directe confrontatie met het onmogelijke. Het Zien (Zijn) kan zichzelf niet Zien.

Vanuit de duale kijker is het Zijn dus Niets, niet-iets. Het eeuwig verborgene. Het heeft dus geen enkel kenmerk. Het kan niet twee, honderd of een miljard zijn. Je hoeft dus geen lange rij fabrieken op te zetten om voor ieder levend wezen een onkenbare Kern te bezorgen. Er zijn geen miljaren stoffelijke wezens. Alles is Eén, en dat is vol immateriële beelden die zonder enige substantie zijn. Er zijn dus geen miljarden kernen nodig.

Je zou het -om het mogelijkerwijs te kunnen begrijpen- zo kunnen zien. De lege ruimte is één en al bewustzijn. De vormen die in die ruimte ontstaan moeten wel als kern aanhaken in dat overal aanwezige bewustzijn. Maar ook de bouwstof van hun verschijning is dat bewustzijn (waarvan wij als duale wezens nooit kunnen weten wat dat is).

Een tweede pijnpunt is dat ik vaak moet huilen van ontroering, schoonheid maar eigenlijk is het de ik die zich verzet. Het huilen komt (vaak) op die momenten dat er gewoon Zijn ervaren wordt. En wordt door dat huilen weer teruggeworpen in Johannnes. Is mogelijk ook maar een idee maar het lijkt zo te gebeuren. Just be, zei Nisargadatta maar hoe makkelijk het ook lijkt, ik schijn een worsteling te creëren. Het bewustzijn realiseert zichzelf en geduld werd ook veel gepredikt door de groten. Maar er ontstaat soms twijfel, je (her)kent dat vast wel.

Je raakt los van die als afzonderlijk gedachte persoon en gaat het alomtegenwoordige bewustzijn ervaren. Eerst vang je de emoties op van jouw omgeving. Jouw verdriet is het verdriet van de wereld. Dat wat wel het ego genoemd wordt, maar niet meer is dan een van energie voorzien referentiepunt, verzet zich, want het zal worden weggespoeld met die tranen. Laat maar komen.

Kijk maar eens naar dit Youtube filmpje van de spectaculaire ontdekking juni 2007 in Engeland van de operazanger Paul Potts : http://www.youtube.com/watch?v=1k08yxu57NA
(n.b. Het filmpje van zijn eerste auditie bij de grote talentenjacht op ITV 'Britain's Got Talent' is al minstens 15 miljoen keer bekeken.)

Nu weet je hoe mooi die tranen kunnen zijn.....

Probeer -tot slot- niet het gevecht aan te gaan met dat ego. Het zijn 'maar' gedachten. Kijk er naar. Dat is het enige wat er te doen valt. Door te kijken stap je uit de situatie en overstijg je die a.h.w.. (dat is transcenderen). Zie de twijfel en je bent die twijfel niet meer. Zo simpel is het echt. Zie de tijd die het neemt. Je gaat er niet over. Alles wordt gedaan door Wie je werkelijk bent. De persoon is maar een beeld in bewustzijn. De persoon is niet de hoofdrolspeler... Dus het "just be" van Nisargadatta is enkel een aansporing om niets te doen. En zeker niet in de concepten te gaan zitten. Het Zijn IS al en doet alles al. Dus laat dat zijn gang maar gaan en laat alle illusies over een afzonderlijke doener maar varen.

Rob

p.s.

De link naar Paul Potts betrof zijn eerste auditie. De volgende twee zijn van de halve finale en van de finale die hij won. Twee weken later lag zijn cd al in de winkel, die in één week op nr 1 in Engeland stond. Hij reist nu de hele (droom)wereld af.

Halve finale
De Finale
De Uitslag

'Lachwekkend' simpel

Misschien moeten wij er maar eens mee ophouden.
Al die geniale zinsconstructies
Die zogenaamd diepe discussies
Dat lesgeven en dat proberen te begrijpen
Het oordelen over anderen (er zijn geen 'andere' anderen)
Moeilijk doen over wat zo eenvoudig is...

Neo-dit en traditioneel-dat
Al die zogenaamde Leren, de kerken, de priesters, de Meesters
Al die Superwezens die het ooit 'gezien' hebben
En waarvoor je eeuwen later nog steeds moet knielen
Waardoor hun boodschap onbereikbaar werd

Al die raadgevingen hoe je je zelfs na het Inzicht dient te gedragen
.....heb je het eindelijk gevonden zijn er weer voorschriften.......
Al die hel en verdoemenis die je beloofd worden wanneer je het niet wilt of kan geloven
En op jouw eigen benen wilt gaan staan

De zo lang gezochte waarheid is zo ongelofelijk simpel
Dat iedereen er over heen kijkt
Alleen het denken maakt het zo ingewikkeld
Je bent Dat wat voorafgaat aan de gedachte, aan die twee woorden: "Ik Ben"
Of slechts aan het woord 'Ik' of aan welk woord dan ook.

Aanwezigheid
Opmerkzaamheid
Gewaar-zijn
Leven
Er-zijn
Nu
Bestaan

Dat wat ziet
Zien
Dat wat hoort
Horen
Dat wat proeft
Proeven
Dat wat voelt
Voelen
Dat wat ruikt
Ruiken

Het onmiddellijke en enige Nu
Waarin alles te vernemen is
Waarin al die woorden en al die ervaringen dit moment samenkomen
De stille ruimte waarin alles gehoord en gezien wordt

Er is al veel te lang veel te geheimzinnig over gedaan
Grote Meesters, Kardinalen en Heiligverklaringen
Dikke boeken, traktaten, inquisities, oorlogen, zelfmoordaanslagen
Hebben van die Stilte een onneembare vesting gemaakt

Je bent gewoon heel eenvoudig dat-wat-dit-alles -gewaar-is

Verblijf daar in, zet je tentje er in op
En ook dat laatste is onzin als raadgeving
Want je.....het.....is er toch al die tijd al
'je' hoeft er niets voor te doen
Voor dat wat je al bent.

En veel van degenen die deze waarheid ontdekken
Gaan hard lachen
Of glimlachen in stilte


Illustratie: "De Deur deur", computergegenereerde tekening © 2005 Richard de Vries, Rotterdam

Sprakeloos (update)

Gisteren werd 'ik' sprakeloos wakker
In woorden: helder, stil, ruimte, transparant, aanwezig
Na enige tijd kwamen er weer gedachten, maar die werden slechts gezien
Door niemand
Zonder aandacht voor hun inhoud

Dan is alles zoals het is
Wat het toch altijd al was

Geen links of rechts
Geen hier of daar
Geen Nu en straks
Geen beweging naar daar
Geen tekort en geen teveel
Geen hoger of lager
Geen meer of minder
Geen weg om te gaan
Geen succes om te behalen
Geen falen om te betreuren
Geen instructies hoe niets te doen
Geen aanwijzingen om 'wat' te worden
Geen cursus om 'dat' af te leren
Geen Meester, geen leerling
Geen Gevorderden, geen beginners
Geen GPS nodig om 'mijn' Zijn te lokaliseren
Geen klok nodig om in het Nu te zijn
Geen bouwlamp nodig om verlicht te zijn

Woordeloos onmiskenbaar aanwezig zijn

Niets te doen om niets te bereiken
Door niemand

* * *

(10 oktober) Een toelichting direct na een 'avond-ervaring'. Het is zo kristalhelder nu. De aanwijsborden kunnen de schuur in. Zoek 'je' naar het Zelf, dan vind je steeds maar weer niets anders dan beperking. Geluiden, gevoelens, gedachten. Deze verschijnen en verdwijnen in een ervaringsveld. Ik ben het ervaringsveld of liever Ervaren. Het wonder van de ervaring was het absoluut ontbreken van een verschijnsel dat je vervolgens 'ik' kan noemen en dat wat dat 'je' zou moeten vinden. Beiden zijn er niet! Nisargadatta adviseerde eens om wanneer je naar het Zelf zocht bereid zou moeten zijn dat Zelf te laten vallen en dan ben je onmiddellijk 'Dat'. Dat was wat er hier gebeurde. Het absolute weten dat er niets buiten je te zoeken valt en dat er dus ook niets te zien valt, dus dat er ook niets is om naar te streven. Door niemand. Het Leven is het immer bestaande moment waarin alle beelden oprijzen en onmiddellijk weer verdwenen zijn. Gedachten als herinneringen en verwachtingen houden de illusie in stand van een doorlopende geschiedenis van een hoofdpersoon. Leven is louter beleven van een verhaal zonder echte hoofdrolspelers.

