Nondualiteit

Geen vraag
Geen vragensteller
Geen antwoord
Alleen maar Dit

Hoe zou jij jouw eigen afwezigheid kunnen bereiken???

... Update ...

Er staat geschreven:

“Zoekt en gij zult vinden”

Als dat al destijds exact zo gezegd is....
Maar hier wordt gezegd:

"Het zoeken staat het 'gevonden worden' in de weg"

Vandaar de titel, ontleend aan John Wheeler.

Wat je zoekt bèn je al
Wat zoekt bèn je al
Wat je bent zoekt je
Hoe kan er dan ook maar iets gevonden worden?

Hoe kan Niets ‘iets’ bevatten?
Hoe kan Absolute Leegte vormen voortbrengen en bevatten?
Elk onderscheid tussen dit en dat, mij en jou
Moet dus wel illusoir zijn

Een product van louter gedachten
Die zelf niets anders zijn dan geluiden.
Die opkomen en wegsterven in de Stilte.
Kan een geluid waarheid bevatten?

Het Leven is nergens op gebaseerd
Het ìs
Maar wat het is Zal nooit gekend worden,
Door iets

Shõbõgenzo..... (Update)

Internet is een onvoorstelbaar medium in onze droom van het Leven.

Jaren ben ik op zoek geweest naar Eihei Dõgen's Shõbõgenzo.... Ooit had ik het in het Engels -meen ik bij Donner in Rotterdam- zien staan. Maar dat was toen erg duur en ik was toen blut.

Ik heb het daarna nergens meer kunnen vinden. Vandaag staat de complete tekst van 1144 pagina's in PDF formaat op internet. Men klikke deze KLIK aan.... Het downloaden duurt wel even: 8,47 Mb of zoiets als pdf, maar dan heb je ook wat.

Maar wat? Eihei Dõgen uit de dertiende eeuw wordt beschouwd als de grootste zenmeester uit de Japanse geschiedenis. Hij heeft een standaardwerk geschreven vanuit een diepe staat van verlichting. Hij heeft geen concessies gedaan aan de wetten van de normale menselijke logica.

Het lezen van dit werk is derhalve een voortdurende marteling voor het logische denken. Het onbeschrijfelijke wordt beschreven. Wat niet kan. Nergens kan je je aan vast houden. Probeer het maar niet te begrijpen, want het begrijpen vindt 'achter' (beyond) dit denken plaats. Lees al voelend, louter aanwezig zijnd, niet proberend om wat dan ook te verzilveren.

Kan je het niet volhouden is er een eveneens gratis alternatief.

Het andere meesterwerk "In Eenheid Zijn" van de Chinese meester Huang Po. Dit staat ook -zelfs compleet in het Nederlands vertaald (door Ad van Dun)- op het internet. Men klikke de KLIK-2 aan.

Dit werk is zeer toegankelijk en lijkt wel in deze tijd geschreven te zijn. Maar de Waarheid er in is even dodelijk voor het denken (en dus voor ons Ego) als die van Meester Dogen.

Veel leesplezier toegewenst deze Kerst.....

Rob

p.s. : daarna zijn alle woorden op.
p.s. 2: waarmee ik bedoel te zeggen dat de Waarheid juist niet in de woorden zit, maar op rijst uit de stilte (die Het zelf is).

De Wereld een droom?

Laatst vroeg iemand mij of wereld een droom was. Het voelde zo echt aan nadat de veel mediterende vragensteller door een van achter aankomende scooter van zijn fiets was gereden. Hij kon door zijn gekneusde ribben niet eens niesen of lachen zonder hevige pijnscheuten. Dit was echt!

Ik construeerde het volgende schema voor hem:

Wij zijn dus dat witte vlak wat uiteraard in 3D gezien moet worden. De aard van dat vlak, ofwel Bewuste Ruimte is onbeschrijfelijk. Daar kan niets over gezegd worden, want dan verval je weer in menselijk termen. In woorden. En wat je zelf bent kan je (als object) niet kennen. Dus het benoemen van dat Onkenbare is al een brug te ver.

Ruimte is zonder begin of einde en zonder tijd. Waar zou het naar toe moeten gaan? Uit wat zou het moeten oprijzen? en kan ruimte verouderen? Het is als Niets, als Leegte. Maar het is ook niet niet iets. Het allemaal (dat Niets) bewustzijn. Weer een woord. Maar wij weten niet waar dat woord voor staat.

Theoretisch kan je spreken van een vormloos bewustzijn, wanneer er geen vormen zijn waar te nemen. Denk hierbij aan de droomloze slaap. En wanneer er vormen te zien zijn is er dus sprake van een 'vorm-bewustzijn.'

Door het ontstaan van de allereerste ‘ik’-gedachte bestaat er onmiddellijk afscheiding. Dualiteit. Waar een ‘ik’ is bestaat er direct een ander (of wat anders). En die ander (inclusief de hele wereld) is buiten mij…zo lijkt het althans. Het begin van het lijden, want het ‘ik’ is afgezonderd van zijn oorzaak, wat het ‘ik’ direct buiten zichzelf projecteert. Er is nu een permanent ervaren tekort.

Door het ontstaan van het idee van het afgezonderde 'ik' (een idee dus: want wàt zou buiten ruimte kunnen bestaan) is er een wereld van overdag en een wereld van dromen. Maar dat zijn werelden van geboren worden en sterven. Wat nu is verdwijnt weer. Permanent geluk is daar in onmogelijk.

De werkelijkheid leren kennen zoals die is, Een-wording, kan dus alleen gerealiseerd worden door het doorzien van de eerste scheiding: de ‘ik’ gedachte. Wanneer dat eerste ‘ik’ moment wordt doorzien als slechts een gedachte, een object in het zien, dan is er de realisatie dat jijzelf in wezen dat Zien moet zijn.

Alles, dus ALLES, wordt in Mij gezien (niet als Rob...er is slechts MIJ...IK…Het Ik van het kleine 'ik'….en dat allemaal zonder de woorden die hier noodzakelijkerwijs gebruikt worden). Er is dus niets buiten mij. Alles manifesteert zich in mij. Ik ben bewustzijn, derhalve zijn alle in mij gemanifesteerde vormen noodzakelijkerwijs niet materieel. De persoon Rob en de vragensteller zijn allemaal objecten in/van het zien. Het zijn ver-schijn-selen, en die zijn niet wat zij schijnen..... zij schijnen harde concrete objecten, maar het zijn vormen, beelden in bewustzijn.

Die eigenschap is ons altijd voorgehouden als behorend bij de wereld der dromen, maar het geldt dus ook voor de wereld die gezien wordt wanneer wij zogenaamd wakker zijn.

Dus de wereld der dromen en de wereld van vormen zullen qua substantie in niets van elkaar verschillen. Het is allemaal bewustzijn (Let wel....weten wij veel wat bewustzijn is....)

Een proefje: Doe je jouw ogen dicht en ervaar je (jouw) oneindige ruimte en doe je dan ineens de ogen open, dan is de ruimte die je a.h.w. buiten ziet diezelfde ruimte.....er is geen verschil tussen innerlijk en uiterlijk. Het Universum zit ook in jou, buiten jou, maar jij, de kijker, staat daar buiten. Maar er is geen buiten. Taal kan alles bedenken en suggereren, maar daarmee wordt het nog geen werkelijkheid.

Die vragensteller en het stellen van de vraag en het hier beantwoorden op deze Blog door een mij zijn allemaal gebeurtenissen in de Droom.

Waar is de Dromer van deze droom?

Die is er niet. Het is allemaal DROOM.

Alles is ondeelbaar wat het is.

p.s. de Link verwijst naar een soortgelijk stuk: Kennis & Zijn, Non-dualisme en (Radicaal) Constructivisme, van Chinmayo

Ganesan over Robert Adams

.

De Indiase leraar Ganesan is ooit drie jaar bij Robert Adams geweest, die hij beschouwde als een groot Mahatma.

Dit is een mooi verhaal over wie je werkelijk bent. Ik heb hier geen vertaling, dus het is even goed luisteren.

Eerst maar even kijken voor dit verder te lezen.

Aan het eind, vlak voor de clou, heeft Ganesan het over Robert's ziekte. Adams had Parkinson. Soms was hij daardoor ineens 'weg' en kon zich niets meer herinneren van wat hij daarvoor gezegd had. In dit geval was hij helemaal niet weg, maar kristalhelder.

De clou is dus dat wij niet de persoon zijn, niet de bundeling van fysieke en mentale eigenschappen. Wij zijn het 'Ik ben' uit de zin "Ik ben Piet, Klaas, Leny etc."

En aangezien dit 'zijn' het kennen zelf is, is het onkenbaar en blijft er alleen absolute stilte over.

De video is afkomstig van de website van Premanada 'Blueprints for Awakening'. Bij hem rusten ook de rechten. De directe link naar dit fragment is hier onder. Via de gevonden pagina kan je naar het hoofdmenu waar nog meer fragmenten staan van veel meer Indiase leraren (m/v).

De dood is het Leven zelf

.

Op mijn website Het Chakraplein heb ik op de pagina http://www.chakraplein.nl/leven_en_sterven jaren geleden een stukje geschreven over een plotselinge ervaring tijdens een film in het Omniversum in Den Haag. De kern van de ervaring was dat een plotselinge ‘uitbraak’ van leven in een Australische woestijn na een langdurige regenperiode en het massaal sterven van  miljoenen vissen en vogels na de terugkeer van de droogte mij deed zien dat het leven zich collectief uitdrukt in een veelheid van vormen wanneer de omstandigheden daartoe gunstig zijn en dat wanneer die omstandigheden weg zijn, dat massale leven zich weer in zichzelf terugtrekt. Er bestaat helemaal geen individueel sterven.

