Meditatie is zien wie je niet bent.

.

Dogen Kigen Zenji (1200-1253)

Meditatie is zien wie je niet bent.

Er wordt heel wat afpraat over wat meditatie is en waar het aan moet voldoen. Nu ineens moet het volgens bepaalde lieden Mindfulness heten. Maar ja, dat bezit nu ook een merkenrecht…. En daarmee kan weer aardig verdiend worden.

Meditatie is in wezen heel simpel.

Stil zitten en ervaren van wat-is. Meditatie heeft dan een tweeledige werking. Drie eigenlijk, want het houdt je ook van de straat.

Dan ga ik wel uit van het soort meditatie dat bekend staat als shikantaza: puur zitten. Dus niet naar een kaars of een foto staren, of aanhoudend de naam van de Schepper prevelen. Niet naar een doel in tijd streven. Niet wachten op iets. Puur helder aanwezig zijn.

Ten eerste ben je (die ‘je’ is er nog wanneer je begint) bewust aanwezig. Je bent alleen met jezelf, vooral wanneer je de ogen gesloten houdt. Je ‘doet’ niets. Het ego (wat alles is wat je nog niet bewust van jezelf gezien hebt) krijgt geen voedingsbodem en gaat dus proberen het verloren terrein te heroveren. Naast alle geluiden van de omgeving en het voelen wat er in jouw lichaam allemaal gebeurt, wordt je ook geconfronteerd met een stroom gedachten, die ook menig irritante lichamelijke reactie kan oproepen.

Ook ‘jouw’ reacties kunnen bij blijvend bewust en alert zijn allemaal worden waargenomen. Ook nu zal het denken weer proberen dit -als jou- te veroordelen en zelfcorrecties aan te brengen. Maar ook dàt wordt weer waargenomen.

De grootste truc van het denken is nu conclusies te trekken, door zinnen te produceren als “Alles wat ik zie ben ik niet!” Maar het denken praat voor zijn beurt, want die conclusie is nog niet jouw ervaren werkelijkheid.

Maar de tweede functie van meditatie is dat ontdekt (wat er al was, wordt nu van zijn bedekking ontdaan) wordt, dat wat je altijd als jouw kern hebt beschouwd, de persoon, louter een verzameling van gedachten (herinneringen, verwachtingen, oordelen, conclusies) en lichamelijke gevoelens is. Je bevindt je te midden van een stroom objecten, die –als je goed oplet- als het ware ‘buiten’ je bevinden. En het zien van dat alles, dat het enige Subject is, blijkt onkenbaar.

Daarmee begint de definitieve ontmanteling van de persoon, van het ego.

Je kan op dit punt het denken nog even te hulp roepen teneinde zijn eigen ondergang definitief te bewerkstelligen. Op de vraag “Wie ben ik” kan -nadat de stroom zinloze (zijn-loze), conceptuele oplossingen zijn gezien, doorzien, afgewezen en opgedroogd- alleen maar Stilte volgen.

En dàt is wat je al die tijd, je hele leven (dat altijd nu is) altijd al was en bent. Het levende Mysterie.

Meditatie is worden wie je altijd al was.

p.s. Er zit een knoepert van een fout in het schilderij van Dogen. Ziet iemand dit?

Stilte.... of hoe Niets te vinden met iets? (update)

.

.

In de stukjes hier en in de discussies die deze stukjes begeleiden moeten wij het maar doen met woorden. Ook wanneer wij gevoel, ervaringen willen uitwisselen.

Daarmee blijven wij in de wereld van de beperking, van het tijdelijke, van de tegenstellingen, maar al dit beperkte wordt gezien door het Onbeperkte, dat altijd ten grondslag ligt aan de verschijning van alle beperkingen.

Als persoon (welke een vat vol tijdelijkheden zoals gebeurtenissen, gedachten, herinneringen, emoties is) worden 'wij' geacht het onbeperkte te vinden. Of, met andere woorden, het beperkte moet het onbeperkte zien te verwerkelijken. Het gevolg moet zijn oorzaak zien te onthullen, en wel op een zodanige wijze dat hij of zij weet en ervaart niet meer die tijdelijke persoon te zijn, maar dat hij/zij en iedereen het Onbeperkte is, de Absolute Staat. De onsterfelijke staat.