Maar zolang er nog de drang (die zichzelf doet) is van het zoeken, blijf kijken. Hou vol. Benoem niet meer. Laat het denken maar wat aanmodderen. Let er niet meer op. Kijk. Ben aanwezig. Alert. Ontvangend. Wat je toch al bent. Richt je op 'wat-ziet.' Tot ineens -zo als hier vanavond- het zien totaal samenvalt met het totaal Onvindbare. En er niets is. Ook niet een ietsiepietsie Niets buiten je, wat anders is dan jij. Het treft je als een boemerang. Als een bevrijding. Je hebt het enige gevonden wat niet zichtbaar of ervaarbaar is. Je hebt gevonden dat jij zelf dat onvindbare bent. Maar de beweging komt van de andere kant. Maar er is geen beweging. En er is geen andere kant. Jij bent Dat. Het Enige wat on-ont-kenbaar is. Geen woord voldoet. Je meest wezenlijke Zijn, dat toch spoorloos is. Je weet dat je bent, maar je blijkt onvindbaar. Hier op deze plek, die ook weer geen plek is. Nu, wat geen tijd kent. Het meest intieme dat er is. Maar het heeft geen enkel kenmerk, geen enkele verdienste, anders dan dat je het altijd Nu bent en al die tijd al was, lang voor dat je er naar zoeken ging. En zodra het een ervaring blijkt is er onmiddellijk de vraag weer: "Wie ervaart het?" Die 'Wie' is er niet. Alleen wat is..Nu

* * *

(11 oktober) Het wakker worden was -na een lange, heldere en niet zo'n vrolijke droom over de ouder wordende Kinks- uiteraard weer als vanouds. Duaal. Zolang het lichaam en de wereld er zijn is er het denken met zijn natuurlijke tegenstellingen, zijn er ervaringen van plus en min. Al die claims van permanente staten van Bliss moeten m.i. met een korreltje zout genomen worden. Er bestaat niet zoiets als een persoonlijke Verlichting. De illusie is weggevallen van een onafhankelijke entiteit die iets ervaart, bvb een tekort, en een gewenst doel kan bereiken.

Dit is dus ook geen poging tot een claim voor zelfverheffing (van wie?), hoewel er een poosje een hoop vreugde mee gepaard gaat. Maar beentjes weer op de vloer. Dit was ook (maar) weer een ervaring in Bewustzijn. Ook dit exact wat het is. Nu. Dit is wat wij allemaal zelf zijn. Een individu is niet afgescheiden maar on-deel-baar één met het Al. Zoek niet maar bèn. Dat ben je toch al, al geloof je dat niet. In dat laatste geval zoek net zo lang in de verschijnselen dat de zoeker zichzelf onthult als het reeds bestaande. Het gezochte blijkt al de zoeker te zijn geweest. Zie dat de Kenner ook geen ding is, of een eigenschap. Het is maar een woord voor het onkenbare, wat altijd IS.

Ik refereer maar weer eens aan mijn Australische advaitavriend Gilbert Schultz, die in zijn laatste notitie weer uitgebreid in gaat op de gewoonheid van zelf-realisatie: zie het stuk vanaf alinea 2 (onder de link die daar staat) over Nondualiteit. http://nondualitynotes.blogspot.com/2007/09/some-artwork-by-gilbert.html

Voor op een verjaardagsfeest: Er is alleen Leegte

V

Het grote inzicht van Advaita is dat je niet bent wat je ziet. Wat je van jezelf ervaart zijn gedachten, gevoelens, emoties, verlangens en alles wat met het kwetsbare lichaam te maken heeft.

Dat alles wordt moeiteloos (in de zin dat de persoon er geen enkele inspanning voor hoeft en kan doen) gezien of ervaren. En wanneer je gaat kijken naar datgene wat ziet, vind je steeds subtielere verschijnselen, maar nog steeds is er dat Zien, wat op zijn beurt nooit kan worden waargenomen. Je blijkt niet in jezelf te kunnen terugkijken.

Wanneer je -al is het maar heel even- alle gedachten en beelden kan laten vallen, wat blijft er dan over?

Zonder gedachten, zonder begrippen, kan er niets benoemd worden. Probeer het maar. Er is woordeloos 'Weten van Zijn'. Je weet -zonder enige twijfel- dat je bent, dat je bestaat. Alleen is er geen 'je' die bestaat. Het subject is onvindbaar. En zodra 'je' iets meent te weten, zijn er weer woorden, gedachten, beelden en is er weer dat te observeren imaginaire 'ik' dat meent dat het aan het roer staat van dat-wat-ziet.

Er is alleen zien, en niemand die ziet.

Er is alleen Bestaan, of liever Kennen, Weten van bestaan. Het lijkt op een stille ruimte, waarin alles verschijnt. Maar ook stilte en ruimte zijn weer begrippen.

Er is moeiteloos Bewust-Zijn. Je hoeft er niets voor te doen. Je kan er niet in en je kan er niet uit. Je bent het voordat er gedachten zijn. Je bent het voordat er het -foutieve- idee ontstaat dat je een 'iemand' bent. Die 'iemand' verschijnt in jouw zien. Het is een onderdeel van al het waargenomene.

Je bent geen 'iemand', je bent die woordeloze, identiteitsloze, totaal onvindbare en onkenbare Aanwezigheid. Naarmate je consequent steeds maar blijft kijken waar jouw wezenlijke kern is, verandert een theorie in 'weten.'

Je weet dat je bent, maar je weet nooit wie of wat je bent, anders dan deze Tegenwoordigheid.

Dat 'weten' is niet onderhandelbaar (dus begin er maar niet over op een verjaardag....), je wéét dat. Het is geen geloof, maar het klink- en klare eindpunt van zelfonderzoek. Je blijkt geen ding te zijn, geen mens. Je bent de onvindbare voorwaarde voor het kennen van de wereld. Dat waarin alles verschijnt. Onveranderlijk en niet te bedreigen.

Je bent het Absolute Einde van alle zoeken.

En wanneer de mens in jouw zien verdwijnt, verdwijnt ook zijn wereld en is er alleen Zijn, welke geen bewustzijn van zichzelf heeft.

De Absolute Staat, Eén en geen-twee.

Het absolute mysterie.


Foto: Heksenbal, © Harry van de Tuin

Gevaarlijke begrippen (een 3e Update)

Gevaarlijke begrippen zijn gevaarlijk omdat zij gauw misleidend zijn. Zij lijken een waarheid te vertegenwoordigen, spiritueel inzicht te vertegenwoordigen, maar zij leiden meestal tot verwarring. De Waarheid is nooit een begrip. Maar wij worden bijna doodgegooid met begrippen en hun tegenstrijdige betekenissen. Oorlogen zijn en worden er om gevoerd.

Ik start hier -als experiment- met een rubriekje dat zich langzaam kan uitbreiden. Maar met een verrassend einde...

Ik (aangepast)
Suggereert dat er een afgescheiden, te koesteren identiteit bestaat. Waar een 'ik' is moet derhalve ook een ander zijn. Wanneer er een 'ik' is moet er wel verdeeldheid zijn. Maar er is alleen Eenheid en dat is Gewaar-zijn. In Gewaarzijn zijn degene die ziet, het zien en dat wat gezien wordt één en het zelfde. Kijk zorgvuldig waar dat 'ik-dat-ziet' zich bevindt. Je stuit voortdurend op objecten, gedachten, emoties en lichaamservaringen. er is geen vast stabiel centrum te vinden. Jouw wezenlijke natuur kan nooit een object zijn. Wie ziet?? Het maakt nooit deel uit van de duale wereld. Je krijgt nooit te zien wie ziet…… In het zien ben je al wat je bent.

Hebben wij het met onze ik-ervaring dan altijd mis gehad? Ja en nee. Het ja, hebben wij net besproken. Nee, omdat het 'ik'-gevoel in feite het Ik van het Ik-Ben is. Bewustzijn dat zich bewust is van zichzelf. Dat Ik-Ben is de oorzaak van het ervaren ik en de ervaren wereld. Het Ik-Ben is niet het ultieme Zijn. Dat is Dat wat gewaar is van het Ik Ben.