Alle vormen zijn tijdelijk. Maar het leven –dat ook elke vorm aan stuurt- blijft onveranderlijk aanwezig. Wat ogenschijnlijk dood gaat blijft leven. De vorm is een uitdrukking van het vormloze. 

Maar ja, zeg dat maar eens als troost bij het overlijden van een geliefde.

Tijdens een retreat van Eckhart Tolle in Costa Rica een paar jaar geleden kwam Tolle tot zijn eigen verbazing tot het zelfde inzicht van de paradox dat dood in feite het Leven zelf is. 

Hij sprak er over dat wij leven in een wereld van vormen. Vormen onderscheiden zich van elkaar door hun ‘anders’ zijn. Groot-klein, kleurig-kleurloos, hard-zacht, goed-slecht etc. Wij als mens (in de combinatie lichaam, denken en emoties) zijn ook een vorm. Maar wat wij werkelijk zijn is het zien, het ervaren van de wereld van vormen. Aangezien het zien niet te zien is en het voelen niet te voelen is wat wij in essentie zijn onvindbaar en onkenbaar. Wij zijn in wezen vormloos. De vormen komen op uit het vormloze en verdwijnen er weer in bij het sterven. In wezen schenkt het leven leven,wat wij kunnen ervaren bij de geboorte van een kind.  En bij het einde van de vorm gaat het leven er in weer op in Zich Zelf. Het si in wezen nooit weggeweest en zal ook nooit weggaan.

Het kind komt vanuit het niets. Eerst is er niets en dan ineens loopt er een vrolijk kind door je huis te huppelen. Maar bij het verdwijnen van de vorm verdwijnt de persoon, het karakter ook in het niets. Dat weten wij wanneer wij naast het lichaam van een overledene staan. Er is nog wel een vorm, maar de essentie is onvindbaar.

Deze is weer opgegaan in het Niets. Dat noemen wij dood. Maar in de dood keert terug in Dat wat in essentie Leven is. In wezen is er geen dood. Het is Leven. 

 

 

Verlichting

.

Laten wij het hier nooit meer over verlichting hebben.

Wat na zelfrealisatie (en dat kan als een openbaring komen of als een geleidelijke zekerheid) overblijft is aanwezigheid (presence), ruimte (space), stilte (silence).

Het is er wanneer ik, wanneer jij er niet meer ben(t).

Geen woorden, geen gedachten (al kunnen die gewoon in stilte worden gezien), geen bereiken.

Wat zich heeft onthuld -nadat jij bent stilgevallen- is de altijd aanwezige stille ruimte, het licht waarin alles gezien wordt, de stilte waarin alles gehoord wordt, het vormloze waarin alle vormen en kleuren onderscheiden kunnen worden, het geurloze die je in staat stelt de bloemen te ruiken.

Het is niet iets wat de persoon, de zoeker heeft bereikt. Je kan het niet claimen. Jij bent er omdat Dat er is. Het is er wanneer die zoeker is weggevallen. En die valt weg wanneer alle pogingen om iets (wat dus altijd een vorm heeft) te vinden is gestrand in het besef dat het gezochte niet-iets is. Niemand weet wat het is wat gezocht werd.

Je bent het zelf, maar het is niet de persoon die wellicht nog denkt iets gevonden te hebben.

De persoon is niet meer dan een klompje gedachten en herinneringen in een eindeloze gedachtenloze oceaan.

Ja, hoe voel je je dan wanneer het er is?

Een leuke vraag……’je’ voelt niets. Het IS jou. Je BENT het.

Ruimte, aanwezigheid, de stilte tussen twee gedachten. De stilte tussen de woorden een…twee…drie.

En die stilte is niet iets dat waarneembaar is. Je hoort geruis, je hoort een brommer rijden, een kind huilt in de verte, je hoort jouw adem. Maar elk geluid is te horen in die stilte, zoals elk object zichtbaar is in ruimte.

Zo simpel, de stille niet waarneembare geur van het niet-ervaarbare, van het niet-aanwezige, dat is wat je bent.

Niemand die het niet is (want je kan het niet hebben!!!) alleen de herrie van het leven kan het versluieren.

Dus gaat er iemand prat op zijn gerealiseerd zijn, dan is er al geen stilte meer waarneembaar.

Maar ga je iets dieper kijken bij zo iemand, is ook daar weer die eigenschaploze stilte.

Er is zelfs geen ‘je’ die kijkt…..

Suizologie: aandacht voor de aandacht (Update)

.

Ik ben de laatste tijd een beetje uitgeschreven. Er was net iets aan het opkomen, toen ik toevallig dit stukje van Jan van Delden op mijn pc tegenkwam, waar ongeveer het zelfde in beschreven stond. Hoe kan je je bewust worden van datgene wat je al die tijd al bent.

Mooier kan het niet uitgelegd worden. Maar er is een maar..... 

Eerst maar eens lezen.  Ik verwijs i.p.v. de eerst hier geplaatste (te lange) tekst maar naar de weblink van Amigo:

http://www.ods.nl/amigo/amigo1/indexframe.html?jvd_suiz.html~infoframe

Het "maar..."  van mij aan het begin is uiteraard het inzicht, dat zo lang er een 'iemand' is (ook al noem je hem 'niemand') die het idee of het gevoel heeft 'er-nog-niet-te-zijn' er dus 'iets' naar dat onkenbare 'niets' gaat zoeken. Jan van Delden zegt dat in feite ook steeds. Het is eigenlijk bespottelijk om te oefenen om te 'zijn' terwijl je al bent..... Je loopt dus louter achter een idee aan.Wanneer die beweging van imaginaire ontevredenheid bestaat, blijft er een zinloze beweging naar ....wat? Die wonderen die je door anderen beloofd worden? Is dat wat je bent nu niet één en vooral exact wat nu is zoals het is? Bestaan zoals het is?

Waarom een methode tussen jou en jou zetten om jou te bereiken?

Waarom afstand en tijd scheppen tussen jou en jou(w)-zelf, wanneer het toch duidelijk is dat je al bestaat. Nu op dit moment. 

Besef dat zonder dit bestaan er niets was om te weten of te vragen. 

Je bent al lang daar waar je wenst te wezen. 

En dan toch is er die illusie van tijd nodig (desnoods tientallen jaren) voor het kwartje valt.

Het is altijd vandaag

Merkwaardig dat daar altijd overheen gekeken wordt. Het is altijd vandaag. Eén minuut voor twaalf 's nachts is het vandaag, wanneer de piepjes van 12 uur gaan is het vandaag, en wanneer de nieuwslezer het laatste nieuws in de ether gooit is het nog steeds vandaag. Alleen de kalender wil ons anders laten geloven. Maar een kalender komt voort uit een afspraak over hoe wij de duur van ons leven indelen.

In alle tijdzones is er dan ook een andere tijd. Zelfs de jaartelling verschilt vaak. en hoe kan het ook? Er is geen vast begin van de tijd te ontdekken. Er zijn dowmweg verschillende afspraken gemaakt.

Maar wat is tijd dan?

Wij kunnen nooit nu gisteren levend aanwezig zijn, wij kunnen ook nooit nu morgen levend aanwezig zijn. Gisteren en morgen zijn louter denkbeelden over wat was en straks -wellicht- zal zijn. Herinnering en verwachting. Allemaal denken, want ons lichaam, de wereld en ons bewustzijn zijn alleen Nu aanwezig. Dit moment. En wat is dit moment? Kunnen wij dat lokaliseren, meten en vastpakken?

Nee, want zodra wij met dit moment iets willen doen, er naar willen kijken, is het moment al weer gepasseerd, althans...de inhoud van het moment wat wij zien en wilden meten is al weer anders dan daar-straks.

Er vielen inmiddels al weer blaadjes van de bomen, een auto remde, een hond blaft, de telefoon ging en de maag ging knorren.

Wij stuiten -wanneer wij dit moment willen lokaliseren- op de aanwezigheid van een stromende rivier. Alleen dit moment A is echt, oh nee, dit moment B, dit moment C. Ik kijk naar een prachtige vaas. Ik kijk naar de hond die komt binnenstormen. Maar nu is de vaas gevallen. Er is geen vaas meer. Er resten slechts scherven. Lijmen helpt niet meer. De stroom is medogenloos, niet tegen te houden, onomkeerbaar. Ook jij en ik zijn op dezelfde manier onomkeerbaar. Maar dan heb ik het over het ik en jij, het lichaam, het denken, de emoties, die in de stroom meegaan.

Want mijn echte 'ik' is immers constant (nu) aanwezig bij welke beweging en verandering dan ook. Want ik zie dit alles, al die veranderingen. Steeds is er weer die stille aanwezigheid van alles wat er in mijn leven gebeurt.

Wanneer ik dit constateer beschik ik over de sleutel om achter mijn ware bestaan te komen. Om te weten wie ik werkelijk ben.

Het enige n.l. wat voortdurend aanwezig is. Het enige wat geen geen onderdeel van de stroom is, want ik ben en blijf er bij aanwezig, wat er ook stroomt en hoe het ook verandert.

Mijn voortdurende aanwezigheid laat zich niet kennen, want het is het kennen van de stroom -van de droom- zelf. Maar het zelf geen droom, maar werkelijkheid.

Al vergaat de wereld (want de wereld is onwerkelijk) ik blijf.

Alleen ik ben werkelijkheid (en onkenbaar....)

Wat moet ik doen?

.

Regelmatig krijg ik via mijn mail vragen over wat je kan doen om 'het' te bereiken. Het eenvoudige antwoord 'Niets!' blijkt dan meestal onvoldoende.

Dus om voor mijzelf tijd en moeite te besparen plaats ik hier een min of meer standaardantwoord.

"Je denkt dat je alles zelf doet, maar niemand is verantwoordelijk of schuldig want alles wordt gedaan. Jij doet het niet eens, want er is geen onafhankelijk bestaand jij!