Als die -beperkte- persoon kan je met wilskracht en volharding tot de grens komen wat het beperkte kan doen. In-zien dat er uiteindelijk niets te zoeken valt, omdat er geen samenhangende en onafhankelijke persoon bestaat, die vrijwillig en intentioneel kan zoeken. Laat staan vinden. En wat gevonden moet worden lijkt op het luchtledige. Je weet niet waar je het zoeken moet. Hoe dàt te pakken wat je in essentie bent, maar wat structureel als object onvindbaar is?

Er is maar één oplossing.

Het Onbeperkte -dat altijd al 'in' jou aanwezig is- zal zich Zelf moeten onthullen als jouw ware Zelf. Jouw levende kern. Dààr zal het initiatief moeten plaatsvinden voor de doorbraak, waarin de golf definitief Oceaan wordt. Dààr is het zoeken ook uiteindelijk begonnen.

Dat wordt dan Genade of de werking van het Mysterie genoemd. Niet 'ik' doe het, maar U.

Maar het kan lijken dat de persoon na die eerste fundamentele doorbraak nog zelfstandig dingen doet, maar in wezen is alles uit zijn handen genomen. Wat er dan gedaan wordt is wat er gedaan wordt. Je kan niet anders. Het is niet anders. Wat dan voor de één waar is, is voor de ander iets anders. Wat dat is en wat het beste is, kan dan wel besproken en bediscussieerd worden, maar dat is in wezen totaal onnuttig. Er is een individueel (ondeelbaar) proces gaande in degene die al volledig door het Zelf gestuurd wordt en al in feite (inclusief heel zijn/haar wereld) het Zelf is.

In feite was dat daar voor ook al zo, maar toen bestond nog de illusie van een eigen doenerschap. Maar bij wie????

Rob

p.s. 1

Ik had dit stukje net geschreven toen ik vandaag op de website van Ed Muzika zag, dat hij na twee jaar volledige afwezigheid, eindelijk met nieuwe teksten voor zijn website over zijn guru Robert Adams was gekomen. Hij heeft het over dezelfde dilemma's die de zoeker te wachten staan, wanneer de zoeker 'Dat wat aan het ontwaken is' zelf een extra zetje wil geven. In wezen is er geen zetje te geven, anders dan te verblijven in wat je in essentie bent. En hoe dat volgens Ed moet volgt nog.

Dat zal dan zo-iets moeten zijn als "Niets toevoegen via doen of willen aan de waarneming van dat-wat-Nu-is." Elk doen is immers weer een beweging van een 'iets' dat streeft naar iets ontbrekends. Pas het totaal bewegingsloos en willoos verblijven in wat altijd aanwezig is -het stil waarnemen dat altijd al moeiteloos plaats vindt- kan leiden tot de verankering in het Alomvattende. Absolute overgave dus.

p.s. 2

Volgens Sri Ramana Maharshi is eigenlijk het grootste mysterie van alles, dat het Zijn zelf naar zichzelf moet zoeken via de zelf gecreëerde tijdelijke persoon. Wat 'in' die persoon zoekt -het bewustzijn- is immers het gezochte Zelf. Het lijkt dus kennelijk nodig en/of zinvol dat de tijdelijke mens, wiens bewustzijn al het Zelf zelf is, zijn ware Zelf realiseert, terwijl hij er zelf uit voort komt en er door omgeven wordt. De enige verklaringen die daarbij hout lijken te snijden zijn 1) dat het Zelf verdwaald is in zijn eigen creaties en weer in ZichZelf wil terugkeren of 2) dat het louter het gevolg is van de creatie van een wereld van vormen, waarin er een 'ik' en anderen zijn. Die ogenschijnlijke scheiding is onecht en veroorzaakt derhalve lijden en moet daardoor weer opgeheven worden.

Het vuur

Waarom is hier geen vuur? En waarom staat het plaatje van die brandende boom bij het stukje van 31 mei j.l. er dan?

Er is hier het volle besef dat er zowel intensiteit nodig is om blijvend te verlangen naar het wezenlijk inzicht, alsook het diepe besef dat elk zoeken zinloos is. Elk zoeken brengt je uit het Nu, wat uiteindelijk de enige ingang blijkt voor het vinden van Tegenwoordigheid.