Individu (nieuw)
De meeste mensen beschouwen zich nog als een individu, als een zelfstandig opererende eenheid goed afgescheiden van de rest van de mensheid. Het begrip individu is afkomstig van het woord in-divide, ondeelbaar. Ongescheiden. Zoals onze lichamen vrijwel identiek zijn (dus een gemeenschappelijke grond moeten hebben) geldt dat ook voor ons bewustzijn en denken. De persoon is niet zelfstandig en afgescheiden. Het begrip persoon is afgeleid van het Griekse Persona, het masker dat Griekse toneelspelers droegen. Het Gemeenschappelijke tooit zijn manifestatie met vele maskers, maar het blijft het Ene in manifestatie.

Mijzelf
John Wheeler zegt op zijn website in mijn ruwe vertaling dan ook zoiets als: "De erkenning van een ‘mijzelf’ houdt de aanname in dat ik afgescheiden en apart sta van bewustzijn. Ik geloof dan in een doener, vertegenwoordiger, denker, genieter e.d. Dit is een foutieve aanname omdat er niet zo’n onafhankelijk wezen te ontdekken valt door ons.” Hoe goed wij ook kijken, voeg ik daar aan toe. En zien wij uiteindelijk iets, dan worden wij keer op keer weer teruggeworpen op het feit dat wij zonder dat kennen, dat weten, dat zien, kortom zonder bewustzijn heel deze problematiek niet eens konden overdenken. Wij bestonden dan niet eens. Een intelligente schepping die onkenbaar is, is ondenkbaar!

Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat de meeste spirituele zoekers er zo lang van uit zijn gegaan dat wij bewustzijn hebben ( ik zie, ik voel, ik ruik etc) en nooit werkelijk hebben ingezien dat wij bewustzijn zijn!! Gewoon dit eenvoudige feit van er-zijn. Er waren teveel misleidingen op dit pad die ons afgeleid hebben van ons simpele zijn van wat is.

Ontwaken (nieuw)
Dat doe je elke ochtend of overdag na een hazenslaapje. Spiritueel ontwaken zou suggereren dat er een 'staat' zou zijn, die er voor het wakker worden nog niet was. Dit is een misverstand. Het was er al, alleen de denker, jouw geheugen was gericht op het verwerven van ervaringen uiteindelijk uitmondend in de Ervaring van de Ervaringen. Maar het Onveranderlijke, het Onkenbare, het Aanwezig zijn is er elk moment van de dag, elk moment van 'jouw' leven. In wezen is er alleen inzicht dat je het Onveranderlijke zelf bent, als het Zien van jou en de wereld

Verlichting
Suggereert dat er een Staat is met prachtige gevoelens en verbondenheden, die je nu nog niet hebt, maar wèl -door veel je best te doen- kan verwerven. Het streven naar verlichting houdt je echter in tijd en ruimte. Je wil iets hebben of ervaren wat je nu nog niet denkt te hebben.....een diploma van zelfverwerkelijking! Dat willen hebben brengt je in tijd. Je verwerpt het heden, omdat je dat te weinig geluk brengt en je denkt dat geluk in de toekomst te kunnen verwerven. En dit opent de doos van Pandora, want er is een lange rij lieden, die op je staan te wachten om jou dat geluk te bezorgen. Maar je zoekt als het 'eindige' datgene wat oneindig is. Het 'gevolg' wil zijn eigen Oorzaak worden....

Het geloof in de persoon, in het eigen 'ik', is het tweede probleem. Wat de persoon ook verwerft, het is nooit wat je bent. Het is een aanvulling op al die andere geobserveerde eigenschappen. Nu -Aanwezigheid/Kennen/Bewustzijn- is al wat je bent. Je bent datgene wat moeiteloos vooraf gaat aan alle gedachten, gevoelens en kennis.

Bliss
Is een piek-ervaring, die nagestreefd wordt omdat het als bewijs geldt voor het gerealiseerd hebben van verlichting. En het is lekker om mee te maken. Maar alles wat de persoon ervaart is per definitie kenbaar en tijdelijk. De zogenaamde persoon is kenbaar en tijdelijk. Het is een object van het zien en is dus nooit wat je wezenlijk bent. Zodra je bliss ervaart, vraag jezelf dan af wie het ervaart en wanneer de bliss weg is, ben jij dan ook weg????

Het oorspronkelijk begrip komt van "sat-chit-ananda" ofwel "bestaan-bewustzijn-bliss". Dit is wat je bent. Nisargadatta zei daarover: Bestaan is zijn, bewustzijn is kennen en bliss is 'loving to be'. Je wil graag bestaan en je zal er alles voor doen om in leven te blijven. In deze uitleg wordt de term niet verbonden met hemelse, liefdevolle, gelukzalige gevoelens, die als ijkpunt zouden moeten gelden voor jouw spirituele staat.

Vragen
Zodra er een vraag is, is er een vragensteller. De vragensteller is een tijdelijk referentiepunt, dat slechts kan bestaan bij gratie van 'zijn' bron. De persoon (= de combinatie lichaam, denken en voelen) kan niet bestaan zonder zijn wezenlijke oorzaak. De vraag gaat vrijwel altijd over hoe je deze bron kan bereiken. Die bron kan je niet bereiken. Je bent die al. Dat kan je je realiseren door alles wat zichtbaar en ervaarbaar is, te doorzien als object van het Zien. En het Zien is wat je wezenlijk bent. Wanneer er geen vraag is, is er geen vragensteller, er is alleen onmiddellijke (=zonder intermediair) aanwezigheid.

Guru
Iemand die zich opwerpt als guru suggereert hoger en verder te zijn dan normale stervelingen. Of betrokkene snapt het niet of hij/zij licht de zaak op. Wanneer nondualiteit is begrepen, is het zonneklaar dat guru en leerling beide Eenheid zelf zijn in manifestatie. De wezenlijke natuur van beiden is Onkenbare Eenheid. Niemand kan verder komen dan dit onkenbare Niets. Waar verschillen optreden is in het waargenomene. Echte guru's weten dat en zullen dat feit steeds benadrukken.

Kennis
Kennis in de vorm van het verzamelen van boeken, uitspraken, anekdotes, aanwijzingen, methodieken etc. is weinig zinvol op het spirituele pad. Wanneer je eenmaal de vinger hebt gevolgd die naar de maan wijst -dus hebt ingezien dat je ware aard het onkenbare, onbereikbare en ongrijpbare Niets is, het Niet Iets, Leegte- dan blijft er weinig te melden over... Dus prat gaan op kennis is slechts het prat gaan op onwetendheid. Werkelijk inzicht is weten dat je niets weet en dat er niemand is die wat weten kan.

Vrije wil
Wie heeft een vrije wil? Er is geen zelfstandige entiteit, die wij ‘ik’ mogen noemen. Er is geen 'ik' dat aan het roer staat van zijn leven. Zoek dit zelfstandige ‘ik-centrum’ maar eens op! Je -als het Kennen- zal op louter ‘verschijningen’ stuiten. Objecten. Alleen het zien blijft ongezien. En dat is wat je dus wel moet zijn... Maar dat zien is niet een iemand. Dus, wanneer er een verlangen is, is er verlangen, maar niemand die ergens naar verlangt. Er is (zien van) handelen, maar niemand die handelt.

Nu
Nu is geen moment in tijd, gelegen tussen verleden en toekomst. Verleden en toekomst zijn louter resultaten van denken in de vorm van herinneringen en verwachtingen. Het is domweg altijd Nu. Nu is wat je bent. Nu is niet iets. Is geen ding of eigenschap. Je kan er niet uit en je kan er niet in, want het is wat je altijd bent. Oefeningen om in het Nu te komen zijn dus klinkklare onzin. Je kan alleen inzien dat nu altijd Nu is, en dat het op dit stukje van de zin nog steeds Nu is, dat het altijd Nu is. Het kan niet anders dan Nu zijn. Alleen de verschijnselen lijken aan jou (Nu) voorbij te trekken, wat komt dat gaat, maar Nu blijft altijd Nu. Alles verandert, maar jij als Nu nooit.

Meditatie (nieuw)
Meditatie is -in woorden van Nisargadatta-een te zijn met Dat wat ons doet beseffen te bestaan. Er is geen weg naar een gewenst staat. Het is een verblijven in Dat wat je al die tijd al bent. Je kan niet proberen je zelf te worden, want je bent al dat Zelf. Meditatie is dus geen beweging, geen weg ergens heen.