Waar het om gaat is te weten dat:

• je niet jouw denken en jouw persoon bent.
• je bent het kennen, het zien van dat alles, en het zien denkt niet, maar ziet het denken.
• je alleen maar Nu leeft. Verleden en toekomst zijn allemaal mind-sets. Herinneringen en verwachtingen, maar nooit het levende Leven van het Nu zelf!
• je bent dus het Nu, en wel alles wat daar Nu in te zien en te ervaren is. Dus niet alleen jouw denken en lichaam, maar de wereld om je heen.
• en wat je bent is vormloos bewustzijn (dat alleen Nu is). Dat vormloos bewustzijn is onkenbaar dus zelf een benaming er van is al teveel. Wij hebben geen idee wat dat is en hoe het werkt. Wij zijn het, maar wij kunnen het niet kennen.
• Zodra er gedachten zijn, overtuigingen zijn is het 'maar' de tijdelijke persoon, die je in werking kan zien.

Steeds maar weer moet je jezelf vragen: "Wie is het die dit denkt?, wie maakt dit mee?, wie is druk?, wie loopt en zit?, wie is bang? etc etc.

Je kan niets loslaten want dat is ook weer de illusie van een 'doen'. Het beperkte 'ik' weet niets van de wereld, het is slechts een gedachte over zichzelf.

Het enige echte is dat-wat-ziet. Het ziet het ik (in de vorm van gedachten, emoties, overtuigingen) maar het heeft geen voorkeuren,. het oordeelt niet.

Het IS er, maar DOET niets. Althans: er valt niets van een werking waar te nemen.

Alles wat gedaan wordt is een product van het denken.

Alles wat je overkomt komt vanuit het Ongekende.

Dus het 'ik' heeft helemaal geen controle, want het is een gevolg van iets anders. Het 'ik' leeft bij gratie van aangeleerde overtuigingen en opgelopen angsten, maar het weet niets over zichzelf en niets over de anderen en niets over de wereld. De zicht op het verleden is beperkt en de toekomst is ongekend. Dus neem de gedachten alleen waar en neem hen niet serieus.

In het gewone leven moet je beslissingen nemen. Neem die beslissingen die goed aanvoelen, die het meest verstandig zijn of die onvermijdelijk zijn. Maar ga er voor en er na niet tijden lang over piekeren.

Blijf aanwezig in het heden, in dit moment. Voel jouw lichaam, voel jouw voeten, kijk om je heen en zie! Voel!

Aanvaard het heden door het te willen zien en ervaren, al is het soms pijnlijk of angstaanjagend.

Loop er niet voor weg, want dan keer je je met de rug toe van wie je werkelijk bent. Hier, waar je nu bent.

Wat later laat je alle gedachten over jou-zelf vallen.

Je bent alleen maar.

Hier

Nu

Dit is en dit ben je, zonder woorden., zonder blauwdruk. Het Grote Mysterie zelf.

Spontaan in het Heden.

Totale Vrijheid dus.......maar het heeft in de meeste gevallen de illusie van een nauw zittend pak van de tijdelijkheid aan."

EEN

.

Naar aanleiding van de discussie in het laatste stukje is er nog het volgende:

Er moet nog een serieus misverstand opgeruimd worden.

Door hier steeds te stellen dat wat je ziet je niet bent, wordt geprobeerd de zoeker zich bewust te laten worden van de bron van het zien. In het zien is geen kijker, het zien en bekekene. Het is één beweging, één moment. Het onkenbare waarnemen. Dat wordt ook wel de leegte genoemd. Of stilte. Om dat 'wij' het nooit kunnen kennen.

Dus dat besef verschaft de zoeker geen nieuwe identiteit!!! Het is niet iets. Het is het absolute mysterie dat de zichtbare wereld omvat, inclusief jij!.

In wezen -in Eenheid- is er helemaal geen scheiding in alles. Er bestaat geen persoon die afgescheiden kan kijken naar het totaal. Er is geen afscheiding. Het individu is ondeelbaar (in-di-vide) Een met alles. Alleen het denken suggereert dat er afscheiding is. Dat je eigenaar kan zijn van een leven. Dat je dat leven kan verliezen. Het leven IS jou en alles wat er is. Er valt geen leven te verliezen. Er valt dus ook geen leven (verlichting) te winnen, want het is er allemaal al. Streven naar Verlichting is een spel van het denken. Er valt niets te veroveren, want alles vindt al plaats.

Jij en ik doen het niet.

In het zien is er dus geen persoon die ziet, er is ondeelbaar zien van alles: persoon, denken, lichaam wereld. Zien is Een. Niemand die ziet en niets onafhankelijks wat gezien wordt.

De wereld en jouw leven zijn Een, maar alleen Nu, nu waar er direct ervaren is, direct kennen is. Nu is de inhoud al weer veranderd, want het leven verandert voortdurend. Er valt niets te grijpen of vast te houden. Alles stroomt. Het is er nu, maar het is één grote beweging.
Maar het komt nergens vandaan en het gaat ook nergens naar toe.

Er is geen Beweger. Het is zichzelf zonder oorzaak. Zonder einde.

Door alle gebruikte woorden lijken onderdelen substantie te hebben verkregen, gescheiden te zijn van elkaar. Door nadenken, door interlectueel redeneren lijkt er een oplossing geformuleerd te kunnen worden. Maar dat-wat-je-bent kan eigenlijk alleen benaderd worden door louter zien of stil aanwezig zijn zonder woorden.

Alle woorden van alle bijdragen leiden alleen maar tot het besef dat wanneer er geen woorden zijn, er geen zoeken is, Het (dat er altijd al was) er is.

Via de onderstaande link naar het Urban Guru Café kan je een aantal heldere gesprekken volgen met een aantal advaita-leraren (of whatever).

Met de doener is het gedaan.

.



Wanneer je feitelijk inziet dat je niet de doener bent, maar dat-wat-de doener-ziet, ben je al waar je wilt wezen.

Er is geen weg, er is alleen ontdekken dat je niet bent wat je dacht dat je was.

De speler, de doener, de maskers, de verschillende aspecten,

Zij zijn allemaal dat wat in stilte wordt waargenomen.

Zonder het waarnemen was er geen weten van wat dan ook.

Wees tevreden met dit inzicht en zoek niet naar Ervaringen,

Want die brengen je alleen weer verder van huis.

Wie doet het?

.

Wie doet het?

Overgave is topic wat bij veel spirituele stromingen centraal staat. Men dient zich over te geven aan ‘dat-wat-is’ om zo (uiteindelijk) samen te vallen met ‘dat-wat-is’.

Maar overgave is geen methode, want wie doet het? En wie doet wat? En wat doet die wie?

In Advaita is alles Een. Er is niet iemand die wat doet. Er wordt niets gedaan door niemand.

Er is alleen waarnemen van doen.

In discussies over het wel of niet bestaan van vrije wil wordt dit laatste meestal niet gezien of erkend. Daar wordt uitgegaan dat er een zelfstandige persoon is die vrij kan kiezen over zijn of haar stappen in het leven.

Hier echter wordt dit allemaal ontkend. Er is alleen zien van een zogenaamd zelfstandige persoon in een wereld die zogenaamd beïnvloedbaar is. De één zal geloven in een vrije wil, en de ander verwerpt dit. Dat weten wij omdat wij deze discussies kunnen waarnemen. Wij nemen er kennis van.

Wat echter door en door ingezien moet worden is dat alles wat gezien wordt de wereld der vormen is. Een tijdelijke verschijning die alleen Nu zichtbaar en ervaarbaar is zoals het is. Het Nu is Nu. Verleden en toekomst zijn slechts gedachteconstructies, die wij herinneringen en verwachtingen noemen.

Ook het lezen van dit stukje achter deze pc in deze kamer door deze persoon is ‘slechts’ een beeld in Zien.

Ook de aanvaarding of verwerping van wat hier geschreven staat, kan dus allemaal worden waargenomen. Het is nooit iets wat 'jij' (als persoon) doet. Alles wordt gedaan, maar niet door jou!

De waarnemer echter kan op zijn beurt niet worden waargenomen. Nooit en te nimmer. Aan die waarnemer kunnen door zijn initiële onkenbaarheid geen eigenschappen worden toegeschreven.

Wat wij in wezen zijn (Kennen) is onkenbaar.

Wij zijn zelf het mysterie.

Dus laat je nooit verleiden om te overdenken of een ander vertellen wie of wat je bent. Dan trap je weer in de val van onderscheidingen, van dualiteit.

Je bent! Je bestaat!

Dat is on-ont-kenbaar zo, maar je kan het niet uitleggen.

Dit is het einde van de weg.


foto: http://www.puurensimpel.nl/images/vraag.jpg

Radha Ma - Eind aan de 'mind' .....

.

Op de plek waar vroeger de grote wijze Sri Ramana verbleef, bij de berg Arunachala in India, verblijven een aantal oudere en jongere leraren, die in de traditie van Ramana les geven. Of gewoon 'aanwezig' zijn.

Een vriend van mij is daar een tijd geweest en meldde mij -al weer een paar jaar geleden- dat hij daar zijn guru had gevonden in de persoon van Radha Ma. Een nog jonge vrouw die hier nog nagenoeg onbekend is. Er ligt nog geen beroemd boek van haar in de winkels en ook op internet was zij nagenoeg onvindbaar.

De westerse leraar Premananda brengt binnenkort een boek in het Engels uit waar een hoofdstuk aan haar gewijd is. De tekst in het Engels zal binnenkort op het Chakraplein staan. Ook wordt gewerkt aan een Nederlandse vertaling.

Zij is ongemeen helder in haar uitspraken, die er op neer komen, dat er niets te te zeggen en niets te zoeken valt. Geen woord is nodig want het eerste woord is al weer een beperking van het onbeperkte. Premananda stelde haar veel vragen. Hier een drietal en de antwoorden van haar.

