De ironie van de Dubbele Laag

Door het willen begrijpen va het leven en het zoeken naar 'Verlichting' creëer je een dubbele laag 'op' het leven.

Door na te denken, ontevreden te zijn en te gaan zoeken naar vrede wordt er vanuit de Totaliteit een Beperking gecreëerd, die weer zijn eigen beperkingen creëert: de Zoeker, zijn zoeken het Gezochte.......

Jij bent het leven zelf. Alles in en om jou heen functioneert vanuit zichzelf en als zichzelf.

Het Absolute, het Leven zelf, weet hoe alles is.

Maar de beperking , het denken, weet dat niet en gaat daarom zoeken, vragen stellen, hypotheses formuleren, zoeken naar bewijzen en uiteindelijk het formuleren van conclusies. In woorden.

Het denken heeft nooit toegang tot het Absolute. Het denken komt er uit voort, en zal als 'gevolg' zijn oorzaak nooit kunnen doorgronden.

Het denken kan alleen functioneren met tegenstellingen, het is in zichzelf verdeeldheid. Hoe kan verdeeldheid het Onverdeelde vinden??? Elk zelfoordeel en elk oordeel over de wereld ontbreekt het aan het essentiële. Het Weten van het toekijkende Kennen.

En dat functioneert als basis van ons bestaan elk moment en volkomen automatisch.

Daar hoeven ‘wij’ helemaal niets aan en voor te doen.

Het is het doorzien van de overbodigheid van het zoeken, die ons het altijd aanwezige Zijn doet beseffen.

p.s.

Het zelfde geldt voor alle zelfanalyses en alle zelfbeoordelingen. Wie beoordeelt wie? Laat de beperking van de zelfbeoordelingen vallen en zie objectief wat is. Het leven is elk moment wat het is. Het Leven vraagt niet om het te beoordelen maar om het te leven.

Het Einde

Wij begeven ons weer met enige schroom in onbenoembaar, onkenbaar, gebied.

Wanneer je de boeken, en de websites leest van o.m. de leerlingen van 'Sailor' Bob of iemand als Tony Parsons, dan kan al licht de indruk ontstaan, dat met het herkennen van Aanwezig Bewustzijn de zaken zo gepiept zijn. Het zoeken is klaar en de Bron is gevonden. Je bent het zelf. Alles is Een en Niet Twee. Verder zoeken is zinloos.

Daar wordt her en der nog al tegen geprotesteerd en wordt er gesproken over pseudo-Advaita. Je moet verder, je moet dieper, zo wordt ge-eist. Beiden hebben in feite gelijk. Ja, we leven in dualiteit, dus dat oordeel kon niet uitblijven.....

Wat hier mijn inziens aan de hand is, dat als gevolg van de zoektocht van de persoon -die zichzelf als zoeker beschouwt- de zoeker wordt doorzien als het Gezochte, en dat na dat moment de persoon in Tijd en Ruimte niets meer kan doen. Hij is immers doorzien als feitelijk niet bestaand. Niet de persoon leeft een autonoom leven, maar Dat wat hem leeft. Ons Bewustzijn is het Gezochte.

Men kan daarna niet anders dan het leven te leven, zoals dat zich dagelijks ontrolt. Voor velen is het 'Houthakken en eten klaarmaken'. Maar het kan voor anderen ook inhouden dat de ontwikkeling van Bewustzijn verder gaat richting een volledige eenwording.

Het is niet meer aan de -doorziene- mens om intentioneel via de hem of haar ter beschikking staande methoden, inzichten en wijsheid de volgende stappen te zetten.

Het is nu aan het Gezochte zelf om Zich-Zelf volledig in deze duale schepping te herkennen als het alomvattende Zijn. Dat proces van steeds dieper naar 'binnen' gaan (er is natuurlijk geen naar binnen) van het Zijn zelf, heeft totaal niets meer te maken met intenties van objectieve personen, die hier schrijven en lezen in gewone duale mensentaal.