Zelfbewustzijn
Er wordt gezegd dat bewustzijn zich bewust is van zichzelf. Maar het Zelf is onkenbaar. Het is geen ding, geen verschijnsel. Gewaarzijn is nondualiteit. "Een en geen twee." Het is niet iets, het is niets. Maar zonder ook maar enig woord te behoeven gebruiken is er weten van zijn. Er hoeft derhalve geen vuurwerk te ontploffen om dit te beseffen. Omdat bewustzijn is wat je in essentie altijd bent, kan je dus niet oefenen om bewust te worden. Je kan alleen proberen de radio af te zetten om de geur van stilte te ervaren. Nooit die absolute stilte zelf, dat is onmogelijk, want het zelf kan zichzelf niet ervaren.

Non-duaal handelen(....)
Ik zie soms lieden die beweren -of subtieler: laten doorschemeren- dat zij na zelfrealisatie gebruik kunnen maken van hun realisatie in het dagelijks leven. Zij ontwikkelen dan cursussen voor non-duaal leiderschap of bedrijven non-duale therapie. Het is allemaal onzin.
Non-dualiteit is een begrip dat duidt op het Absolute, op het conceptloze, onkenbare Mysterie van 'ons' Wezen. Nondualiteit is niet van deze wereld, het is Een en Niet-Twee. Het is ongrijpbaar. Er kan niets buiten staan dat Het kan observeren en beoordelen. Wij zijn het in wezen zelf, maar wij kunnen niet in ons Zelf terugkijken. Er bestaat geen apart bewustzijn om Bewustzijn te vinden. Alles is Bewustzijn (en niet het woord...). Er is dus in feite geen apart 'ik' en zijn Bron. Alles is Een. Het is dus ook geen Gereedschap om het ervaren leven naar 'jouw' hand te kunnen zetten of 'jou' te verheffen boven jouw medemens.

Begrippen (nieuw)
Begrippen zijn nooit wat zij aangeven. De werkelijkheid is nooit in woorden te vatten. Wij hechten te veel waarde aan woorden, zeker wanneer wij het hebben over wat wij zelf zijn, waar wij vandaan komen en waar wij naar toe gaan. Ons lichaam en de ons omringende natuur doen het allemaal probleemloos zonder woorden, trouwens ook wanneer het mis gaat. Woorden kunnen alleen maar verwijzen naar iets wat er is, maar wat niet te omschrijven is. Zodra de 'Weg' verstandelijk begrepen is, moeten de woorden en hun constructies rigoureus verlaten worden. Het laatste woord dat wij nog kunnen bespreken (maar meer ook niet) is Leegte of Niets

Leegte, Niets
Leegte of het Niets of het Ongeborene zijn allemaal redelijk neutrale begrippen om het onkenbare zijn te omschrijven. Maar het is een zinloze oefening. Het denken weet er geen raad mee, omdat het denken zijn eigen bron niet kan doorgronden. Bewustzijn is pas mogelijk door het gewaarworden van verschillen tussen licht-donker, goed-kwaad, stilte-geluid etc. Dat wat nooit verandert kan geen object zijn van denken.
Eigenlijk kan je alleen omschrijven wat het niet is. Niet dit en niet dat. Niets wat je waar kan nemen. Er valt dus helemaal niets over te zeggen. Het wordt ook wel Licht genoemd of Ruimte, maar die begrippen hebben niets te maken met zichtbaar licht of ervaarbare ruimte. Of er is Niets of er is beweging en vorm. En die laatsten zijn duaal en slechts tijdelijk van aard.

Wij hebben het dus over iets dat totaal ontoegankelijk is voor alle menselijke begrijpen en streven. Dus er valt ook niets over de werking er van te zeggen en er valt dus ook geen enkele winst mee te behalen.

En hier uit volgt de paradox van ons bestaan, zoals Nisargadatta dat zo mooi verwoordde: "Al datgene wat je kent als jezelf, bèn je niet en dàt wat je niet, nooit, kan kennen -maar dat wat wel Nu deze zin leest- is nu exact wat je wèl bent."

Meer valt er niet te weten, te begrijpen of te doen. Verder kan je als 'je' niet komen. De Weg gaat tot hier. Je hebt (je als het) niets gevonden. Het zien..dat ben je! De zoektocht is ten einde. Voor de rest gaat het leven Nu zoals het gaat want er is geen 'jij' die het doet....


Foto © www.minipunks.com

De discussie en het Oneindige

Het oordelen over anderen en dus ook het oordelen over andere overtuigingen zoals in mijn laatste twee bijdragen is in wezen natuurlijk geen Advaita. Het zijn toch weer ‘persoonlijke’ oordelen die een vergelijking inhouden tussen wat men zelf begrijpt of verkiest of ervaren heeft en wat een ander voorstaat.

En vergelijken is typisch dualiteit. "Dit is beter dan dat..." Een clash van referentiepunten. Dus in de commentaren had bv Els in principe gelijk met haar commentaar op mijn standpunten hier in de twee vorige bijdragen. Maar ja, soms is het zo lekker om er eens ongecompliceerd op los te gaan. Dat zijn dan ook de bijdragen waar direct het meest op gereageerd wordt. Maar hebben we het daarmee opgelost?

Het wordt weer Advaita, wanneer wij kijken naar het wezen en de zin van zo’n discussie.

Allereerst is de boodschap van zowel Zen als Advaita dat zelfrealisatie niets met ideeën te maken heeft. Ideeën zijn denkbeelden, zijn reeksen woorden en woorden hebben niets met de feiten te maken die zij beschrijven. Geen enkele discussie over het woord God kan het wezen van wat bedoeld is raken. Wanneer je -ander voorbeeld- nooit de 9e van Beethoven heb gehoord, wat voor zin heeft dan om er over te praten?

Yen tweede, en dat is nog fundamenteler, is alles Eén. Het Zelf, Bewustzijn, is als de oneindige ruimte. Niets is daar buiten. Waar geen buitengrens is, is ook geen binnengrens. Er is geen enkel vast referentiepunt om wat dan ook ‘vast’ te leggen of ergens mee te vergelijken. Het Ene is Alles, maar nergens te vinden. Dus wie discussieert met wie? Elk individu is als manifestatie van de Ene ondeelbaar (in-divide) de Ene. Ons gevoel van ‘Ik-Ben’ is niet exclusief van mij of jou, maar is het Ik-Ben van het Zelf. Alles en iedereen is Bewustzijn.

Zo kunnen wij in een discussie ons volledig identificeren met 'onze' persoon, die van alles wil beweren en weerleggen jegens een andere persoon, die wij als buiten of tegenover ons ervaren. Maar kijken wij goed, dan zien wij die zogenaamde ‘onze’ persoon in exact hetzelfde gezichtsveld opereren als onze gesprekspartner(s).

Wij zijn in wezen niet de deelnemer aan de discussie, maar het zien van de deelnemers en de discussie.

Advaita en Zen komen steeds weer terug op deze immer insluipende identificatie met de hoofdpersoon van ons dagelijkse ervaren en de oplossing er van: Kijken!.

Wij zijn het zien van de wereld. Daarom zei Krishnamurti ook bij herhaling “Jij bent de wereld”. Heel de wereld is een manifestatie van jouw echte Zelf. Alles is het Zelf. De persoon maakt dus onlosmakelijk deel uit van die wereld en kan zich niet als actor namens het Zelf opstellen. Het Zelf neemt geen standpunt in. Het is geen gesprekspartner. Je bent er niet van afgescheiden: je bent het Zelf. Dus je bent niet de gekende persoon, je bent niet die gekende mens. Er is niet iemand die leeft, je bent het Leven, zoals Nisargadatta dat heeft gezegd.

Waar Advaita op hamert is dat je er niet via discussie, maar er via zelfonderzoek moet achter komen wie je werkelijk bent. Alles wat gezien wordt is dat dus niet. Het is het Zien (het Zijn) zelf dat buiten alle beweging staat, maar dat toch alles ìs.

De persoon die wij elke ochtend bij het wakker worden aantreffen in ons bewustzijn doet van alles. Denkt van alles, beslist van alles. De persoon denkt zelfs dat hij of zij het allemaal zelf doet. Dat alles wordt allemaal moeiteloos door Bewustzijn gezien. Zonder bewustzijn hadden 'wij' geen weet van dit leven in deze wereld. Hoe de geobserveerde wereld wordt aangestuurd, welke wetten daar aan werkelijk ten grondslag liggen, kunnen wij nooit in ‘woorden en wetten’ weten, aangezien Dat wat wij werkelijk zijn voor ZichZelf onkenbaar is, dus ook de werking is een eeuwig mysterie.

En die arme -totaal afhankelijke- persoon lijkt zijn tijd te verdoen aan een hoop zinloze gedachten en theorieën. Zelfs een oordeel daar weer over heeft niets met het ware Wezen te maken. Dan ben je weer vervallen in dualiteit. Alles is wat het -Nu- is!