Sri Ramana kwam met de fundamentele vraag ‘Wie ben ik?’ Wie bent u?

Ja, Ramana kwam met de fundamentele vraag voor de Sadhaka’s, de spirituele aspiranten, om de mind (het verstand) te onderwerpen. Die vraag was niet voor de meesters, niet voor degene die al ontwaakt is. Het moment waarop u mij vraagt te beschrijven wie ik ben, en ik begin mijzelf te beschrijven, dan is dat helaas het moment waarop de schoonheid verdwijnt. Ik zou dan gaan begrenzen wat onbegrensd is en ik zou trachten het einde aan te geven van wat oneindig is. Kunt u zich dat voorstellen? Op het moment dat ik zou vertellen dat ik dit ben en dat, dan zou alles met elkaar in tegenspraak komen en alles zou er bekrompen uitzien. Terwijl het juist oneindig is. Ik kan vertellen dat ik Bewustzijn ben, dat ik dit ben en dat, maar ik ben niets van dit alles. Ik ben noch dit, noch dat. Ik ben wat ik ben. Het is dus meer een oefening voor spirituele aspiranten die trachten er achter te komen wie zij zijn maar niet voor degene die weet wie hij is. (beiden lachen)

Bedoelt u dat u weet wie u bent, …. wie u bent op dit moment?

Neen, ik zei, de vraag “Wie ben Ik?”kan niet begrepen worden. Het kan niet uitgelegd worden. Het is de Oneindigheid. Mensen kunnen het Oneindige niet begrijpen dus gaan we woorden gebruiken als, “ik ben Mededogen”, “ik ben Brahman ( absolute realiteit)”, “ik ben Onbegrensdheid” of “ik ben Bewustzijn”. Als we nu het woord “Bewustzijn” in het woordenboek veranderen in “stompzinnigheid”, dan ben ik ook stompzinnigheid. Het is de mind die iets tracht te grijpen wat ongrijpbaar is en daar voor gebruikt het deze woorden.

U bent dus gewoon wat u bent op dit moment? Zoals het nu is op dit ene moment?


Ja, ik ben altijd dezelfde; ik ben onveranderlijk. Als u over tijd spreekt, dan maakt het mij niet uit of u het nu over het verleden, het heden of de toekomst heeft. Het ben ik. Het is het Onveranderlijke.

Sinds enige tijd is er een serie videogesprekken met Radha Ma op internet te vinden. Dat zijn opnamen van het interview dat nu in het Engels in boekvorm is verschenen.

De onderstaande link kan je er naar toe leiden. Na elk stukje kan je rechts onder in het oranje vlak naar het volgende deel klikken.

Zie voor je zelf...

Pointers van Nisargadatta

.


Pradeep Apte heeft alle belangrijke pointers uit het standaardwerk I Am van Nisargadatta op een rij gezet. Het zijn 100 pagina's in Word-formaat. De eerste 7 pointers zijn m.i. al voldoende. Wie het hele document wil ontvangen kan mij een mailtje sturen.

THE QUOTES


1

Was it not the sense of ‘I am’ that came first? Some seed consciousness must be existing even during sleep, or swoon. On waking up the experience runs: ‘I am-the body- in the world’. It may appear to arise in succession but in fact it is all simultaneous, a single idea of having a body in a world. Can there be the sense of ‘I am’ without being somebody or other?

2

Go deep into the sense of ‘I am’ and you will find. How do you find a thing you have mislaid or forgotten? You keep it in your mind until you recall it. The sense of being, of ‘I am’ is the first to emerge. Ask yourself whence it comes or just watch it quietly. When the mind stays in the ‘I am’, without moving, you enter a state, which cannot be verbalized, but which can be experienced. All you need to do is to try and try again. After all the sense of ‘I am’ is always with you, only you have attached all kinds of things to it- body, feelings, thoughts, ideas, possessions and so on. All these self-identifications are misleading, because of these you take yourself to be what you are not.

3

The ‘I am’ is a useful pointer; it shows where to seek, but not what to seek. Just have a good look at it. Once you are convinced that you cannot say truthfully about yourself anything except ‘I am’, and that nothing can be pointed at, can be your self, the need for the ‘I am’ is over- you are no longer intent on verbalizing what you are. All definitions apply to your body only and to its expressions. Once this obsession with the body goes, you will revert to your natural state. We discover the natural state by being earnest, by searching, enquiring, questioning daily and hourly, by giving one’s life to this discovery.

4

What makes the present so different? Obviously, my presence, I am real for I am always ‘now’, in the present, and what is with me now shares in my reality. The past is in memory, the future – in imagination. There is nothing in the present event itself that makes it stand out as real. A thing focused in the now is with me, for I am ever present, it is my own reality that I impart to the present event.

5

Refuse all thoughts except one: the thought ‘I am’. The mind will rebel in the beginning, but with patience and perseverance it will yield and keep quiet. Once you are quiet, things will begin to happen spontaneously and quite naturally, without any interference on your part.

6

To know the self as the only reality and all else as temporal and transient is freedom, peace and joy. It is all very simple. Instead of seeing things as imagined, learn to see them as they are. When you can see everything as it is, you will also see yourself as you are. It is like cleansing a mirror. The same mirror that shows you the world as it is will also show you your own face. The thought ‘I am’ is the polishing cloth. Use it.

7

Why not turn away from the experience to the experiencer and realize the full import of the only true statement you can make: ‘I am’. Just keep in mind the feeling ‘I am’, merge in it, till your mind and feeling become one. By repeated attempts you will stumble on the right balance of attention and affection and your mind will be firmly established in the thought-feeling ‘I am’. Whatever you think, say or do, this sense of immutable and affectionate being remains as the ever-present background of the mind.

..

J. Krishnamurti

.

Op mijn Chakraplein staat al 12 jaar deze tekst. Hoe actueel! Wat een schok voor ons doeners. Hoeveel jaar heb ik niet nodig gehad en hoeveel inspanningen heb ik mij niet getroost om eindelijk te beseffen dat er geen inspanningen nodig zijn om datgene te worden wat je al bent. Een vriend van mij is onlangs overvallen door de Waarheid. Het valt hem zwaar. Als steun in de rug dit stukje over Krishnamurti. De meester die geen meester wilde zijn.

J. Krishnamurti was een strenge leraar. Hij verwierp alle poespas, die allerlei geestelijke stromingen met zich meebrachten. Alle methoden toegepast door Zen of de mantrameditaties van anderen vond hij absurd. Dat waren kinderachtige pogingen het onbekende te benaderen. Dat kon alleen maar leiden tot misleiding. Je kon het onbekende alleen naderen door kijken. Gewaarworden niet als intentie, maar als feit van het zien, zonder interpretatie, zonder de ballast van al het oude denken, van alle voorkeuren, van alle verwerpingen.

Er is dan geen aparte waarnemer van het waargenomene. Het zien, datgene wat ziet en dat wat gezien wordt is één en hetzelfde. Dat kan nooit door inspanning bereikt worden. Dat is er, wanneer je beseft dat je niet oplettend bent. Dat is alles wat je kan doen...Zijn=zien. Zodra je wat aan het zien toevoegt ben je weer met je eigen denken bezig, met oude opvattingen, met oude beelden. Je bent alweer afgescheiden. Het leven is altijd nieuw, altijd in beweging. Laat dat zijn gang gaan. Grijp niet in.

Hoewel veel mensen in de ban raakten van zijn aanwezigheid, begrepen zij niet veel van zijn uitleg. Hij heeft dan ook geen lijst van leerlingen die onder zijn leiding verlicht zijn geraakt en het stokje van hem over genomen hebben. Maar hij weigerde de rol van guru aan te nemen. Hij wordt i.h.a. niet gezien als een reus als Ramana of Nisargadatta, maar zelf sprak Nisargadatta altijd met groot respect over hem.

De laatste realisatie

.
Terwijl het hier stil is, vond buiten het zicht van de Blog met twee deelnemers hier een intensieve en buitengewoon constructieve uitwisseling plaats over waar het hier om gaat: "Wie ben ik werkelijk?"

Prachtige ervaringen, inzichten, misverstanden, tegenwerpingen en uitleg werden uitgewisseld. Diepe inzichten werden weer door nieuwe vragen en antwoorden opgevolgd.

Tot er diep en diep de realisatie kwam, dat wàt er ook ervaren, gezegd, gevraagd, weer uitgelegd, opnieuw gevraagd en ingezien werd, alles en alles zonder uitzondering 'verschijnt' in stil, aanwezig, onpersoonlijk, ongeconditioneerd bewustzijn.

Alles, elke beweging, mooi-lelijk, uitgekauwd-nieuw, aardig of onaardig, inlevend of hard, alles wordt gekend door die altijd moeiteloze, spiegelachtige, aanwezigheid. De achtergrond of ongrond of bewuste ruimte waarin alle bewegingen van het leven plaatsvinden en onmiddellijk gekend worden.

Die kennende aanwezigheid is wat wij in essentie zijn. Alles, elke beweging, hoe subtiel ook, wordt moeiteloos gezien. Niemand die het doet, niemand die het kan tegenhouden. Het is er en je bent het.

Dit is wat het is, dit is wat je in essentie bent, je bent niet 'iets' en hier draait heel de zoektocht om. De zoektocht die uiteraard ook in deze bewuste onpartijdige aanwezigheid wordt gekend. Het, jij, bent nooit weg geweest. Of het nu liefde is wat er ervaren wordt of ongeduld of frustratie, het maakt in wezen niet uit. Het maakt het Wezen niet uit. Het zal nooit (inhoudelijk) reageren.

Je hoeft alleen maar te beseffen dat jij al die veranderlijke verschijnselen niet bent, maar het zien, het kennen er van....

