Alleen-zijn + correctie

.Man (of vrouw) op Mars?

Ik ben al weer een aantal jaren alleen
Geweldig, wordt dan gezegd, je bent al-Een
Vreselijk -zeg ik dan- het doet vaak zo’n pijn

En het is ook vaak ongezellig

Geweldig zegt men dan, want eindelijk kan je nu bewust worden van al die pijn
Dan is alleen-zijn eenzaamheid
Lijden aan alleen-zijn
Maar zegt men: ook eenzaam is in zijn kern positief:
Een-te-samen

En zo is het!

Dit stukje tekst heeft voor veel misverstanden gezorgd: Een paar kleine wijzigingen dus... En bedenk, dit is geschreven in de taal van Advaita. En het is geschreven vanuit Advaita, waar in de aanwezigheid van de denkmatige geconditioneerde persoonlijkheid de grootste hinderpaal tot het inzicht is.

Ik ben al weer een aantal jaren alleen
Geweldig, werd dan bij de satsang gezegd: je bent al-Een
Vreselijk -zei ik dan- het doet vaak zo’n pijn

En het is ook vaak ongezellig, mokte ik dan wat na...

Geweldig zei men dan, want eindelijk kan je nu bewust worden van al die pijn
Dan is alleen-zijn eenzaamheid
Lijden aan alleen-zijn

Maar zei men: ook eenzaam is in zijn kern positief:
Een-te-samen

En zo is het!

In de volledige acceptatie van wat-is
Bevindt zich de sleutel van de deur naar het Onbegrensde

Alleen-zijn is zo’n kans om te doorzien en te doorleven
dat in elke vorm het vormloze zich uitdrukt

Bewust alleen-zijn is een kans om helemaal je-zelf te zijn
Je niet te vergelijken met anderen
Geen identiteit op te bouwen als een ‘looking glass self’
Geen troost en ontsnapping te zoeken bij een ander
Niet de pijn verzachten door wat nutteloos gebabbel
Of middels het overmatig zien van series en films op de televisie
Of je in te leven in de helden van een boek

Tijd nutteloos doorbrengen om maar niet jezelf te voelen
De andere kant op kijken om maar aan jezelf te ontsnappen
Omdat het zeer doet
En het misschien wel erger wordt

Maar het leven wil dat je kijkt!

Vrijwel iedereen zal een periode van alleen-zijn doormaken
Van kort tot zeer lang
Je kan je dan verzetten tegen het verlies van gezelschap
Of je kan diep in het alleen zijn duiken

Het ‘echte’ leren onderscheiden van het ‘valse’
Het ‘eeuwige’ leren onderscheiden van het ‘tijdelijke’
De waarheid leren herkennen in de illusie

De beelden over je-zelf tegen het licht houden van de directe beleving
van wie je werkelijk bent
Want dan kan je je niet langer verstoppen
Middels acties gericht om anderen en jezelf een vals beeld voor te toveren

Een beeld waaraan je alleen maar aan kan gaan lijden
want het leven wil zo graag jou wijzen op wie je werkelijk bent
Dit, Nu, exact zoals het is, zonder welk oordeel dan ook
Niet al die schijn gestalten, die je zo gekoesterd of gehaat hebt
Niet die opgedrongen en aangeleerde varianten van de persona

Maar zoals je Nu bent, op dit moment, exact zoals het is
Duik er in, kijk er naar.
Laat het denken voor wat het is
Stel geen doelen, stel geen eisen
Ervaar alles wat zich aandient
Verwelkom het
Voel, voel steeds dieper
Zet de tv af, zet de radio af, bel even geen vrienden

Hier, in jou is de kern van het leven
De oneindigheid
De stilte
De liefde
Alles wat je in essentie werkelijk bent
Wat je pas opmerkt wanneer je echt stil bent
Je bent het zien, het zijn zelf

Het wonder dat er uit bestaat dat alles wat je ziet wel kleiner moet zijn
dan wat jij werkelijk in essentie bent
Omdat wat jij werkelijk bent
alles moet kunnen bevatten wat wordt ervaren en waargenomen

Je bent zelfs groter dan het universum, want wie zou dat anders kunnen zien (omvatten)
Dan is de verloren zoon (dochter) thuis gekomen

Welkom thuis!
.