Maar Ik-Zelf maak er geen deel van uit en ben dat ook nooit geweest en zal dat ook nooit zijn. Er bestaat geen doener. Er is geen 'ik' die ervaart. Er is niemand die spijt heeft van wat dan ook.

Foto © Harry van der Tuin (tele-visie)

The Secret: een tweede bericht uit het relatieve.

Ik krijg al een poosje ook vragen of ik met The Secret werk.

Nee dus.

Ik citeer even een stukje uit het Algemeen Dagblad van 7 september van de hand van Jacquelien Nienhuis over de immense belangstelling voor The Secret.

“De Wet van de Aantrekkingskracht, waarop The Secret zich baseert, is een machtig instrument in de queeste naar geluk, zegt gespreksleider Paul Goldberg. Hij heeft er al een paar knappe staaltjes van gezien. ,,Ik heb mensen zien genezen van ernstige en zelfs dodelijke ziekten en cursisten die blut waren miljonair zien worden.’’ Goldberg, artiestennaam PaulG, geeft al jaren workshops over de Wet van de Aantrekkingskracht. Hij had naar eigen zeggen een topbaan in de New Yorkse vastgoedwereld voor hij besloot zich op spirituele zaken te richten. ,,Eerst kwamen we bijeen in kleine groepjes. Maar sinds een uitzending van Oprah Winfrey over The Secret blijft de telefoon rinkelen. Mensen uit alle lagen van de bevolking melden zich aan.’’

Hij is niet verbaasd dat The Secret juist nu de wereld verovert. ,,We zijn aangekomen in het tijdperk van Aquarius en staan dus open voor het spirituele. En 11 september fungeerde ook als alarmklok. Velen gingen op zoek naar de zin van hun bestaan. Toen The Secret kwam, viel het kwartje: Oh, dus zo kan ik gelukkig worden.’’

The Secret zegt: ‘Wie positief denkt en zich focust op wat hij of zij echt wil, zal dat uiteindelijk ook ontvangen. Dus positivo’s die de baan van hun dromen najagen, krijgen hem ook. Maar zwartkijkers kunnen er op wachten dat er ellende op hun pad komt.’

Ja, ja. Straf voor de zonde….. Het is een onthullend citaat, een beetje vergelijkbaar met de hel en verdoemenis die je soms wordt beloofd wanneer je een spiritueel georiënteerde e-mail niet wil doorsturen naar jouw familie en vrienden. Tsja, wanneer wij niet braaf luisteren volgt er dus ongeluk volgens The Secret. Eigen schuld. Gaan we dan weer terug naar de bedreiging met een straffende God uit het Oude Testament?

Zijn dit spirituele standpunten???? Hebben, hebben, hebben, met toestemming en actieve steun van het Hogere? Wij weten waartoe zo'n verknipte vorm van denken kan leiden. Gott Sei Mit Uns stond op de koppels van de Duitse soldaten gedurende de Tweede Wereldoorlog. Had Hij de rest van de mensheid in de steek gelaten??

The Secret is weer de zoveelste loot aan de stam van het Positieve Denken. Dominee Peale zei ooit "Samen met God ben ik altijd in de meerderheid". Ja en dan stromen de gelukzaligheden uiteraard moeiteloos naar je toe. Of niet?

Vanuit het standpunt van Advaita of Zen is dit allemaal onzin. Het is een deel van het duale Spel dat kennelijk gespeeld wordt. De één heeft geluk en de ander ongeluk, ongeacht de persoonlijke inzet. De bedenkers van dit soort bewegingen zijn degenen die er per definitie zeer wel bij varen. En is de hype verdwenen wordt er wel weer wat nieuws bedacht op basis van een oud thema.

Maar in plaats van je te verlekkeren met de cadeaus die het positieve denken je belooft, is het m.i. verstandiger te kijken wie je nu in feite bent. Wie is die één die geluk heeft en wie is die ander die pech (die dus niet naar de Boodschap wilde luisteren) heeft?

En wat je dan uiteindelijk vindt, is dat er geen onafhankelijk ‘ik’ is, dat de show opvoert. Er is geen eigenstandig persoon die besluit om positief te worden of depressief, om succesvol te worden of een ‘loser’ te blijven. Wie besluit?? Alle ervaringen zijn bewegingen, objecten, in bewustzijn en dat geldt ook voor de zgn. ervaarders van die ervaringen. De ervaarder blijkt ook een object van ervaren. Alleen het ervaren, het kennen, het zien blijkt onkenbaar. Alles en iedereen is het onkenbare bewustzijn dat zich uitdrukt als jou. Niet via jou, want er is geen autonoom jou te bekennen.

Dus wees niet teleurgesteld, want er is niemand die teleurgesteld kan zijn.

Ober, geef mij Verlichting! Een bericht vanuit het relatieve.

Het thema Verlichting blijft degenen die -meestal via mijn privé-mail- reageren als maar boeien. Opgelucht of teleurgesteld wijzen zij op mijn opmerking in de rechterkolom, dat ik mij niet als verlicht beschouw. Zij hebben dan niet door dat zij weer aan het vergelijken zijn. Is de één meer of minder? Ben ik verder dan hij? Is hij verder dan ik? Wat moet 'ik' doen om 'Dat' ook te krijgen? En als hij het toch niet is, moet ik zijn stukjes dan geloven???

Waarom schrijf ik dan zoiets? Niet voor niets. Dat antwoord staat ook in de rechterkolom. Ik kom er zo op terug.

Ook leuk is de vraag die ik vaak krijg of ik een goede leraar voor de vragensteller weet, al woont de vragensteller zo wat bij mij om de hoek. Dat is zo iets als, wanneer je dreigt te verdrinken bij het zwemmen in zee, de eerste redder die zwemmend bij je arriveert te vragen of hij als de sodeju de reddingsbrigade van het dorp 20 km verderop wil waarschuwen dat je aan het verdrinken bent. En of ze op willen schieten met een boot te sturen.

Ja, je laat je tenslotte niet door gewoon maar een zwemmer redden.

Alexander Smit en zelfs Nisargadatta kregen ook dat soort vragen. Ze legden ooit geduldig aan bezoekers uit waar het om gaat in Advaita en kregen als dank de vraag van de bezoeker bij welke leraar je dit kon leren.... Men wil een leraar die verlicht is. Die Grote Beloften doet! Die Het Geheim kent. En dat graag wil laten weten. Of -en dat gebeurt ook regelmatig- men wil het echte antwoord helemaal niet weten.

Want weten ze wat dat antwoord is? Er is geen mens die verlicht is. Als er zoiets als verlichting is, is dat de realisatie dat je de persoon niet bent, dat je het lichaam niet bent. Dat je de Ene Geest bent, die alles is. Die al-Een ìs: er zijn geen anderen. Verlichting heeft niets met de zichtbare wereld te maken.

De Absolute Staat is het Wezen van alle verschijnselen. Het Ik van ons 'ik'. Ik en de Vader zijn Een. Waarbij Een geen telwoord is.

Dus wat valt er over te dragen anders dan dit inzicht? En wanneer dit gebeurd is, wat verandert er dan? Meestal niets natuurlijk. Er zijn geen problemen meer. Het denken (ofwel de zoeker) denkt dat het (hij) daarmee de weg geëffend heeft voor het verkrijgen van voortdurend wonderbaarlijk geluk. En wanneer dat uitblijft, dan wordt de leraar van zijn voetstuk gehaald.

Maar niemand kan de ander 'Het' bezorgen. Niemand staat los van zijn Oorsprong, niemand kan 'iets' zonder zijn zelf, anders kan je dit stukje niet eens lezen. De Staat van een Jnani -die volgens de geschriften maar één mens temidden van miljoenen kan 'verwerven'- kan nooit het resultaat zijn van de inspanningen geleid door het duale denken. Het 'gevolg' kan nooit zijn Oorzaak doorgronden, laat staan die naar zijn hand te zetten. Je kan God niet voor jouw ego-karretje spannen. De echte "Secret" is dat Alles jou doet en niet omgekeerd.

Totale eenwording met het Zelf (gepaard gaande met een totaal verdwijnen van het ego, het denken)is iets wat uit het Zelf komt, en niet iets wat via een trukendoos door het beperkte kan worden verworven. Ook de wens om een Jnani te willen worden is weer een beweging in tijd en ruimte. De beperking wil het Onbeperkte grijpen. Wat een aanmatiging! Het is de totale ontkenning van het wezen van de Bron zelf, die Alles is. Het conceptloze bewustzijn in/van jou is al de immer aanwezige Bron.