Meer hoeft er niet geweten te worden. Dit is het. Dit wat dit ziet. Dit wat nieuwe (uiteraard zinloze) tegenwerpingen of nog mooiere (en eveneens zinloze) uitleg aan zich voorbij ziet trekken en zich daar nooit mee bemoeit.

Al die inhoud hier op deze Blog en in al die boeken, satsangs, dvd's en websites, maakt helemaal niets meer uit, wanneer je eenmaal hebt ingezien dat jij altijd en eeuwig deze totaal onkwetsbare identiteitsloze kennende ruimte bent. Wat voor naam daar ook aan gegeven wordt (want ook die namen worden weer onpersoonlijk en onpartijdig waar-genomen).

En dan is het gewoon klaar. Ingezien. Er is niemand die nog wat kan doen (zonder dat dit onmiddellijk weer wordt waargenomen).

De ups en downs van het leven gaan gewoon door, maar jij (ik, jij, wij...Ik-Ik dus) blijft altijd hier bewegingsloos als die kennende ruimte.

Meer valt er echt niet meer te zeggen of te begrijpen....
.

..
Wie op zoek is naar 'iets'

Zal vrijwel zeker 'Niets' missen

(vrij naar Eckhart Tolle)

Je weet dat je bent,

Omdat je wéét dat je bent.

.
Leerling: "Meester, hoe kom ik in het Nu?

Meester: "Waar ben je nu?"

.
Zoek 'het' niet in enig verschijnsel -hoe subtiel dan ook.

In Ramana's woorden: Jouw werkelijke natuur bestaat als altijd....

Alleen-zijn + correctie

.Man (of vrouw) op Mars?

Ik ben al weer een aantal jaren alleen
Geweldig, wordt dan gezegd, je bent al-Een
Vreselijk -zeg ik dan- het doet vaak zo’n pijn

En het is ook vaak ongezellig

Geweldig zegt men dan, want eindelijk kan je nu bewust worden van al die pijn
Dan is alleen-zijn eenzaamheid
Lijden aan alleen-zijn
Maar zegt men: ook eenzaam is in zijn kern positief:
Een-te-samen

En zo is het!

Dit stukje tekst heeft voor veel misverstanden gezorgd: Een paar kleine wijzigingen dus... En bedenk, dit is geschreven in de taal van Advaita. En het is geschreven vanuit Advaita, waar in de aanwezigheid van de denkmatige geconditioneerde persoonlijkheid de grootste hinderpaal tot het inzicht is.

Ik ben al weer een aantal jaren alleen
Geweldig, werd dan bij de satsang gezegd: je bent al-Een
Vreselijk -zei ik dan- het doet vaak zo’n pijn

En het is ook vaak ongezellig, mokte ik dan wat na...

Geweldig zei men dan, want eindelijk kan je nu bewust worden van al die pijn
Dan is alleen-zijn eenzaamheid
Lijden aan alleen-zijn

Maar zei men: ook eenzaam is in zijn kern positief:
Een-te-samen

En zo is het!

In de volledige acceptatie van wat-is
Bevindt zich de sleutel van de deur naar het Onbegrensde

Alleen-zijn is zo’n kans om te doorzien en te doorleven
dat in elke vorm het vormloze zich uitdrukt

Bewust alleen-zijn is een kans om helemaal je-zelf te zijn
Je niet te vergelijken met anderen
Geen identiteit op te bouwen als een ‘looking glass self’
Geen troost en ontsnapping te zoeken bij een ander
Niet de pijn verzachten door wat nutteloos gebabbel
Of middels het overmatig zien van series en films op de televisie
Of je in te leven in de helden van een boek

Tijd nutteloos doorbrengen om maar niet jezelf te voelen
De andere kant op kijken om maar aan jezelf te ontsnappen
Omdat het zeer doet
En het misschien wel erger wordt

Maar het leven wil dat je kijkt!

Vrijwel iedereen zal een periode van alleen-zijn doormaken
Van kort tot zeer lang
Je kan je dan verzetten tegen het verlies van gezelschap
Of je kan diep in het alleen zijn duiken

Het ‘echte’ leren onderscheiden van het ‘valse’
Het ‘eeuwige’ leren onderscheiden van het ‘tijdelijke’
De waarheid leren herkennen in de illusie

De beelden over je-zelf tegen het licht houden van de directe beleving
van wie je werkelijk bent
Want dan kan je je niet langer verstoppen
Middels acties gericht om anderen en jezelf een vals beeld voor te toveren

Een beeld waaraan je alleen maar aan kan gaan lijden
want het leven wil zo graag jou wijzen op wie je werkelijk bent
Dit, Nu, exact zoals het is, zonder welk oordeel dan ook
Niet al die schijn gestalten, die je zo gekoesterd of gehaat hebt
Niet die opgedrongen en aangeleerde varianten van de persona

Maar zoals je Nu bent, op dit moment, exact zoals het is
Duik er in, kijk er naar.
Laat het denken voor wat het is
Stel geen doelen, stel geen eisen
Ervaar alles wat zich aandient
Verwelkom het
Voel, voel steeds dieper
Zet de tv af, zet de radio af, bel even geen vrienden

Hier, in jou is de kern van het leven
De oneindigheid
De stilte
De liefde
Alles wat je in essentie werkelijk bent
Wat je pas opmerkt wanneer je echt stil bent
Je bent het zien, het zijn zelf

Het wonder dat er uit bestaat dat alles wat je ziet wel kleiner moet zijn
dan wat jij werkelijk in essentie bent
Omdat wat jij werkelijk bent
alles moet kunnen bevatten wat wordt ervaren en waargenomen

Je bent zelfs groter dan het universum, want wie zou dat anders kunnen zien (omvatten)
Dan is de verloren zoon (dochter) thuis gekomen

Welkom thuis!
.

NIETS doen + Correcties

.Hoe warm het vandaag was....

Naar aanleiding van de laatste discussie willen er nog wat zinnen uit...

Waar het in feite om gaat is "Niets" te worden of liever Niets te zijn.

Ik had dit stukje wat te snel geschreven. En woorden zijn hier eigenlijk niet toereikend meer. Het gevolg: Deze bovenstaande zin is natuurlijk (een) on-zin. Het essentiële inzicht is, dat je al Eenheid bènt. Er bestaat geen kennen door een 'iemand' van Eenheid. Want was dat wel zo, dan was er sprake van verdeeldheid, van afgescheidenheid. Iets ervaart iets 'anders', maar Eenheid kan niet door iets afgescheiden (dus een fragment) ervaren worden.

Wij zijn Eenheid. Eenheid=ervaren. Er valt niets meer te doen. Er is geen worden... Taal lijkt nog steeds de zaak te verdelen, maar dit is een illusie.

Aanwezigheid, stilte, ruimte. Dàt te herkennen als jouw feitelijk basis, als Zijn zelf.

Dit kan dus ook niet. Dan is er weer een aparte ervaarder. De beperking die het onbeperkte waarneemt en waardeert.... Dat kan dus niet. Er is Weten van Zijn, maar niet door een fragment. Weten is zonder woorden. Het ogenschijnlijke fragment bestaat uit louter gedachten, maar gedachten (dus het fragment) zijn niet het Leven zelf.

Je hoeft dus niets te doen! Wat Freddy al zei. Voor het eerst van jouw leven hoef je niets te doen!!!! Maar dat kan 'je' pas wanneer je na veel vallen en opstaan gezien hebt dat er niets zinnigs te doen valt.

Want -en ik herhaal het nog een keer- er is geen afgescheiden 'je' of 'ik'. Ook dat wordt weer gesuggereerd door gedachten, door woorden. Maar die gedachten bestaan louter bij gratie van de aanwezigheid van het Leven (bewustzijn) zelf. Gedachten zijn als krantenberichten. Zij zijn nooit de werkelijkheid. Dus staat er in het vervolg 'je', dan heb ik het over die schijn-identiteit, die enkel bestaat uit de gedachte 'ik'.

Je hoeft ook niets te bereiken, want wat moet je bereiken? Je kent het doel niet eens!

Nee, want dat ben je Zelf. Zodra je iets zou ervaren is het niet meer het Werkelijke. Dan is het weer een ding, een vorm, een object. En wie ziet het? Dat kan alleen maar het Zijn zelf zijn.....

Elk 'moeten' veronderstelt weer een doel of een serie eisen. Het denken, het ego, wil weer zijn stempel op het leven zetten, wat weer veel teleurstellingen en lijden met zich mee zal brengen. Tot dit lijden openbreekt in een herkenning dat het een gevolg is van het verzet tegen wat-is. En wat-is dat is. Daar helpt geen moedertje lief aan.Dan is er geen lijden meer, maar is er ingezien waardoor het ontstaat.

Je kan voorts niet 'verlicht' worden. Dat streven kan je dus ook laten varen. Wat men met verlichting bedoelt is dat er een toestand is, waar jij (als de afgescheiden persoon) er niet meer bent. Dan kan het leven 'jouw' leven vullen zonder de bedenkingen en tegenwerkingen van het denken. Maar je kan jezelf niet uitschakelen. Hoe meer je dat probeert te doen hoe groter het ego weer wordt. Een nieuw spiritueel ego, dat wellicht erger is dan het oude. Want je bent nu 'speciaal' geworden. Dat is nu echt illusie. Want spiritualiteit betekent in wezen totale overgave aan het totaal onbekende.

De essentie is altijd aanwezig, niet als iets wat vanuit de verte toekijkt, maar als bron van alle activiteiten. In die zin is er geen scheiding. Alleen is al het geziene een proces, dat nooit stilstaat, nooit het zelfde is. In die zin is dat een illusie. Dingen bestaan niet werkelijk, maar zijn continu in beweging. Maar het Zijn is altijd onveranderlijk de 'ruimte' waar in alle gebeurtenissen plaats vinden.