De menselijk 'beperking' kan het Alomvattende niet kennen, laat staan begrijpen.

Bewustzijn zelf moet Zich-Zelf herkennen in het 'Ik Ben' en zo de 180- graden draai maken naar zijn Uiteindelijke Verschijnsel-loze Zijn.

Er zijn velen die -feitelijk in 'opdracht' van het Zijn- het 'Ik Ben' doorzien, maar er zijn er al veel minder die de Onuitsprekelijke Ruimte betreden. Ook dan is er nog 'Iets' dat dit ervaart.....

Die laatste quantumsprong in/naar Zich-Zelf is kennelijk voorbehouden aan een 'geroepen' enkeling. Nogmaals, dit heeft dan niets meer uitstaande met de persoonlijkheid, die gekoppeld is aan het sterfelijke lichaam.

Wij hebben het in di geval over de grote figuren die we van de overlevering, bibliotheek en de boekhandel kennen. Zij spreken als Bewustzijn tegen Bewustzijn, en op dat niveau moet ook de herkenning plaatsvinden.

En de brave toehoorder 'mens' kan er niets mee.Het vindt buiten zijn reikwijdte plaats. En toch is zelfs dat Uiteindelijke, de kern van ons wezen. Dat zijn wij in onze bewuste kern.

In die zin verschillen wij in wezen niet van de Boeddha, de Christus en al die anderen. Maar uiteraard niet als die beperkte wereldlijke persoon. Maar je kan als persoon je daar nauwelijks los van maken (Nisargadatta zei dan ook regelmatig tegen zijn toehoorders dat zij het het Universum zelf zijn, en dat zij zich moeten losmaken van het denkbeeld dat zij een kleine geísoleerde persoon zijn, waarna hij dan onmiddellijk een vraag kreeg of het zin heeft om Bhajans te zingen. Hij werd er wel eens moedeloos van.)

Hier rest slechts overgave (wat je ook niet doen kan).

Rob

Met veel dank weer: Churchmandala © Harry van der Tuin, 2007

Wegens Enorm Succes Nooit Herhaald: Nu

Wij beseffen het niet. Wij leven alleen Nu. Heel het Universum is alleen Nu. Nu 'bestaan' alle mensen, alle dieren, alle planten, alle planeten. Enkel dit Moment. Zijn-Tijd noemt een oude Japanse Zenmeester Dôgen dit. Tijd is geen afstand tussen tijds-momenten, maar de afstand tussen gebeurtenissen, die ons in Zijn-Tijd passeren.

Niets gebeurt echt. Het passeert ons Zien. Ons Zien. Onmiddellijk. De wereld is elk Moment Nieuw. Kijk maar, let maar op. Zoek uit of dit waar is. Zoek een mooie dure vaas uit en laat hem vallen op een stenen vloer. Hij is net zo snel weg als een gedachte.

Zodra er denken is, lijkt het of er Tijd en Ruimte is. Maar ook dit gebeurt Nu. Dit Moment. Dus ook het misverstand is ons al gepasseerd vóór wij dit door hebben.

Wat is echt? Heeft het zin om over 'echt' te praten? Wat wij ervaren lijkt echt, en het heeft ook betekenis, maar het is al weer anders dan daar-net. Het is altijd Hier. Waar ik nu ben. Altijd Aanwezig en niet gebonden aan al dat gezien is.

Alleen ik -als 'Tegenwoordigheid' ben echt. Heeft het wel zin over 'ik' te praten? Tegenwoordigheid, 'Ik Ben', is alles wat Nu is. Het lichaam dat ons vergezelt en de wereld waarin dat lichaam rondloopt zijn allebei Dat-wat-gezien-wordt. Het lichaam is onscheidbaar van de wereld, de gedachten zijn onscheidbaar van het lichaam en alles wordt omvat door ons Zien.

Dat zijn de naakte feiten.

Wij doen het niet. Alles voltrekt zich en alles wordt gezien.