Het enige wat geen object is, het enige wat je niet direct kan kennen, is al wat je wezenlijk bent. Dat is al datgene wat je al die tijd aan het zoeken was.

Uit Huang Po "In Eenheid zijn" Deel II paragraaf 18:

Vraag: Aangenomen dat dit allemaal waar is, welke specifieke toestand wordt er dan met het woord Bodhi (Verlichting) aangeduid?

Antwoord: Bodhi is geen toestand. De Boeddha heeft het niet bereikt; levende wezens ontberen het niet. Het kan niet bereikt worden met het lichaam en niet gevonden worden met de geest. Alle levende wezens delen nu al in Bodhi.

Dit is de enige werkelijke les, die er te leren is. Wij zijn allen Dat.


Rob

p.s.
Vragenstellers, die ik zoiets als bovenstaande heb geantwoord, nemen vaak niet de moeite om nog te reageren of mij te bedanken voor het uur of meer dat ik aan de beantwoording van hun vragen heb besteed. Zij gaan ongetwijfeld snel verder op zoek naar een leraar die hen wel de hemel op een gouden dienblaadje aanbiedt.

Advaita en angst: een update

Deze week is mij een vraag gesteld over de relatie tussen Advaita en angst.

Dapper zei ik dat ik daar wel een stukje over zou schrijven. Maar zou eenvoudig is dat niet, omdat je in een werkelijk overtuigend betoog méér nodig hebt dan een stukje. Want de vraag raakt de essentie van advaita of welke benadering van nondualiteit dan ook, die dan ‘tegen over’ therapeutische benaderingen wordt gezet.

Advaita kan niet ‘zo maar’ als therapie worden gebruikt, maar zal in zijn uitwerking wèl een fundamentele oplossing bieden. Maar die ligt op een heel ander vlak dan vaak gedacht wordt. En de resultaten heb je per definitie niet in de hand en ook de tijd die daarvoor staat niet.
Advaita betekent n.l. het volledig doorzien en daardoor ontmantelen van het 'je', de persoon... en in plaats daarvan komt de realisatie dat je ondefinieerbaar, onkenbaar bewustzijn bent. Die realisatie kan in één oogwenk plaats vinden, maar het kan ook tientallen jaren duren voordat het inzicht werkelijkheid is. Maar Advaita leert dat er ook geen tijd is. Het is altijd Hier en Nu, en dat ben je wezenlijk zelf.

Angsten en dwang-stoornissen zijn verschijnselen van het de geest en het lichaam. Van tijd dus. De persoon lijdt, zeggen wij dan. Er is ergens een stoornis ontstaan, iets is uit de hand gelopen etc etc. Op dat niveau kan je dan therapie gaan inzetten. Je gaat op zoek naar mogelijke oorzaken in het verleden en je kijkt hoe je dat in het heden kan op lossen of dragelijk maken, zodat het in de toekomst beter zal gaan met je. Je duikt samen met de cliënt in de historie van de persoonlijkheid, je kijkt naar het karakter van betrokkene en je kijkt naar hoe in de gegeven situatie welke vorm van therapie effectief zou kunnen zijn. De geschiedenis kan je niet veranderen, maar wel hoe je om kan gaan met die geschiedenis. En het zelfde geldt t.a.v. de persoonlijkheid of karakter en m.b.t. de maatschappelijke omstandigheden.

Advaita is geen therapie. Advaita houdt zich niet met verschijnselen bezig! Zij houdt zich niet bezig met de ziekten van de persoonlijkheid, want zij ziet de persoonlijkheid als de voornaamste bron van conflict en lijden. Zolang therapeut en cliënt niet gerealiseerd zijn, denken zij dat zij twee afzonderlijke zelfstandige eenheden zijn, waarvan de één de ander kan bijstaan. Advaita stelt dat het deze verkeerde opvatting is -dat wij in essentie ons lichaam en onze gepercipieerde persoon zijn- die de bron is van het aanhoudende lijden.

Via radicaal zelfonderzoek zetten Advaita en o.a. Zen ons aan onszelf te onderzoeken met de vraag "Wie ben ik?"of "Wat is dit ik?"en ons laag voor laag te realiseren dat wat wij ook tegenkomen, dat nooit onze essentie is, want altijd weer is er dat ‘kennen’ van de aangetroffen verschijnselen. Wat wij zien, kunnen wij nooit in essentie zijn.

Uiteindelijk resulteert zelfonderzoek tot een absoluut dilemma: waarnaar wij ook zoeken, nooit zullen wij iets anders dan objecten tegenkomen die, hoe subtiel ook, nooit zijn wat wij in wezen zijn. Steeds is er weer dat zien van een 'iets'. Maar wij zullen ook nooit een ‘blik’ kunnen opvangen van onze ware essentie, het zien. Het subject blijkt onvindbaar, niet te bestaan als ‘ding’, maar ….wanneer het geen ding is, is het er dus niet, bestaat het niet.

Maar wij zijn juist dat niet-ding, dat niet-iets, dat Niets! En toch is er het weten van het 'ik-ben'. Ik besta! Dat kan nooit ontkend worden.

Wij zijn dus het onvindbare, kenmerkloze, immer aanwezige Zelf. Wij hebben hiermee onze essentie gevonden. Onze ultieme basis, ons naakte zijn. Onkenbaar, ondoorgrondelijk, onvindbaar. En dat is dus ook niet van ‘ons’, van de persoon. De persoon is een beeld, een object, in het Zien, maar nooit omgekeerd. Het Zien kan nooit gezien worden. NOOIT. En hoe zou dit Zien dus ziek kunnen zijn? Want ziek-zijn zou dan een kenmerk zijn van het onkenbare. En dat kan dus niet.

Op dat moment kunnen wij ons realiseren dat alles wat ‘wij’ meemaken, ons niet wezenlijk kan raken. Het overkomt misschien de persoon, ons zgn. ego niet, maar het raakt ons wezenlijk niet! Wij hebben geen kern die kan lijden. Wij zien slechts, wij ervaren, maar zijn het geziene niet. Nooit! De persoon is doorzien als een voortdurende stroom van gedachten, die wij gekoppeld hebben aan het tijdelijk verschijnen van een lichaam. En dat alles verschijnt als een serie objecten 'in Ons’ en 'als ons'. In onpersoonlijk bewustzijn.

En nu komt ook het moeilijke. Wij zijn dus het lijden ook niet, wij zijn er getuige van en wij kunnen er ook niets aan doen. Wij zijn niet die persoon die lijdt en wij kunnen niet ingrijpen in dat wat er gebeurt. Alles, maar dan ook alles, wat wij zien en meemaken, zijn wij en doen wij niet. Wij hebben geen persoonlijk zelf. Wij zijn totale beschikbaarheid. Wij hebben in onze essentie geen instrumenten om wat dan ook te doen. Zodra er een gedachte komt is het weer van de persoon, die wij kunnen waarnemen. Zodra er een wens is, is dat weer een gedachte. En is er weer een drager van die gedachte.

Wij weten nu wie wij zijn, maar weten niet wat wij met die lijdende persoon aanmoeten.

Wij kunnen er dus niets mee.

Wij zien of liever: er is zien van wat zich als vanzelf ontrolt. Alles wordt gedaan. Alles doet zichzelf. Het gebeurt! Dat kan een totale ontspanning betekenen, maar dat kan ook een voortzetting inhouden van alle problemen en alle pogingen om daar een einde aan te maken of verlichting in te brengen. De wereld gaat gewoon door. Je wordt nog steeds wakker met de persoon. Maar je bent het niet meer. Je bent de persoon niet meer, die bestaat niet, je bent onaantastbaar bewustzijn, iedereen en alles is onaantastbaar bewustzijn, dus wie kan dan lijden?

Alles gebeurt verder zoals het gebeurt. Bewustzijn is alles-inclusief. Vreugde en verdriet, succes en falen, maar het overkomt niemand en het raakt niemand. Er zijn geen keuzes. Alles is wat het is. Geen oordeel, geen weerstanden, geen verzet, geen ontsnappingen.

Maar dit kan nooit een kwestie van geloof of overtuiging zijn. Het is pas zo wanneer de persoon (het ego) feitelijk doorzien is op grond van een eigen zelfonderzoek of als gevolg van Genade, en het lijden voorwerp is opgelost is in het oneindig bewustzijn (wat wij al die tijd al zijn). Wanneer het geen hypothese meer is, maar een feit.