En wat wordt dan gevonden? Ik laat de onvolprezen Sailor Bob maar weer even aan het woord. Ik heb wel weer even genoeg geschreven de laatste tijd.

Bob: "Self shining presence-awareness is not the result of effort. There is no need to try to do something with the expectation that suddenly awareness will be there. Presence-awareness is always here and now whether it is recognized or seemingly lost. It is not something that can be created or destroyed. Conceptual thinking is like the cloud that seemingly blocks the sun. Being at ease in non-conceptual naturalness is presence awareness already here and now. Re-cognize again, and again, and again, and the knowing it is always so, is constant, in spite of what appears and disappears. Self-knowing, self-shining-- just this, nothing else".

Dat laatste kan je bij mij thuis op de 'tafel' direct ervaren. Wanneer je Dat eenmaal herkend hebt is er geen weg meer terug. Want je bent al in de natuurlijke staat. Het heeft zich getoond, voorbij alle verschijnselen.

Laat je niets wijs maken door al die grappenmakers die je enorme doorbraken en vergezichten beloven. Dat zijn maar tijdelijke en snel verdwijnende toestanden.

En wat is nodig om dit in te zien? Voortdurend en aanhoudend Zien en Voelen van wat-is. Nu! Nooit morgen, nooit straks. Alleen maar Nu, op dit moment dat de adem in en uit gaat, op het moment dat het hart klopt, op het moment dat je dat allemaal waarneemt...

Bob: "The search itself is the trap. You are already what you are seeking. You think there is something to attain or to get. You have never been anything other than that, and never could be. We hear that, but how many of us really take a good look at it and stick with it, hang onto it? What do we do? 'That is not good enough!' We will race away and look at somebody else. We will go to somebody else, hear somebody else, read another book or do this or do that, thinking we will get the answer somewhere else. But the only place the answer is, is with you.. It is not with anybody else. You already are that. You can't be anything else other than that."

En wat is dan uiteindelijk de niet te ervaren -maar niet te ontkennen- ervaring?
Een intense aanwezigheid, een doordringende stilte, ruimte, liefde. Allemaal beperkte en beperkende woorden voor Wat-Is.

Lijden in last

.
Elke vorm, of het nu de verwarrende wereld is of de pijn in het lichaam, is een sleutel tot het vinden van jezelf. En dat kan een grote verrassing opleveren.

De sleutel is niets erg te vinden, je niet te verzetten tegen wat is, niet te denken, of het denken te geloven, maar het volledig bewust in aandacht blijven DIT MOMENT. Wat het enige moment is. Leven = Nu

Dat betekent vol-ledige acceptatie van de dingen die gebeuren, van alles wat je ziet en meemaakt, wat in totaliteit Nu is. Dit is Het! ER is niet anders, het is niet anders. Het is wat je Nu bent. Er zijn geen Twee. Er zijn geen anderen.

De vormen komen op en verdwijnen maar wanneer je steeds bij jezelf blijft, steeds bewust bent van jouw aanwezigheid, dan begin je te merken dat alle gebeurtenissen plaats vinden in die altijd aanwezige onveranderlijke ruimte van gewaar zijn.

Lijden blijkt dan afwijzing van het moment in te houden. Dan verzet je je tegen wat ontstaan is en dan hoop je op een beter straks.

Maar dan ben je dus aan het denken, aan het afwijzen van het moment Nu en je bent weer in tijd…

En wat erger is, je blijft afgescheiden van wat jij werkelijk bent. Het Leven zelf, wat alleen Nu is, en wat on-af-gescheiden (in-divide) jou is.

Het is niet JOUW leven, en JOUW lijden. Je bent geen eigenaar van jouw persoon, van jouw leven, van jouw verworvenheden en jouw lijden.

Het is allemaal het Leven zelf dat zich via een tijdelijk vorm (of droom) uit drukt.

Alles is jou-zelf, als Leven. Je hebt geen leven, maar je bent leven.

Dus waar zou ‘je’ je tegen verzetten? Wie lijdt? Er is geen ‘je’ dat zich onafhankelijk van het leven kan opstellen. Dat zijn maar gedachten, die menen dat zij de waarheid kunnen vertegenwoordigen. Het zijn maar geluiden, die een label vormen van wat in werkelijkheid Werkelijkheid is.

Je bent nooit de gebeurtenissen, en jouw werkelijke leven is oneindig.