Je bent dat in essentie op de achtergrond al, maar wat jij er zelf aan kan bijdragen (oh, die taal...) is het denken te laten voor wat het is en door alert en stil aanwezig zijn 'ruimte' te scheppen voor het Onbekende.

Wat je in essentie enkel en alleen altijd al bent

Dus heb je een gesprek met iemand, bereid het niet voor. Ben aanwezig en zie wat er gebeurt. Doe het niet zelf, zet het niet naar jouw hand. Therapie geven is dan bijvoorbeeld zelf niets doen. Samen in aandacht zijn en dan maar zien hoe 'het' zich ontwikkelt. Iemand 'bijstaan' is niet iets aan de ander opdringen, maar samen stil aanwezig zijn en dan maar zien....

Aanwezigheid doet het, niet het fragment dat jijzelf als persoon denkt te zijn.

Aanwezigheid is alles

En zo leer je ook met jezelf om gaan. Niets bestrijden of verwerpen, of verlangen of eisen, maar alert aanwezig zijn, zien wat in je speelt, zien welke neigingen er opduiken. Zie de reacties van het denken, maar zie hen niet als jouw oordeel. Jij bent het zien van dit alles.

Daarmee ben je er uit gestapt.

En is alles Een

Dit is het

.



Dit is het.

Ben je onderweg naar wat anders?

Iets beters, mooiers, liefdevollers, zorgelozers?

Een andere plek, een andere tijd?

En... Heb je dat allemaal zelf bedacht?

Of is dat jou aangepraat?

En hoe moet jij dat allemaal bereiken?

Dan vergeet je dit moment.

Het enige moment waar je werkelijk levend leeft...

Hier, Nu is alles wat er is.

Alles wat was en alles hoe het zou moeten zijn,

is allemaal een kwestie van denken,

Beelden je hoofd, herinneringen in woorden.

Dit is totaal wat er is

Waarnemer en waargenomene zijn één

De oude Krishnamurti sprak er een levenlang over

Maar niemand die het begreep.

Hij bedoelde dat je dit letterlijk moest nemen,

Niet denken dat hier nog iets achter zit, want ook dat is dus weer denken.

Belangrijk is het om valse denkbeelden te doorzien

Maar schep er geen veilig heenkomen door.

Dat is er wel, maar ook dat is weer totaal één met wat je nu ervaart

Gewoon hier zittend achter de pc en dit lezend in jouw kamer of kantoor,

De totaliteit van Alles is er alleen Nu, op dit precieze moment

Tenzij je er over na gaat denken….

* * *

p.s. En ook dàn is alles exact wat het is. De laatste zin is uiteraard van 'Sailor' Bob. Maar lang voor hem was dit ook al ingezien....

.

MU!

MU!

Het wordt steeds lastiger met woorden aan te geven waarom het hier draait. Geheimtaal is nauwelijks te vermijden, maar ook die taal is onvolledig. Iets anders dan ons denken zal er iets in moeten herkennen.

Een voorbeeld: “Nu is nu, maar is nooit nu”.

Een tweede voorbeeld: Het beroemde MU uit de zenkoan, waarin een monnik de meester vraagt ”Heeft een hond boeddha-natuur? “Zenmeester Joshu riep als antwoord: “MU!” Dat betekent zoiets als: Niets. Niet iets, geen niet-iets. De ontkenning die ontkend wordt, want werkelijkheid ligt buiten ontkenning van de ontkenning en de ontkenning van welke conceptuele aanduiding dan ook..

Mu is wat je bent. Ken je –uit directe ervaring- één deeltje, ken je alles.

Dus het had ook een ander antwoord kunnen zijn. Niets is ongescheiden. Het woord doet er niet toe. Dit soort zinnen en kreten hanteert Zen om de onmogelijkheid aan te geven dat woorden de werkelijkheid kunnen beschrijven, laat staan de werkelijkheid te creëren.

In onze wanhoop gebruiken wij heel wat varianten (ik laat de hoofdletters maar weg): nu, zijn, ik-ik, zelf, het, dat, christus-bewustzijn, boeddha-bewustzijn, de ene, en ga zo maar door. En dat in alle bestaande talen op de wereld.

Vóór die taal is er conceptloze, vormloze en ongeconditioneerde intelligentie. Het is die intelligentie die op (voor mensen) onnavolgbare wijze de hele natuur vorm geeft en dat doet middels onvoorstelbare astronomische getallen.

Niets staat ooit stil. Alles is continu in beweging. Niets valt vast te pakken. Wij zien geen dingen, wij zien enkel processen.

De mens is een integraal deel van die natuur en kan als deel nooit het geheel verklaren.

Nu is dus nooit te duiden, te herkennen of te verklaren. Wij zijn (het) Nu. Wij kunnen het alleen maar zijn. Wij kunnen onze bron nooit kennen. Voor het zien er van zouden ‘wij’ uit onszelf moeten stappen, en wat wij dan te zien krijgen kan dan nooit de essentie zijn. Wij zien dingen, schijngestalten. En zelf zijn wij inmiddels verdeeld....

In de kern zijn wij (als aanwezigheid) het zelf, en wat wij als onze persoon en ons lichaam beschouwen blijken bij nadere bestudering slechts objecten in ‘ons’ Nu te zijn.

Wat kunnen wij verder doen? Het object kan niet zelfstandig denken, want het wordt allemaal gezien door wat wij werkelijk zijn. Het zien….

Het Zien kunnen wij dus nooit en nooit kennen aangezien wij dat zelf zijn. Dit is de grens. “Gij die hier binnen treedt laat alle hoop (op een verklaring) maar varen.”

Geen woord -hoe heilig dan ook- kan de werkelijkheid feitelijk weergeven of verklaren. Vergeet alle kennis.

Wij zullen ons er bij moeten neer leggen dat er niets te verklaren valt. Maar wij kunnen elkaar wel helpen om elkaar tot die laatste woordengrens te brengen.

Dan is alleen nog maar de weg van de directe ervaring. Of een stille langdurige weg van meditatie of keuzeloos gewaarzijn, of de radicale weg van het onverwachte, waar Zen zijn Meesters heeft gevonden. Met één klap moet je in het ongedeelde moment komen. De enige feitelijk werkelijkheid van de werkelijkheid van het eenvoudige alledaagse moment Nu (welke nooit ooit of straks kan zijn).

Daarna valt elke illusie (van het denken) in duigen. De intuïtie neemt het van het denken over.

Van zelf ontplooit zich dan de Stilte, die altijd al ‘onder’ ons lawaai van de dag aanwezig is en het Leven kan zich ongefilterd als ons ontplooien.

To infinity and beyond

..Janwillem van de Wetering

Op 7 juli j.l. is op 77 jarige leeftijd Janwillem van de Wetering overleden. De schrijver van o.m. de serie detectiveromans over de merkwaardige Amsterdamse rechercheurs Grijpstra en de Gier. Bijzondere detectives destijds, omdat Zen en onthechting -mede onder invloed van de ongrijpbaar wijze commissaris- een grote rol in de boeken speelden. Ik heb al zijn boeken destijds gelezen en herlezen.
En dan heb ik het niet over de nieuwe uitgave van de boekenserie, die later het succes van de tv-serie begeleidde. Daarin zijn alle filosofische en Zen-elementen zorgvuldig gewist door de bewerkers. De gemiddelde tv-kijker -die misschien wel eens zo'n boek zou willen lezen- zou het anders te moeilijk kunnen vinden. Het kon Janwillem weinig schelen. Hij vond het prachtig dat zijn scheppingen verbeeld gingen worden. En het geld was ook nooit weg.

Het vertrouwen in het duale leven werd ooit bij het Rotterdamse jongetje wreed geschonden, doordat Duitse vliegers vlak boven zijn hoofd bommen op zijn stad gooiden. Hij zag dat brandbommetjes met de blote handen door de Duitsers uit de laag overkomende vliegtuigen werden geworpen. Waarom wilde zij hem doodmaken? Later verdwenen zijn Joodse vriendjes van school en uit de wijk om nooit meer terug te keren. De wereld kon niet kloppen. Dit kon nooit de bedoeling zijn van een God die uit liefde moest bestaan. Althans dat laatste werd al om beweerd.

Dit kon allemaal niet waar zijn! Hij wilde van de Willemsbrug afspringen, en ook later wilde hij een paar keer een einde aan zijn leven maken, maar hij bleef nieuwsgierig naar de beantwoording van zijn existentiële vragen.

De zoektocht was begonnen en leidde hem later o.m. via Sartre en Nietsche naar Japan waar hij langdurig -en geheel op eigen wijze- in een zenklooster zocht naar zijn eigen Oorsprong. Hij heeft er drie boeken over geschreven. In het materiële bestaan was hij ongewild tamelijk succesvol, maar dat kon hem niet afleiden van vragen als: "Wat gebeurt er wanneer je de rand van de nul afhaalt" of "Wat is er voor het Begin" of "Hoe stel je een vraag zonder met waarom te beginnen?" en "Wat is er achter oneindigheid?" Op zijn landgoed in Maine had hij een zentempeltje gebouwd en in het water stond een kopie van Torri Gate.

Zelfs Oneindigheid moest wel omvat zijn door wat anders (en groters), immers waarin zou die Oneindigheid anders in moeten verschijnen?

Hij voelde intuïtief aan dat de oplossing gezocht moest worden bij het Niets. Bij alle vragen die nooit beantwoord konden worden in de vorm van woorden. Met dat alles voelde hij zich steeds meer onthecht van de dingen van de dag. Zelfs toen de Boeing 707 waarin hij met zijn vrouw en dochter zat dreigde neer te storten was hij niet angstig. Hij was te benieuwd naar het nieuwe avontuur dat lonkte....

Met buitengewoon veel belangstelling zag hij daarom ook de laatste jaren het einde tegemoet.