NIETS doen + Correcties

.Hoe warm het vandaag was....

Naar aanleiding van de laatste discussie willen er nog wat zinnen uit...

Waar het in feite om gaat is "Niets" te worden of liever Niets te zijn.

Ik had dit stukje wat te snel geschreven. En woorden zijn hier eigenlijk niet toereikend meer. Het gevolg: Deze bovenstaande zin is natuurlijk (een) on-zin. Het essentiële inzicht is, dat je al Eenheid bènt. Er bestaat geen kennen door een 'iemand' van Eenheid. Want was dat wel zo, dan was er sprake van verdeeldheid, van afgescheidenheid. Iets ervaart iets 'anders', maar Eenheid kan niet door iets afgescheiden (dus een fragment) ervaren worden.

Wij zijn Eenheid. Eenheid=ervaren. Er valt niets meer te doen. Er is geen worden... Taal lijkt nog steeds de zaak te verdelen, maar dit is een illusie.

Aanwezigheid, stilte, ruimte. Dàt te herkennen als jouw feitelijk basis, als Zijn zelf.

Dit kan dus ook niet. Dan is er weer een aparte ervaarder. De beperking die het onbeperkte waarneemt en waardeert.... Dat kan dus niet. Er is Weten van Zijn, maar niet door een fragment. Weten is zonder woorden. Het ogenschijnlijke fragment bestaat uit louter gedachten, maar gedachten (dus het fragment) zijn niet het Leven zelf.

Je hoeft dus niets te doen! Wat Freddy al zei. Voor het eerst van jouw leven hoef je niets te doen!!!! Maar dat kan 'je' pas wanneer je na veel vallen en opstaan gezien hebt dat er niets zinnigs te doen valt.

Want -en ik herhaal het nog een keer- er is geen afgescheiden 'je' of 'ik'. Ook dat wordt weer gesuggereerd door gedachten, door woorden. Maar die gedachten bestaan louter bij gratie van de aanwezigheid van het Leven (bewustzijn) zelf. Gedachten zijn als krantenberichten. Zij zijn nooit de werkelijkheid. Dus staat er in het vervolg 'je', dan heb ik het over die schijn-identiteit, die enkel bestaat uit de gedachte 'ik'.

Je hoeft ook niets te bereiken, want wat moet je bereiken? Je kent het doel niet eens!

Nee, want dat ben je Zelf. Zodra je iets zou ervaren is het niet meer het Werkelijke. Dan is het weer een ding, een vorm, een object. En wie ziet het? Dat kan alleen maar het Zijn zelf zijn.....

Elk 'moeten' veronderstelt weer een doel of een serie eisen. Het denken, het ego, wil weer zijn stempel op het leven zetten, wat weer veel teleurstellingen en lijden met zich mee zal brengen. Tot dit lijden openbreekt in een herkenning dat het een gevolg is van het verzet tegen wat-is. En wat-is dat is. Daar helpt geen moedertje lief aan.Dan is er geen lijden meer, maar is er ingezien waardoor het ontstaat.

Je kan voorts niet 'verlicht' worden. Dat streven kan je dus ook laten varen. Wat men met verlichting bedoelt is dat er een toestand is, waar jij (als de afgescheiden persoon) er niet meer bent. Dan kan het leven 'jouw' leven vullen zonder de bedenkingen en tegenwerkingen van het denken. Maar je kan jezelf niet uitschakelen. Hoe meer je dat probeert te doen hoe groter het ego weer wordt. Een nieuw spiritueel ego, dat wellicht erger is dan het oude. Want je bent nu 'speciaal' geworden. Dat is nu echt illusie. Want spiritualiteit betekent in wezen totale overgave aan het totaal onbekende.

De essentie is altijd aanwezig, niet als iets wat vanuit de verte toekijkt, maar als bron van alle activiteiten. In die zin is er geen scheiding. Alleen is al het geziene een proces, dat nooit stilstaat, nooit het zelfde is. In die zin is dat een illusie. Dingen bestaan niet werkelijk, maar zijn continu in beweging. Maar het Zijn is altijd onveranderlijk de 'ruimte' waar in alle gebeurtenissen plaats vinden.