De essentie van de zoektocht

Op de vele vragen die ik krijg om het nu eens simpel uit te leggen waar het in Advaita (of Zen, of Tao, of Dzogchen) om gaat heb ik geprobeerd een herkenbaar antwoord te geven.

Een poging dus!

Advaita betekent: Niet-Twee
Alles is Een
Er is geen ik en een wereld
Er is geen ik en een ander
Er is geen ik en een lichaam
Er is geen iemand die (zichzelf en anderen) ziet
En….
Er is geen ik en een schepper
Het is allemaal Een
Er is maar Een Leven
Eén bewustzijn
Wat ook maar een woord is
Om het Onkenbare te beschrijven
Onkenbaar omdat het zonder ook maar één ervaarbare eigenschap is.
Omdat het zichzelf niet kan ervaren.

Het raadsel is dat binnen die eenheid een suggestie bestaat dat elk levend wezen een apart wezen is.
Dat er miljarden wezens zijn met elk een apart bewustzijn.
Van elkaar en van hun bron afgezonderd,
Alleen staand, dus lijdend,
Omdat zij zich niet werkelijk thuis voelen.

Dat niet thuis voelen, dat zich afgescheiden voelen,
Is het motief voor de spirituele zoektocht.
Er zijn duizenden wegen,
Maar niemand betreedt die zelf.
Alles wordt gedaan,
Of je er nu in gelooft of niet.

Zoekers zijn niet specialer dan niet-zoekers.
Niemand heeft een persoonlijk zelf,
Een Belgische onderwijzer vond het spontaan wandelend in Frankrijk,
Een zeeman op de Stille Oceaan,
Een monnik vond het na 40 jaar in een klooster nooit,
Een beroemde zenmeester moest bekennen dat hij het ook niet wist..
Maar wie vond wat?
En wie vond WAT niet?

Als kind ontdek je –ineens- dat je bestaat.
Dat jij er bent, in een wereld vol gebeurtenissen, vol andere wezens.
De werkelijkheid is nog niet erg stabiel, maar dat wordt het al gauw.
Dat ‘worden’ wordt echter gaandeweg het probleem.

Je wordt ouder, het lichaam verandert,
Je leert de taal, je leert na te denken.
Je merkt dat je een karakter hebt,
Maar je merkt ook dat je de ene dag anders bent dan een andere dag.

Je krijgt vrienden en vriendinnen,
Die komen en die gaan.
Waar je vandaag verliefd op ben kan je morgen haten.
Allemaal veranderingen.
Eigenlijk verandert alles wat je meemaakt,
Er kan hierdoor onrust ontstaan.
Is dan niets blijvend?

Er kan een soort heimwee zijn.
Is dit het het?
Is dit alles wat er is?
Draait het hier allemaal om?
Is dit mijn leven?
Er was toch iets anders?
Ik mis iets!
Ergens zweeft bij een ieder een soort vage herinnering aan wat verloren is gegaan…

Maar…veel mensen laten het hierbij.
Die kijken weer de wereld in en zetten de schouders er onder.
Maar sommigen hebben blijvend het gevoel dat er ergens iets niet klopt.
Sommigen hebben plots een spontane ervaring, die er op wijst dat het leven heel anders in elkaar steekt, dan op school werd verteld.

Die gaan zoeken.
Die moeten gaan zoeken.

De eerste grote ontdekking is,
Dat ontdekt wordt, dat er ‘iets’ in je is, dat al die veranderingen waar neemt.
Dat er ‘iets’ is dat niet mee verandert.
Het gevoel dat je in wezen er altijd ‘bij’ bent geweest,
En je dus naar ‘jezelf’ hebt zitten kijken.

Dat je niet de gedachten bent die je kan waarnemen,
Maar dat je het zien van die gedachten bent,
En dat je zelf is steeds dat de gevoel van ‘ik’
Dat de gedachte “Dit ben ik” kan zien…

En wanneer je dat eenmaal gezien hebt,
Dan is de betovering in feite al doorbroken.
Want dan kan je beseffen dat alles wat je ziet, je nooit in essentie zelf kan zijn,
Want je moet wel datgene zijn wat alles ziet en waarneemt.

Want zonder dat zien en waarnemen zou je nooit weet hebben van het en jouw bestaan.

En zo simpel is het dus.

Alles wat gezien wordt, is gezien en daarmee doorzien.


p.s.

Later, maar dat doet zich allemaal zelf, wordt de Eenheid in alles herkend. Maar dat is niet iets wat een individuele persoon zich als doel kan stellen. Dat overkomt je. Of niet. Maar zelfs dit laatste wordt gezien door het Onkenbare 'ik' dat je altijd bent.

Wie ben ik?

David Godman & Poonjaji

David Godman heeft net een nieuw boek gepubliceerd met satsangs uit 1991 met Poonjaji. Hij had al een megawerk over Poonjaji geschreven. Sommigen denken dat Advaita een filosofie, een soort van geloof is. Nee, het is puur onderzoek (kijken) naar wie je wezenlijk bent. De eerste dialoog uit het nieuwe boek over Poonjaji (Papaji) kan je al terugbrengen naar jouw wezenlijke staat. Zo simpel is het!

Who is thinking?

Papaji: You came here the day before yesterday and your purpose is to find out who you are. Find this out. Know who you are. If you first know who you are, then you will automatically know who I am. So, your first priority is the question ‘Who am I?’ Once you have discovered that, you will know the real nature of all the other things and people that you see. First start with this question ‘Who am I?’ We started on this question the day before yesterday. You need to recognise yourself. Now, what was that question I asked you to ask?
Question: Who?
Papaji: Yes, what was the full question?
Question: Who is thinking?
Papaji: Yes, this was the question I gave you. I told you to find the answer to this question. I asked you to return home to the Self through asking this question, and then to come back and tell me what you saw there.
Question: What do I see there?
Papaji: Yes, what do you see there? [There was a pause while Papaji wrote ‘who’ on a piece of paper and showed it to the questioner.] What do you see here?
Question: I see a word on a piece of paper.
Papaji: This simple word is your question.
Question: What do I see in here?
Papaji: Anywhere. Wherever the ‘who’ is. Your question is, ‘Who is thinking?’
Question: I can see the question.
Papaji: Can you see where the question comes from? Focus on this question and look to see where it arises from. Return back to the ‘who’. What do you see there?
Question: I see arising. I see things arising, one from another.
Papaji: Something arose that is the predicate. Now, what is the subject? Who is thinking? Return from this predicate of thinking and focus on the ‘who’. This is the finish. Now you are at the root, aren’t you? Find out who this ‘who’ is. What is its shape? What is the shape of this ‘who’? What is its form? How is it? What does it look like?
[Long pause]
What is happening?
Question: The question just arises out of nothing, out of emptiness, and disappears back into emptiness.
Papaji: That’s right. You say this question disappeared into the emptiness. The question was, ‘Who is thinking?’ For thinking you need a mind, don’t you? Now, the process of thinking has been arrested. It happened when you put the question, ‘Who is thinking?’ Now the process has been arrested. Then you said, very correctly, that the question disappears. That’s what you said. ‘There’s emptiness.’ What else do you say?
Question: It’s emptiness; just space.
Papaji: OK, it’s emptiness; it’s space. Emptiness is there; space is there. This is your inherent nature. You can call it presence or space or anything else. It is obstructed by desire and by thinking. It is always obstructed by desire. Emptiness is just the lack, the absence of thoughts and desires. When you have a burden on your shoulder, you are restless. Let us say that you are holding onto two hundred pounds and that you want to get rid of this trouble, this burden. When you drop it, you have not gained anything. You have not attained some new state that was never there before. You have simply thrown something away that was troubling you and returned to your inherent nature, the inherent state that was there before you loaded yourself up with this weight.
This thinking process, this burden, is a desire that we always carry with us. I am showing you how to drop this unwanted burden. When you ask the question, ‘Who is thinking?’ you arrest the process of thinking and return back to your true nature, your inherent nature, your spontaneous nature, the pure source that is empty. This is your own nature, and this is what you are always. The mind does not enter there. Time does not enter. Death does not enter. Fear does not enter. This is your inherent, eternal nature. If you stay there, there will be no fear. If you step out of it, you step into samsara, manifestation, and there you are in trouble all the time.


Ik heb een nieuwe link naar een zelfde soort uitleg maar dan van Robert Adams. Zo langzamerhand sluit het net zich. Zie de link hier onder.