Rob

p.s. Misschien zal de BOS een uur lange documentaire over en met hem binnenkort op tv herhalen. Anders kan je deze documentaire via de link hieronder op internet zien. Kies dan voor breedband, als je dat hebt.

Meditatie is zien wie je niet bent - Deel 2 (update)

.

Nog even een vervolg op het onderwerp meditatie.

Meditatie is in wezen louter 'aanwezig zijn'

Maar niet van een iemand.

Door doel-loos aanwezig zijn kan stilte -altijd aanwezig 'onder' het lawaai van bewustzijn van de wereld - zich geleidelijk onthullen. En die stilte is de vormloze intelligentie die het Leven is.

Van belang is om hier, nu, aanwezig te zijn. Dus je niet te laten weghalen door zaken buiten je.

Maar je moet je ook niet focussen op één punt, want dat bestaat niet. Voel het gebied -zonder grenzen- waar je zit. Vraag dan 'waar ben ik' of 'waar is hier?'. En wacht af. Blijf alert. Geleidelijk zal je verankerd zitten in hier en nu. Op deze plaats, waar je bent. Wat je bent.

De grootste afleiding vormt het denken. Dat posteert zich als 'jou' of 'ik' als de ziener, de commentator en corrector. Het gaat a.h.w. voor jouzelf staan en verdeelt zo jouw aanwezigheid in een 'ik' en al het andere. Maar het denken kan niet zelfstandig zien en het is ook niet iets dat zelfstandig kan bestaan. Het bewerkt slechts ongevraagd wat gezien wordt en gebruikt daarvoor wat het kent (geheugen).

Dat los je alleen maar op door het denken dezelfde plaats te geven als alle geluiden die je hoort, als alle dingen die je voelt etc. Gewoon zien en er verder geen aandacht aan schenken.

Door het waarnemen van het denken verwordt het denken tot slechts als één van de geziene vormen. Jij bent nooit het denken.

Keer na elke afleiding weer terug naar Aanwezigheid. Stil, alert zitten.

Uiteindelijk worden zo alle vormen doorzien als datgene wat niet jouw essentie is.

Zelfs de grote ervaringen zijn niet de essentie, want -hoe mooi de ervaringen ook zijn- zij worden waargenomen en voor ons beschreven. En wie was/is dan de waarnemer?

Onder het kennen ligt het niet-kennen (het kennen van het kennen kan nooit het kennen zelf zijn).

Door het keuzeloos waarnemen transcendeer je alles wat gezien wordt. Je ontstijgt zo aan een kunstmatige identiteit, welke ontleend is aan verschijnselen of eigenschappen.

Wat immers gezien wordt is niet jouw onveranderlijke eeuwige existentie.

Wat blijft is het absolute Niets, dat van zichzelf niet-iets is, maar ook geen-niet-iets is......het onkenbare, observerende en zelf niet te observeren Zijn. En dàt zonder al die woorden.

Wanneer bewustzijn volledig in zichzelf is verzonken is er Samadhi: Aanwezigheid zonder namen dus zonder vormen, niet 'iets' met wat anders.

Eenheid.

Onbenoembaar.

Onpersoonlijk.

Geen persoonlijk Zelf en geen Wereld.

Ook Samadhi is nog steeds een tussenstap, want de gedachten en de wereld keren meestal weer terug.

Zolang er dan nog steeds de drang is om 'dieper' te gaan in aanwezigheid,

Begin dan weer bij de bovenste regel.

Zit ze!

Rob

Meditatie is zien wie je niet bent.

.

Dogen Kigen Zenji (1200-1253)

Meditatie is zien wie je niet bent.

Er wordt heel wat afpraat over wat meditatie is en waar het aan moet voldoen. Nu ineens moet het volgens bepaalde lieden Mindfulness heten. Maar ja, dat bezit nu ook een merkenrecht…. En daarmee kan weer aardig verdiend worden.

Meditatie is in wezen heel simpel.

Stil zitten en ervaren van wat-is. Meditatie heeft dan een tweeledige werking. Drie eigenlijk, want het houdt je ook van de straat.

Dan ga ik wel uit van het soort meditatie dat bekend staat als shikantaza: puur zitten. Dus niet naar een kaars of een foto staren, of aanhoudend de naam van de Schepper prevelen. Niet naar een doel in tijd streven. Niet wachten op iets. Puur helder aanwezig zijn.

Ten eerste ben je (die ‘je’ is er nog wanneer je begint) bewust aanwezig. Je bent alleen met jezelf, vooral wanneer je de ogen gesloten houdt. Je ‘doet’ niets. Het ego (wat alles is wat je nog niet bewust van jezelf gezien hebt) krijgt geen voedingsbodem en gaat dus proberen het verloren terrein te heroveren. Naast alle geluiden van de omgeving en het voelen wat er in jouw lichaam allemaal gebeurt, wordt je ook geconfronteerd met een stroom gedachten, die ook menig irritante lichamelijke reactie kan oproepen.

Ook ‘jouw’ reacties kunnen bij blijvend bewust en alert zijn allemaal worden waargenomen. Ook nu zal het denken weer proberen dit -als jou- te veroordelen en zelfcorrecties aan te brengen. Maar ook dàt wordt weer waargenomen.

De grootste truc van het denken is nu conclusies te trekken, door zinnen te produceren als “Alles wat ik zie ben ik niet!” Maar het denken praat voor zijn beurt, want die conclusie is nog niet jouw ervaren werkelijkheid.

Maar de tweede functie van meditatie is dat ontdekt (wat er al was, wordt nu van zijn bedekking ontdaan) wordt, dat wat je altijd als jouw kern hebt beschouwd, de persoon, louter een verzameling van gedachten (herinneringen, verwachtingen, oordelen, conclusies) en lichamelijke gevoelens is. Je bevindt je te midden van een stroom objecten, die –als je goed oplet- als het ware ‘buiten’ je bevinden. En het zien van dat alles, dat het enige Subject is, blijkt onkenbaar.

Daarmee begint de definitieve ontmanteling van de persoon, van het ego.

Je kan op dit punt het denken nog even te hulp roepen teneinde zijn eigen ondergang definitief te bewerkstelligen. Op de vraag “Wie ben ik” kan -nadat de stroom zinloze (zijn-loze), conceptuele oplossingen zijn gezien, doorzien, afgewezen en opgedroogd- alleen maar Stilte volgen.

En dàt is wat je al die tijd, je hele leven (dat altijd nu is) altijd al was en bent. Het levende Mysterie.

Meditatie is worden wie je altijd al was.

p.s. Er zit een knoepert van een fout in het schilderij van Dogen. Ziet iemand dit?

Stilte.... of hoe Niets te vinden met iets? (update)

.

.

In de stukjes hier en in de discussies die deze stukjes begeleiden moeten wij het maar doen met woorden. Ook wanneer wij gevoel, ervaringen willen uitwisselen.

Daarmee blijven wij in de wereld van de beperking, van het tijdelijke, van de tegenstellingen, maar al dit beperkte wordt gezien door het Onbeperkte, dat altijd ten grondslag ligt aan de verschijning van alle beperkingen.

Als persoon (welke een vat vol tijdelijkheden zoals gebeurtenissen, gedachten, herinneringen, emoties is) worden 'wij' geacht het onbeperkte te vinden. Of, met andere woorden, het beperkte moet het onbeperkte zien te verwerkelijken. Het gevolg moet zijn oorzaak zien te onthullen, en wel op een zodanige wijze dat hij of zij weet en ervaart niet meer die tijdelijke persoon te zijn, maar dat hij/zij en iedereen het Onbeperkte is, de Absolute Staat. De onsterfelijke staat.

Als die -beperkte- persoon kan je met wilskracht en volharding tot de grens komen wat het beperkte kan doen. In-zien dat er uiteindelijk niets te zoeken valt, omdat er geen samenhangende en onafhankelijke persoon bestaat, die vrijwillig en intentioneel kan zoeken. Laat staan vinden. En wat gevonden moet worden lijkt op het luchtledige. Je weet niet waar je het zoeken moet. Hoe dàt te pakken wat je in essentie bent, maar wat structureel als object onvindbaar is?

Er is maar één oplossing.

Het Onbeperkte -dat altijd al 'in' jou aanwezig is- zal zich Zelf moeten onthullen als jouw ware Zelf. Jouw levende kern. Dààr zal het initiatief moeten plaatsvinden voor de doorbraak, waarin de golf definitief Oceaan wordt. Dààr is het zoeken ook uiteindelijk begonnen.

Dat wordt dan Genade of de werking van het Mysterie genoemd. Niet 'ik' doe het, maar U.

Maar het kan lijken dat de persoon na die eerste fundamentele doorbraak nog zelfstandig dingen doet, maar in wezen is alles uit zijn handen genomen. Wat er dan gedaan wordt is wat er gedaan wordt. Je kan niet anders. Het is niet anders. Wat dan voor de één waar is, is voor de ander iets anders. Wat dat is en wat het beste is, kan dan wel besproken en bediscussieerd worden, maar dat is in wezen totaal onnuttig. Er is een individueel (ondeelbaar) proces gaande in degene die al volledig door het Zelf gestuurd wordt en al in feite (inclusief heel zijn/haar wereld) het Zelf is.

In feite was dat daar voor ook al zo, maar toen bestond nog de illusie van een eigen doenerschap. Maar bij wie????

Rob

p.s. 1

Ik had dit stukje net geschreven toen ik vandaag op de website van Ed Muzika zag, dat hij na twee jaar volledige afwezigheid, eindelijk met nieuwe teksten voor zijn website over zijn guru Robert Adams was gekomen. Hij heeft het over dezelfde dilemma's die de zoeker te wachten staan, wanneer de zoeker 'Dat wat aan het ontwaken is' zelf een extra zetje wil geven. In wezen is er geen zetje te geven, anders dan te verblijven in wat je in essentie bent. En hoe dat volgens Ed moet volgt nog.