Je bent dat in essentie op de achtergrond al, maar wat jij er zelf aan kan bijdragen (oh, die taal...) is het denken te laten voor wat het is en door alert en stil aanwezig zijn 'ruimte' te scheppen voor het Onbekende.

Wat je in essentie enkel en alleen altijd al bent

Dus heb je een gesprek met iemand, bereid het niet voor. Ben aanwezig en zie wat er gebeurt. Doe het niet zelf, zet het niet naar jouw hand. Therapie geven is dan bijvoorbeeld zelf niets doen. Samen in aandacht zijn en dan maar zien hoe 'het' zich ontwikkelt. Iemand 'bijstaan' is niet iets aan de ander opdringen, maar samen stil aanwezig zijn en dan maar zien....

Aanwezigheid doet het, niet het fragment dat jijzelf als persoon denkt te zijn.

Aanwezigheid is alles

En zo leer je ook met jezelf om gaan. Niets bestrijden of verwerpen, of verlangen of eisen, maar alert aanwezig zijn, zien wat in je speelt, zien welke neigingen er opduiken. Zie de reacties van het denken, maar zie hen niet als jouw oordeel. Jij bent het zien van dit alles.

Daarmee ben je er uit gestapt.

En is alles Een

Dit is het

.



Dit is het.

Ben je onderweg naar wat anders?

Iets beters, mooiers, liefdevollers, zorgelozers?

Een andere plek, een andere tijd?

En... Heb je dat allemaal zelf bedacht?

Of is dat jou aangepraat?

En hoe moet jij dat allemaal bereiken?

Dan vergeet je dit moment.

Het enige moment waar je werkelijk levend leeft...

Hier, Nu is alles wat er is.

Alles wat was en alles hoe het zou moeten zijn,

is allemaal een kwestie van denken,

Beelden je hoofd, herinneringen in woorden.

Dit is totaal wat er is

Waarnemer en waargenomene zijn één

De oude Krishnamurti sprak er een levenlang over

Maar niemand die het begreep.

Hij bedoelde dat je dit letterlijk moest nemen,

Niet denken dat hier nog iets achter zit, want ook dat is dus weer denken.

Belangrijk is het om valse denkbeelden te doorzien

Maar schep er geen veilig heenkomen door.

Dat is er wel, maar ook dat is weer totaal één met wat je nu ervaart

Gewoon hier zittend achter de pc en dit lezend in jouw kamer of kantoor,

De totaliteit van Alles is er alleen Nu, op dit precieze moment

Tenzij je er over na gaat denken….

* * *

p.s. En ook dàn is alles exact wat het is. De laatste zin is uiteraard van 'Sailor' Bob. Maar lang voor hem was dit ook al ingezien....

.

MU!

MU!

Het wordt steeds lastiger met woorden aan te geven waarom het hier draait. Geheimtaal is nauwelijks te vermijden, maar ook die taal is onvolledig. Iets anders dan ons denken zal er iets in moeten herkennen.

Een voorbeeld: “Nu is nu, maar is nooit nu”.

Een tweede voorbeeld: Het beroemde MU uit de zenkoan, waarin een monnik de meester vraagt ”Heeft een hond boeddha-natuur? “Zenmeester Joshu riep als antwoord: “MU!” Dat betekent zoiets als: Niets. Niet iets, geen niet-iets. De ontkenning die ontkend wordt, want werkelijkheid ligt buiten ontkenning van de ontkenning en de ontkenning van welke conceptuele aanduiding dan ook..

Mu is wat je bent. Ken je –uit directe ervaring- één deeltje, ken je alles.

Dus het had ook een ander antwoord kunnen zijn. Niets is ongescheiden. Het woord doet er niet toe. Dit soort zinnen en kreten hanteert Zen om de onmogelijkheid aan te geven dat woorden de werkelijkheid kunnen beschrijven, laat staan de werkelijkheid te creëren.