Wie weet van Niets?

Het merkwaardige van een discussie, zoals we deze week even met elkaar hadden, is dat de meesten van de schrijvers weten dat er geen persoonlijk zelf is. En toch vertellen wij elkaar van alles. Of wij het weten! De werkelijke deelnemers blijken ieder voor zich onvindbaar. Via zelfonderzoek komt een ieder uiteindelijk uit op het moment dat je beseft dat je alleen het waarnemen van dit alles bent, en dat dit waarnemen van jou in een wereld er is, dankzij datgene dat wordt waargenomen. Dank zij een lichaam met zintuigen. Maar ook dat lichaam wordt gezien. Dat kan je nooit zijn. Dat is nooit de verklarende variabele. Wat ziet, dat wat je bent, blijkt en blijft onvindbaar.

Er gebeurt van alles, maar er is niemand te vinden die het doet.

Valt het lichaam weg (in diepe droomloze slaap) of na de dood (van het lichaam) dan is er geen waarnemen, dan is er geen weten van Zijn.

Dan is er wat anders.

Dan is er iets dat zich aan alle woorden en alle verbeelding onttrekt.

Weten van zijn, wordt ons verteld, maar Wat??? Wie???

Er kan nooit getuigenis van worden afgelegd, want er zijn geen beelden en woorden.

Wellicht benadert Stilte het nog het meest.

Maar wat is (zich) bewust van Stilte???

Wie weet van Niets?

. . . . . . .

(In Eenheid, in nondualiteit, is er geen dit of dat, niets dat wat dan ook ziet of kan begrijpen, geen woord, geen gedachte, geen daarnet en straks, geen hier en daar, geen beeld, geen iets wat uit wat dan ook voortkomt, geen geloof, geen ongeloof, geen vragen en geen antwoorden, geen enkel woord, zelfs geen spiegel, het absolute Mysterie.)

Nadat ik dit van de week geschreven had vond ik vandaag (12 juni) een mooie passende toespraak van Robert Adams. Zie de Link links onder voor deze satsang met Adams. Het betekent zo ongeveer het einde van deze weblog. De website van Ed Muzika, met veel info over Adams, waarvan de link hier rechts in de kolom staat, is grotendeels uit de lucht. Alle inhoud is echter in ons bezit.

Foto: (weer met grote dank) 'Stilte' op het strand van Zandvoort, van Harry van der Tuin © 2007

"Waar is die eenheid?" Een update!

Een vriend vroeg: "Waar vindt de zoeker die eenheid, die zo verschillend wordt gezien?"

Die vindt de zoeker nooit...hij IS Eenheid zelf.

Daarom hebben we het hier ook over zelf-realisatie. Er is geen persoon die zich wat realiseert, het is het Zelf zelf, dat zich realiseert de basis te zijn van het dagbewustzijn van een ogenschijnlijk zelfstandige persoon.

Zelfrealisatie heeft dus niets met de persoon te maken. Er is ook geen win-win situatie voor de persoon aanwezig! De persoon wordt doorzien als niet werkelijk (onafhankelijk) bestaand!!

Dit is de zure appel voor allen, die er wat mee willen voor zichzelf, maar tevens de bevrijding van dat kleine angstige zichzelf...

Wanneer je je realiseert dat jouw ware Zelf nooit in objecten (het ervarene) is te vinden, maar dat Dit het Ervaren (het zien) zelf is, en dat er zich niets achter dat Zien bevindt (want dan was er weer iets objectiefs te zien...) dan kan er een spontaan stoppen zijn met welke beweging dan ook, gericht op een gewenste situatie in een nabije toekomst. Er is dan een samenvloeiing met Dat wat je wezenlijk bent. Altijd Aanwezig Kennen, Onkenbaar Bewustzijn, het Onvergankelijke en Alomvattende, of hoe je het ook maar noemen wilt, waarbij het woord nooit het Feit zelf is.

Je geeft het dan op om naar een gewenst doel te bewegen (nb: een doel is altijd een beweging die je altijd onmiddellijk in tijd en ruimte brengt), en dan val je dus automatisch samen met Dat wat je altijd al in principe was.

Dat Zelf, waar je totaal mee samenvalt, was er dus al die tijd al als jouw ware Zijn, dus het kan nooit vreemd zijn. Iets in je weet altijd al de waarheid. Alleen die drukteschopper van het 'je', de persoonlijkheid, heeft er een dikke laag van eigenwaan en ongeloof over heen gelegd. Dan ga je zoeken naar het Nu. Maar Nu is niet waar je bent, maar wat je bent.

In non-dualiteit bestaat er geen onafhankelijk, wilsmatig operend persoonlijk wezen. Daar gaat deze hele Blog in wezen over. Je doet niet, je wordt gedaan. Het Zijn manifesteert zich als jou, maar alles en iedereen blijft dat Ene Zijn.

Dus de beweging richting zelfrealisatie komt ook van het Alomvattend Wezen uit, al lijkt het er op dat er een jij is, die zelf die keuzes heeft gemaakt.

Die keuze wordt het Zijn zelf gemaakt. Het wordt dan tijd gevonden door het Zelf zich weer te realiseren wie het werkelijk altijd al is en nooit anders zal zijn.

Niet Doen

Het uitgangspunt van Niet-Doen wordt nog al eens afgedaan als pseudo-advaita. De kern van deze leer is, dat je altijd al het Zelf bent, het leven van het Leven. Elk zoeken naar een hogere staat leidt je alleen maar naar een niet bestaande toekomst van een zogenaamd afgescheiden persoon, met een doel dat niet te vinden is. Zoeken is niet nodig en zelfs zinloos, omdat je het Zelf al bent. Al het gestreef naar Verlichting is het ontkennen van de alomtegenwoordigheid van het Zelf. Het zichzelf benoemen tot Verlichte is het creëren van een nieuwe afscheiding tussen jou en de ander. Dualiteit dus. De ontkenning van Eenheid.

Het aardige in deze is, dat de i.h.a. meest erkende wijzen als Ramana en Nisargadatta het Niet-Doen als de Hoogste Leer beschouwden. Veel verwarring is naderhand ontstaan omdat zij allerlei tips gaven voor oefeningen, zingen, mediteren enz aan meer traditioneel ingestelde hindoes en aan westerse beginnelingen. Deze citaten lijken een 'weg van zoeken' te ondersteunen, maar dat is een misverstand.

Ik laat één van de grote meesters aan het woord:

"Sri Ramana: Er is echt geen reden om je ellendig en ongelukkig te voelen. Jij legt zelfbeperkingen op aan je ware natuur van eeuwig wezen, en dan huil je dat je slechts eindig bent. Dan ga je deze of gene spirituele praktijk beoefenen om die niet-bestaande beperkingen te overschrijden. Maar als je spirituele praktijk al van het bestaan van beperkingen uitgaat, hoe kun je die dan overschrijden?
Dus zeg ik dat je werkelijk dat oneindige, zuivere wezen bent, dat Zelf. Je bent dat Zelf altijd en je bent niets anders. Daarom kun je ook nooit werkelijk onwetend zijn wat betreft dat Zelf. Je onwetendheid is slechts een denkbeeldige onwetendheid. Het is deze onwetendheid die je verdriet bezorgde.
Weet dan dat ware kennis je niet tot een nieuw wezen maakt, zij doet alleen maar je onnozele onwetendheid verdwijnen. Geluk wordt niet aan je natuur toegevoegd, het wordt je geopenbaard als zijnde je natuurlijke staat, eeuwig en onvergankelijk. De enige manier om van je verdriet af te komen is het Zelf te kennen en te zijn. Hoe kan dit nu onbereikbaar zijn?

V: Hoe dikwijls Bhagavan (=Ramana, r.e.) ons ook onderricht, we kunnen het maar niet begrijpen.

A: Mensen zeggen dat ze het Zelf dat alles doordringt niet kunnen kennen. Wat kan ik daaraan doen? Zelfs het kleinste kind zegt: 'Ik besta; ik doe; dit is van mij'. Dus iedereen begrijpt dat het ding 'ik' altijd bestaat. Alleen als 'ik' er is, is er het gevoel dat je het lichaam bent: hij is Venkanna, dit is Ramana enzovoort. Is het, om te weten dat degene die altijd zichtbaar is je eigen Zelf is, noodzakelijk dat Zelf met een kaarsje te zoeken?"


Citaat uit: De leringen van Ramana Maharshi onder redactie van David Godman, © Mirananda 1990, p.37