Dus waar maken 'wij' ons zo druk om????

Ik ben

Op verzoek van een brievenschrijfster....

Omdat het onvermijdelijk is dat wij taal, concepten, woorden moeten gebruiken (want taal is ons gegeven) als hulpmiddel om ons bestaan te begrijpen, is het onvermijdelijk dat er misverstanden ontstaan, wanneer er door diverse Advaita-leraren voor verwijzers (pointers) dezelfde woorden worden gebruikt voor verschillende verschijnselen of ideeën.

Zo heeft Annette Nibley het in haar laatste bijdrage over het 'I am' als de uiteindelijke Essentie. Bij Nisargadatta echter staat het 'I am' voor het Een zijn van de persoon en de wereld. Het is het bewustzijn van het zich weten in een wereld, in een universum vol beweging. Daar aan gaat vooraf het Absolute. Er is n.l. iets dat zich gewaar is van het 'I am'. Het is de sprong van het dagelijkse waarnemen van 'dingen' en beweging naar het pure kennen an-sich. Dat Absolute is niet-iets. Het is totaal onbeschrijfelijk. Het is het Zijn zelf. Je kan het niet kennen, alleen Zijn. Het is er voor-af-gaande aan alle beelden. Het is het Ene Leven zelf, dat alles bevat omdat het zelf Niets is. Het is Leeg, het is Kennend Bewustzijn.

Als gevolg van die verschillende begripsinhouden kunnen discussies soms vreemd verlopen. Anderzijds smeet Nisargadatta met begrippen teneinde te voorkomen dat zijn toehoorders zich aan de woorden gingen hechten. De waarheid ligt immers buiten de rijkwijdte van woorden en dus buiten het denken.

Ik zal proberen hier een hiërarchie te beschrijven, waarbij de woorden als indicatief kunnen worden beschouwd. Het gaat er om de 'lagen' te herkennen.

* Wij kennen de wereld en onszelf omdat wij leven in een lichaam in een wereld, die zich kenmerkt door tegenstellingen. Wij beschouwen deze wereld en onze plaats daarin als werkelijk. Ik leef hier en de rest is buitenwereld.

Dat is het het Ik ben X....(Jantje, Pietje of Marietje-beginsel). Wij kennen alles omdat het 'beweegt'. Ik als persoon zie het, ervaar het.

* Op een gegeven moment komt er twijfel bij ons binnengeslopen. Is dit alles? Is dit waar? Waar gaat dit naar toe? Gaat het door na mijn individuele dood? Via spontane 'invallen', bewustzijnservaringen, het lezen van boeken of het zien van documentaires of films kan de zoektocht ontstaan naar het werkelijke karakter van onszelf en de wereld.

* Via dit zelfonderzoek kunnen wij leren zien dat de wereld, ons lichaam en 'onze' gedachten deel uitmaken van één duaal niveau.

Dat is het 'Ik ben'. Ik maak onscheidbaar deel uit van de wereld. Ik heb mijzelf niet geboren, ik klop mijn hart niet, mijn gedachten kan ik niet controleren en het voedsel kan ik zonder de omringende natuur niet produceren. Zonder zuurstof heb ik een paar minuten te leven. Ik en de wereld zijn Eén.

Maar wie is het "ik' dat dit allemaal ziet? Ik ben de persoon niet, want die zie ik. Ik ben 'mijn' gedachten niet, want die zie ik.

* Dan kan ineens het besef ontstaan dat 'wij' kijken naar een oneindige hoeveelheid ietsen, die wijzelf nooit kunnen zijn. Alles wat wij zien is aan verandering onderhevig. Wat een seconde geleden nog was, is niet meer. Alleen het Zien blijft over. Moeiteloos zien. Want dat zien, dat ervaren IS ER AL. Daar hoeven wij niets voor te doen.

*Uiteindelijk blijft dus alleen het Zien, het Ervaren over. Het Zien dat altijd Nu is. Het Zien dat tegelijk optreedt met dat-wat gezien-wordt.

