Wie ben ik?

David Godman & Poonjaji

David Godman heeft net een nieuw boek gepubliceerd met satsangs uit 1991 met Poonjaji. Hij had al een megawerk over Poonjaji geschreven. Sommigen denken dat Advaita een filosofie, een soort van geloof is. Nee, het is puur onderzoek (kijken) naar wie je wezenlijk bent. De eerste dialoog uit het nieuwe boek over Poonjaji (Papaji) kan je al terugbrengen naar jouw wezenlijke staat. Zo simpel is het!

Who is thinking?

Papaji: You came here the day before yesterday and your purpose is to find out who you are. Find this out. Know who you are. If you first know who you are, then you will automatically know who I am. So, your first priority is the question ‘Who am I?’ Once you have discovered that, you will know the real nature of all the other things and people that you see. First start with this question ‘Who am I?’ We started on this question the day before yesterday. You need to recognise yourself. Now, what was that question I asked you to ask?
Question: Who?
Papaji: Yes, what was the full question?
Question: Who is thinking?
Papaji: Yes, this was the question I gave you. I told you to find the answer to this question. I asked you to return home to the Self through asking this question, and then to come back and tell me what you saw there.
Question: What do I see there?
Papaji: Yes, what do you see there? [There was a pause while Papaji wrote ‘who’ on a piece of paper and showed it to the questioner.] What do you see here?
Question: I see a word on a piece of paper.
Papaji: This simple word is your question.
Question: What do I see in here?
Papaji: Anywhere. Wherever the ‘who’ is. Your question is, ‘Who is thinking?’
Question: I can see the question.
Papaji: Can you see where the question comes from? Focus on this question and look to see where it arises from. Return back to the ‘who’. What do you see there?
Question: I see arising. I see things arising, one from another.
Papaji: Something arose that is the predicate. Now, what is the subject? Who is thinking? Return from this predicate of thinking and focus on the ‘who’. This is the finish. Now you are at the root, aren’t you? Find out who this ‘who’ is. What is its shape? What is the shape of this ‘who’? What is its form? How is it? What does it look like?
[Long pause]
What is happening?
Question: The question just arises out of nothing, out of emptiness, and disappears back into emptiness.
Papaji: That’s right. You say this question disappeared into the emptiness. The question was, ‘Who is thinking?’ For thinking you need a mind, don’t you? Now, the process of thinking has been arrested. It happened when you put the question, ‘Who is thinking?’ Now the process has been arrested. Then you said, very correctly, that the question disappears. That’s what you said. ‘There’s emptiness.’ What else do you say?
Question: It’s emptiness; just space.
Papaji: OK, it’s emptiness; it’s space. Emptiness is there; space is there. This is your inherent nature. You can call it presence or space or anything else. It is obstructed by desire and by thinking. It is always obstructed by desire. Emptiness is just the lack, the absence of thoughts and desires. When you have a burden on your shoulder, you are restless. Let us say that you are holding onto two hundred pounds and that you want to get rid of this trouble, this burden. When you drop it, you have not gained anything. You have not attained some new state that was never there before. You have simply thrown something away that was troubling you and returned to your inherent nature, the inherent state that was there before you loaded yourself up with this weight.
This thinking process, this burden, is a desire that we always carry with us. I am showing you how to drop this unwanted burden. When you ask the question, ‘Who is thinking?’ you arrest the process of thinking and return back to your true nature, your inherent nature, your spontaneous nature, the pure source that is empty. This is your own nature, and this is what you are always. The mind does not enter there. Time does not enter. Death does not enter. Fear does not enter. This is your inherent, eternal nature. If you stay there, there will be no fear. If you step out of it, you step into samsara, manifestation, and there you are in trouble all the time.


Ik heb een nieuwe link naar een zelfde soort uitleg maar dan van Robert Adams. Zo langzamerhand sluit het net zich. Zie de link hier onder.

Wie weet van Niets?

Het merkwaardige van een discussie, zoals we deze week even met elkaar hadden, is dat de meesten van de schrijvers weten dat er geen persoonlijk zelf is. En toch vertellen wij elkaar van alles. Of wij het weten! De werkelijke deelnemers blijken ieder voor zich onvindbaar. Via zelfonderzoek komt een ieder uiteindelijk uit op het moment dat je beseft dat je alleen het waarnemen van dit alles bent, en dat dit waarnemen van jou in een wereld er is, dankzij datgene dat wordt waargenomen. Dank zij een lichaam met zintuigen. Maar ook dat lichaam wordt gezien. Dat kan je nooit zijn. Dat is nooit de verklarende variabele. Wat ziet, dat wat je bent, blijkt en blijft onvindbaar.