In onze wanhoop gebruiken wij heel wat varianten (ik laat de hoofdletters maar weg): nu, zijn, ik-ik, zelf, het, dat, christus-bewustzijn, boeddha-bewustzijn, de ene, en ga zo maar door. En dat in alle bestaande talen op de wereld.

Vóór die taal is er conceptloze, vormloze en ongeconditioneerde intelligentie. Het is die intelligentie die op (voor mensen) onnavolgbare wijze de hele natuur vorm geeft en dat doet middels onvoorstelbare astronomische getallen.

Niets staat ooit stil. Alles is continu in beweging. Niets valt vast te pakken. Wij zien geen dingen, wij zien enkel processen.

De mens is een integraal deel van die natuur en kan als deel nooit het geheel verklaren.

Nu is dus nooit te duiden, te herkennen of te verklaren. Wij zijn (het) Nu. Wij kunnen het alleen maar zijn. Wij kunnen onze bron nooit kennen. Voor het zien er van zouden ‘wij’ uit onszelf moeten stappen, en wat wij dan te zien krijgen kan dan nooit de essentie zijn. Wij zien dingen, schijngestalten. En zelf zijn wij inmiddels verdeeld....

In de kern zijn wij (als aanwezigheid) het zelf, en wat wij als onze persoon en ons lichaam beschouwen blijken bij nadere bestudering slechts objecten in ‘ons’ Nu te zijn.

Wat kunnen wij verder doen? Het object kan niet zelfstandig denken, want het wordt allemaal gezien door wat wij werkelijk zijn. Het zien….

Het Zien kunnen wij dus nooit en nooit kennen aangezien wij dat zelf zijn. Dit is de grens. “Gij die hier binnen treedt laat alle hoop (op een verklaring) maar varen.”

Geen woord -hoe heilig dan ook- kan de werkelijkheid feitelijk weergeven of verklaren. Vergeet alle kennis.

Wij zullen ons er bij moeten neer leggen dat er niets te verklaren valt. Maar wij kunnen elkaar wel helpen om elkaar tot die laatste woordengrens te brengen.

Dan is alleen nog maar de weg van de directe ervaring. Of een stille langdurige weg van meditatie of keuzeloos gewaarzijn, of de radicale weg van het onverwachte, waar Zen zijn Meesters heeft gevonden. Met één klap moet je in het ongedeelde moment komen. De enige feitelijk werkelijkheid van de werkelijkheid van het eenvoudige alledaagse moment Nu (welke nooit ooit of straks kan zijn).

Daarna valt elke illusie (van het denken) in duigen. De intuïtie neemt het van het denken over.

Van zelf ontplooit zich dan de Stilte, die altijd al ‘onder’ ons lawaai van de dag aanwezig is en het Leven kan zich ongefilterd als ons ontplooien.

To infinity and beyond

..Janwillem van de Wetering

Op 7 juli j.l. is op 77 jarige leeftijd Janwillem van de Wetering overleden. De schrijver van o.m. de serie detectiveromans over de merkwaardige Amsterdamse rechercheurs Grijpstra en de Gier. Bijzondere detectives destijds, omdat Zen en onthechting -mede onder invloed van de ongrijpbaar wijze commissaris- een grote rol in de boeken speelden. Ik heb al zijn boeken destijds gelezen en herlezen.
En dan heb ik het niet over de nieuwe uitgave van de boekenserie, die later het succes van de tv-serie begeleidde. Daarin zijn alle filosofische en Zen-elementen zorgvuldig gewist door de bewerkers. De gemiddelde tv-kijker -die misschien wel eens zo'n boek zou willen lezen- zou het anders te moeilijk kunnen vinden. Het kon Janwillem weinig schelen. Hij vond het prachtig dat zijn scheppingen verbeeld gingen worden. En het geld was ook nooit weg.

Het vertrouwen in het duale leven werd ooit bij het Rotterdamse jongetje wreed geschonden, doordat Duitse vliegers vlak boven zijn hoofd bommen op zijn stad gooiden. Hij zag dat brandbommetjes met de blote handen door de Duitsers uit de laag overkomende vliegtuigen werden geworpen. Waarom wilde zij hem doodmaken? Later verdwenen zijn Joodse vriendjes van school en uit de wijk om nooit meer terug te keren. De wereld kon niet kloppen. Dit kon nooit de bedoeling zijn van een God die uit liefde moest bestaan. Althans dat laatste werd al om beweerd.