* Achter dat zien zit niets meer. Zou er 'wat' zijn, dan zou dat op de een of andere manier ervaren worden. Het Zien kan zichzelf dus nooit zien. Het is het Absoluut Laatste wat overblijft in onze zoektocht. En dat is wat wij zijn, wat wij Nu al zijn. Alleen Nu, maar dat Nu is altijd en eeuwig. Onkwetsbaar.

Maar dan heeft het inmiddels al niets meer met de identiteit van de persoon te maken.

Uiteindelijk ben je dus niet dat lichaam, die persoon. Het besef 'Ik ben' is verbonden met het lichaam en de wereld. Wanneer het lichaam sterft verdwijnt ook de wereld.

Je bent dat wat daar allemaal aan ten grondslag ligt.

Het Absolute. Er een naam aan te geven is al een stap te ver, omdat je dan onmiddellijk er een soort 'ding-achtige' structuur aan geeft. En die is er niet.

En er zijn ook geen eigenschappen. Wie of wat is er om die waar te nemen???? Het is het waarnemen zelf! Wat alleen Nu aanwezig is.

Dus te vertellen dat dit Absolute Liefde, Geluk en Eeuwige Zegen is, welke jou voortdurend begeleidt op jouw pad, is puur menselijk (wens)denken.

Hiermee zijn wij alle illusies voorbij.

Wij zijn/zien enkel Hier, Nu, zoals het exact Nu is, zonder een enkel oordeel, zonder een ondersteunen van een verlangen (=gedachten) naar Iets dat straks Anders & Beter is.

Meister Eckhart

Een tip! Lees eens op: http://www.trouw.nl/deverdieping/letter-geest/article591961.ece/De_godheid_
heeft_geen_gezicht. van Jan Oegema over Meister Eckhart (doet deze link het niet, dan kan je de Link onder deze bijdrage aanklikken). De vorige week stond het eerste artikel over hem in Trouw. Zag ik nu pas. In de verdieping in rubriek Letter & Geest. Is te vinden in de rechtermarge bij het artikel. Anders heb ik het in Word voor je.

Meister Eckhart. De echte. Niet Tolle dus. Eckhart zelf (circa 1260-1328). Die weerstond de kerk gedurende de donkere Middeleeuwen met zijn visie dat er geen iemand is, zelfs geen God. Zowel God als ons ik zijn onvindbaar. Uiteindelijk vindt je niets. Zeg maar het Neti-Neti. Niets kunnen wij vinden wat wij werkelijk zijn. Geen ding, geen Iets is het. Uiteindelijk verschijnt de Bron als het Absolute Onvindbare Niets, welke niet gekend kan worden. Je kan het alleen -zonder antwoorden- zijn.

Hoe kan vervolgens het Niets iets zijn? Hoe kan het Niets miljarden ietsen voortbrengen? Dat kan niet! Het is allemaal Eén.

Wij zijn allen Dezelfde, al denkt het denken dat elk lichaam een afzonderlijk ik-je heeft.

Misverstand. Er zijn geen onafhankelijke lichamen. Zonder zuurstof, water en voedsel waren er geen lichamen, en de lichamen kunnen dat allemaal niet zelf aanmaken. Laat staan zichzelf voortbrengen. Het is allemaal zo kristalhelder.

Hoe vreemd dat het zo lang moest duren eer de schellen echt van mijn ogen zijn gevallen. Dat er-naar-zoeken heeft bijna 30 jaar geduurd. Dat zo-lang-niet-inzien is op zich een grotere prestatie dan het uiteindelijk ingezien te hebben. Zo'n geweldige prestatie is dat niet. Uiteindelijk. En van wie????

Niemand die het doet. Het valt 'je' toe. Het was 'mijn' tijd het eindelijk eens in te zien.