Er gebeurt van alles, maar er is niemand te vinden die het doet.

Valt het lichaam weg (in diepe droomloze slaap) of na de dood (van het lichaam) dan is er geen waarnemen, dan is er geen weten van Zijn.

Dan is er wat anders.

Dan is er iets dat zich aan alle woorden en alle verbeelding onttrekt.

Weten van zijn, wordt ons verteld, maar Wat??? Wie???

Er kan nooit getuigenis van worden afgelegd, want er zijn geen beelden en woorden.

Wellicht benadert Stilte het nog het meest.

Maar wat is (zich) bewust van Stilte???

Wie weet van Niets?

. . . . . . .

(In Eenheid, in nondualiteit, is er geen dit of dat, niets dat wat dan ook ziet of kan begrijpen, geen woord, geen gedachte, geen daarnet en straks, geen hier en daar, geen beeld, geen iets wat uit wat dan ook voortkomt, geen geloof, geen ongeloof, geen vragen en geen antwoorden, geen enkel woord, zelfs geen spiegel, het absolute Mysterie.)

Nadat ik dit van de week geschreven had vond ik vandaag (12 juni) een mooie passende toespraak van Robert Adams. Zie de Link links onder voor deze satsang met Adams. Het betekent zo ongeveer het einde van deze weblog. De website van Ed Muzika, met veel info over Adams, waarvan de link hier rechts in de kolom staat, is grotendeels uit de lucht. Alle inhoud is echter in ons bezit.

Foto: (weer met grote dank) 'Stilte' op het strand van Zandvoort, van Harry van der Tuin © 2007

"Waar is die eenheid?" Een update!

Een vriend vroeg: "Waar vindt de zoeker die eenheid, die zo verschillend wordt gezien?"

Die vindt de zoeker nooit...hij IS Eenheid zelf.

Daarom hebben we het hier ook over zelf-realisatie. Er is geen persoon die zich wat realiseert, het is het Zelf zelf, dat zich realiseert de basis te zijn van het dagbewustzijn van een ogenschijnlijk zelfstandige persoon.

Zelfrealisatie heeft dus niets met de persoon te maken. Er is ook geen win-win situatie voor de persoon aanwezig! De persoon wordt doorzien als niet werkelijk (onafhankelijk) bestaand!!

Dit is de zure appel voor allen, die er wat mee willen voor zichzelf, maar tevens de bevrijding van dat kleine angstige zichzelf...

Wanneer je je realiseert dat jouw ware Zelf nooit in objecten (het ervarene) is te vinden, maar dat Dit het Ervaren (het zien) zelf is, en dat er zich niets achter dat Zien bevindt (want dan was er weer iets objectiefs te zien...) dan kan er een spontaan stoppen zijn met welke beweging dan ook, gericht op een gewenste situatie in een nabije toekomst. Er is dan een samenvloeiing met Dat wat je wezenlijk bent. Altijd Aanwezig Kennen, Onkenbaar Bewustzijn, het Onvergankelijke en Alomvattende, of hoe je het ook maar noemen wilt, waarbij het woord nooit het Feit zelf is.

Je geeft het dan op om naar een gewenst doel te bewegen (nb: een doel is altijd een beweging die je altijd onmiddellijk in tijd en ruimte brengt), en dan val je dus automatisch samen met Dat wat je altijd al in principe was.

Dat Zelf, waar je totaal mee samenvalt, was er dus al die tijd al als jouw ware Zijn, dus het kan nooit vreemd zijn. Iets in je weet altijd al de waarheid. Alleen die drukteschopper van het 'je', de persoonlijkheid, heeft er een dikke laag van eigenwaan en ongeloof over heen gelegd. Dan ga je zoeken naar het Nu. Maar Nu is niet waar je bent, maar wat je bent.

In non-dualiteit bestaat er geen onafhankelijk, wilsmatig operend persoonlijk wezen. Daar gaat deze hele Blog in wezen over. Je doet niet, je wordt gedaan. Het Zijn manifesteert zich als jou, maar alles en iedereen blijft dat Ene Zijn.

Dus de beweging richting zelfrealisatie komt ook van het Alomvattend Wezen uit, al lijkt het er op dat er een jij is, die zelf die keuzes heeft gemaakt.

Die keuze wordt het Zijn zelf gemaakt. Het wordt dan tijd gevonden door het Zelf zich weer te realiseren wie het werkelijk altijd al is en nooit anders zal zijn.