Dat zal dan zo-iets moeten zijn als "Niets toevoegen via doen of willen aan de waarneming van dat-wat-Nu-is." Elk doen is immers weer een beweging van een 'iets' dat streeft naar iets ontbrekends. Pas het totaal bewegingsloos en willoos verblijven in wat altijd aanwezig is -het stil waarnemen dat altijd al moeiteloos plaats vindt- kan leiden tot de verankering in het Alomvattende. Absolute overgave dus.

p.s. 2

Volgens Sri Ramana Maharshi is eigenlijk het grootste mysterie van alles, dat het Zijn zelf naar zichzelf moet zoeken via de zelf gecreëerde tijdelijke persoon. Wat 'in' die persoon zoekt -het bewustzijn- is immers het gezochte Zelf. Het lijkt dus kennelijk nodig en/of zinvol dat de tijdelijke mens, wiens bewustzijn al het Zelf zelf is, zijn ware Zelf realiseert, terwijl hij er zelf uit voort komt en er door omgeven wordt. De enige verklaringen die daarbij hout lijken te snijden zijn 1) dat het Zelf verdwaald is in zijn eigen creaties en weer in ZichZelf wil terugkeren of 2) dat het louter het gevolg is van de creatie van een wereld van vormen, waarin er een 'ik' en anderen zijn. Die ogenschijnlijke scheiding is onecht en veroorzaakt derhalve lijden en moet daardoor weer opgeheven worden.

Het vuur

Waarom is hier geen vuur? En waarom staat het plaatje van die brandende boom bij het stukje van 31 mei j.l. er dan?

Er is hier het volle besef dat er zowel intensiteit nodig is om blijvend te verlangen naar het wezenlijk inzicht, alsook het diepe besef dat elk zoeken zinloos is. Elk zoeken brengt je uit het Nu, wat uiteindelijk de enige ingang blijkt voor het vinden van Tegenwoordigheid.

En wat wordt dan gevonden? Ik laat de onvolprezen Sailor Bob maar weer even aan het woord. Ik heb wel weer even genoeg geschreven de laatste tijd.

Bob: "Self shining presence-awareness is not the result of effort. There is no need to try to do something with the expectation that suddenly awareness will be there. Presence-awareness is always here and now whether it is recognized or seemingly lost. It is not something that can be created or destroyed. Conceptual thinking is like the cloud that seemingly blocks the sun. Being at ease in non-conceptual naturalness is presence awareness already here and now. Re-cognize again, and again, and again, and the knowing it is always so, is constant, in spite of what appears and disappears. Self-knowing, self-shining-- just this, nothing else".

Dat laatste kan je bij mij thuis op de 'tafel' direct ervaren. Wanneer je Dat eenmaal herkend hebt is er geen weg meer terug. Want je bent al in de natuurlijke staat. Het heeft zich getoond, voorbij alle verschijnselen.

Laat je niets wijs maken door al die grappenmakers die je enorme doorbraken en vergezichten beloven. Dat zijn maar tijdelijke en snel verdwijnende toestanden.

En wat is nodig om dit in te zien? Voortdurend en aanhoudend Zien en Voelen van wat-is. Nu! Nooit morgen, nooit straks. Alleen maar Nu, op dit moment dat de adem in en uit gaat, op het moment dat het hart klopt, op het moment dat je dat allemaal waarneemt...

Bob: "The search itself is the trap. You are already what you are seeking. You think there is something to attain or to get. You have never been anything other than that, and never could be. We hear that, but how many of us really take a good look at it and stick with it, hang onto it? What do we do? 'That is not good enough!' We will race away and look at somebody else. We will go to somebody else, hear somebody else, read another book or do this or do that, thinking we will get the answer somewhere else. But the only place the answer is, is with you.. It is not with anybody else. You already are that. You can't be anything else other than that."

En wat is dan uiteindelijk de niet te ervaren -maar niet te ontkennen- ervaring?
Een intense aanwezigheid, een doordringende stilte, ruimte, liefde. Allemaal beperkte en beperkende woorden voor Wat-Is.

Lijden in last

.
Elke vorm, of het nu de verwarrende wereld is of de pijn in het lichaam, is een sleutel tot het vinden van jezelf. En dat kan een grote verrassing opleveren.

De sleutel is niets erg te vinden, je niet te verzetten tegen wat is, niet te denken, of het denken te geloven, maar het volledig bewust in aandacht blijven DIT MOMENT. Wat het enige moment is. Leven = Nu

Dat betekent vol-ledige acceptatie van de dingen die gebeuren, van alles wat je ziet en meemaakt, wat in totaliteit Nu is. Dit is Het! ER is niet anders, het is niet anders. Het is wat je Nu bent. Er zijn geen Twee. Er zijn geen anderen.

De vormen komen op en verdwijnen maar wanneer je steeds bij jezelf blijft, steeds bewust bent van jouw aanwezigheid, dan begin je te merken dat alle gebeurtenissen plaats vinden in die altijd aanwezige onveranderlijke ruimte van gewaar zijn.

Lijden blijkt dan afwijzing van het moment in te houden. Dan verzet je je tegen wat ontstaan is en dan hoop je op een beter straks.

Maar dan ben je dus aan het denken, aan het afwijzen van het moment Nu en je bent weer in tijd…

En wat erger is, je blijft afgescheiden van wat jij werkelijk bent. Het Leven zelf, wat alleen Nu is, en wat on-af-gescheiden (in-divide) jou is.

Het is niet JOUW leven, en JOUW lijden. Je bent geen eigenaar van jouw persoon, van jouw leven, van jouw verworvenheden en jouw lijden.

Het is allemaal het Leven zelf dat zich via een tijdelijk vorm (of droom) uit drukt.

Alles is jou-zelf, als Leven. Je hebt geen leven, maar je bent leven.

Dus waar zou ‘je’ je tegen verzetten? Wie lijdt? Er is geen ‘je’ dat zich onafhankelijk van het leven kan opstellen. Dat zijn maar gedachten, die menen dat zij de waarheid kunnen vertegenwoordigen. Het zijn maar geluiden, die een label vormen van wat in werkelijkheid Werkelijkheid is.

Je bent nooit de gebeurtenissen, en jouw werkelijke leven is oneindig.

Transformatie van het lijden

.
Lijden wordt door veel spirituele leraren gezien als een Poort voor transformatie.

Lijden is meestal een beweging van het ego, van het denken. En daar willen wij het liefst van af. Van zowel het ego als het lijden (die in wezen hetzelfde zijn).

Nu wij weten dat alles een beweging van het Zijn is, moet het Zijn dus ook verbonden zijn met het lijden. Het Zijn zit aan de andere (de gewenste) kant van wat wij voelen. Wij hoeven dus niet in eenzaamheid en machteloos te blijven in ons lijden. Wij kunnen het Zijn in de vorm van zien, ervaren inschakelen om ons lijden te doorzien en dat doen wij door acceptatie van wat is.....

Wat wij kunnen en moeten doen is precies het tegenovergestelde van wat wij gewoonlijk doen als wij pijn, frustratie, angst of eenzaamheid voelen.

Wij keren ons in het vervolg niet af van dat lijden, maar wij keren ons er in volle openheid naar toe. Wij ontvangen het in onze ruimte. Buiten de woorden. Wij laten het lijden, als verschijnsel, wat het dan ook is, volledig toe in gewaarzijn, in aanwezigheid.

Wij kijken, voelen bewust wat wij voelen. Ook wanneer wij nog verzet voelen, laten wij ook dat toe. Alles wat je het liefst zou willen wegstoppen of wegjagen, laat je nu volledig toe in het volle licht van bewustzijn. Belangrijk is om geen labels, geen namen, te hechten aan wat je voelt. Het gaat om puur, onversneden, zien, puur in gevoel toelaten van wat is.

Ik noem dat vaak 'sterven' op mijn (meditatie)stoel. Want wat gebeurt? Het zien, het sensen, het voelen van alle pijn betekent is feite de aanvaarding van wat is. Wij voelen exact wat Nu is. Dit is het. Er is niet anders. Het kan tijdelijk zelfs nog erger worden, heviger. Aanvaard ook dat, want wat zich aandient wordt er alleen maar duidelijker door...

Aanvaarding betekent uit de sprookjes of de nachtmerries stappen. Het is een overgave aan Dat-wat-is. Leven Nu. Niet door wat te doen, maar door alles -zonder doel- toe te laten. En daarmee heeft het ego (welke de oorzaak is van alle lijden) geen munitie meer om zichzelf in stand te houden en te versterken.

Het afgewezene, de pijn, wordt bij acceptatie -door simpel alles toe te laten -vanzelf iets anders. Het ontpopt zich plotseling (of geleidelijk) als pure levensenergie, als Tegenwoordigheid. Plak er ook nu geen labels aan. Voel! Het Zijn wat aan de andere pool van het lijden zat openbaart zich als het Moment Nu, als de levende ruimte waarin alle verschijnselen een plek krijgen.

En door deze overgave door en van jou val je samen met het Leven zoals het is, en kan het Leven bij jou komen en van zelf doen waar jij altijd zo naar verlangd hebt.


Aanvullende aantekeningen

1. toelaten betekent toelaten. Dus formuleer er geen doelen bij, want dan ben je onmiddellijk weer vanuit het duale ego bezig.
2. sommigen zullen veel en veel meer te behappen hebben dan anderen. Niet alleen zit er dan méér om te verwerken of in te zien, maar veel van het lijden is van onpersoonlijke aard. Je hebt dan als taak een deel van het collectieve lijden van de mensheid mee te nemen.
   
3. sommige mensen hebben als lot veel te moeten lijden en tegenslagen te verwerken. Dan helpt dit toelaten niet zonder meer.