Alles is één Grote Beweging van het Leven alleen op Dit Moment. Leven is alleen Nu. Leven IS en heeft geen Oorzaak en Het gaat nergens naar toe. Er is geen waarom. Er is alleen een Daarom. Het is er omdat het is en zoals het is. Je kan er niet aan beginnen en je kan er niet uitstappen. En desondanks is het Ultieme Vrijheid.......

Dit (Nu) Hier is Eén Groot Beleven. En Dat is alles wat er is.


p.s. Uiteindelijk werd Eckhart als ketter door de Paus voor het gerecht gesleept en werd hij gedwongen zijn leerstellingen te herroepen. Nog vóór het einde van het proces stierf hij.

Foto © Nasa: Steen op Mars

Advaita

Een vriend schreef mij deze week dit:

"Ook je blog volg ik met belangstelling, alleen dient het, wat mij betreft, niet het verwerven van inzicht in advaita. "

Advaita is geen doel op zichzelf. Het is uiteraard slechts een hulpmiddel om er achter te komen wie je werkelijk bent. Ik ben geen propagandist voor een 'school' maar geef aan waar je het zoeken kan, wanneer je wilt weten hoe de vork in de steel zit (of kan zitten). Na lange omzwervingen heb ik het althans daar gevonden. Bij Advaita hoef je niet -zoals bij Zen-desnoods jaren en jaren in een streng kloosterregime door te brengen, teneinde het licht te zien. Al kan het jaren duren voor je het echt door hebt.

Bij Nisargadatta -m.i. één van de meest zuivere bronnen van Advaita- kon je desnoods na een week al weer naar huis, wanneer je volgens hem genoeg wist. De rest zou zich -vanuit zichzelf- verder wel thuis bij jou voltrekken.

Ik geef er dan maar de naam Advaita aan, omdat dit refereert aan een aantal te lezen of te bezoeken betrouwbare bronnen. Maar onder de vlag van Advaita wordt her en der ook een hoop onzin gedebiteerd en zijn er vele tegenstellingen in opvattingen.

Maar ja, daar kan ik zelf natuurlijk ook onder vallen. Ik schrijf ook wel stukjes en reacties waarvan ik later moet constateren dat het meer emotie is dan gedegen inzicht en analyse. In die zin is niemand meer of minder dan een ander.

Uiteindelijk zijn we allen de natuur zelf die ons leeft. Is althans mijn overtuiging. Onze zelf-standig-heid is maar schijn. C.G. Jung schreef in zijn autobiografie dat hij in de savannen van Afrika overweldigd werd door de pracht van de Schepping. Het zien van kudden olifanten, antilopen, en giraffes te midden van een woest landschap en een prachtige zonsondergang brachten hem tot het gevoel dat hij zelf de ogen van God was. Dat hij het bewustzijn van God was. Dat God niet zelf kan zien, dat Hij dat alleen kan via de ogen van ons bewuste wezens. Dat we dat allemaal zijn. De schepping leeft als ons, en ervaart zijn schepping via onze zintuigen.

Helaas brengt dat ons zowel schoonheid als verschrikking, maar in wezen is er geen autonome persoon die het allemaal overkomt. Het overkomt allemaal het Scheppende zelf. Jouw, ons bewustzijn is Mijn Bewustzijn, zou de Heer ons willen vertellen (om het maar eens in Bijbelse taal te zeggen). Er is geen ander dan Ik. Eén Geest. Eén Leven. Eén Natuur. Eén Zelf.

Geen Bron, want Het is alles.

Dat is toch een mooie gedachte terwijl wij alleen of tezamen onze dagen nuttig of ogenschijnlijk nutteloos proberen te vullen.....

Wat wij ook doen of moeten ondergaan, het heeft altijd betekenis in het Ervaren van het Zelf zelf.

Rob

De schitterende mandala is uiteraard weer © van Harry van der Tuin. Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet, maar hij heeft geluid gebruikt om dit kunstwerk te scheppen. Zie ook: http://home.wanadoo.nl:80/harryvandertuin/