Dit kon allemaal niet waar zijn! Hij wilde van de Willemsbrug afspringen, en ook later wilde hij een paar keer een einde aan zijn leven maken, maar hij bleef nieuwsgierig naar de beantwoording van zijn existentiële vragen.

De zoektocht was begonnen en leidde hem later o.m. via Sartre en Nietsche naar Japan waar hij langdurig -en geheel op eigen wijze- in een zenklooster zocht naar zijn eigen Oorsprong. Hij heeft er drie boeken over geschreven. In het materiële bestaan was hij ongewild tamelijk succesvol, maar dat kon hem niet afleiden van vragen als: "Wat gebeurt er wanneer je de rand van de nul afhaalt" of "Wat is er voor het Begin" of "Hoe stel je een vraag zonder met waarom te beginnen?" en "Wat is er achter oneindigheid?" Op zijn landgoed in Maine had hij een zentempeltje gebouwd en in het water stond een kopie van Torri Gate.

Zelfs Oneindigheid moest wel omvat zijn door wat anders (en groters), immers waarin zou die Oneindigheid anders in moeten verschijnen?

Hij voelde intuïtief aan dat de oplossing gezocht moest worden bij het Niets. Bij alle vragen die nooit beantwoord konden worden in de vorm van woorden. Met dat alles voelde hij zich steeds meer onthecht van de dingen van de dag. Zelfs toen de Boeing 707 waarin hij met zijn vrouw en dochter zat dreigde neer te storten was hij niet angstig. Hij was te benieuwd naar het nieuwe avontuur dat lonkte....

Met buitengewoon veel belangstelling zag hij daarom ook de laatste jaren het einde tegemoet.

Rob

p.s. Misschien zal de BOS een uur lange documentaire over en met hem binnenkort op tv herhalen. Anders kan je deze documentaire via de link hieronder op internet zien. Kies dan voor breedband, als je dat hebt.

Meditatie is zien wie je niet bent - Deel 2 (update)

.

Nog even een vervolg op het onderwerp meditatie.

Meditatie is in wezen louter 'aanwezig zijn'

Maar niet van een iemand.

Door doel-loos aanwezig zijn kan stilte -altijd aanwezig 'onder' het lawaai van bewustzijn van de wereld - zich geleidelijk onthullen. En die stilte is de vormloze intelligentie die het Leven is.

Van belang is om hier, nu, aanwezig te zijn. Dus je niet te laten weghalen door zaken buiten je.

Maar je moet je ook niet focussen op één punt, want dat bestaat niet. Voel het gebied -zonder grenzen- waar je zit. Vraag dan 'waar ben ik' of 'waar is hier?'. En wacht af. Blijf alert. Geleidelijk zal je verankerd zitten in hier en nu. Op deze plaats, waar je bent. Wat je bent.

De grootste afleiding vormt het denken. Dat posteert zich als 'jou' of 'ik' als de ziener, de commentator en corrector. Het gaat a.h.w. voor jouzelf staan en verdeelt zo jouw aanwezigheid in een 'ik' en al het andere. Maar het denken kan niet zelfstandig zien en het is ook niet iets dat zelfstandig kan bestaan. Het bewerkt slechts ongevraagd wat gezien wordt en gebruikt daarvoor wat het kent (geheugen).

Dat los je alleen maar op door het denken dezelfde plaats te geven als alle geluiden die je hoort, als alle dingen die je voelt etc. Gewoon zien en er verder geen aandacht aan schenken.

Door het waarnemen van het denken verwordt het denken tot slechts als één van de geziene vormen. Jij bent nooit het denken.

Keer na elke afleiding weer terug naar Aanwezigheid. Stil, alert zitten.

Uiteindelijk worden zo alle vormen doorzien als datgene wat niet jouw essentie is.

Zelfs de grote ervaringen zijn niet de essentie, want -hoe mooi de ervaringen ook zijn- zij worden waargenomen en voor ons beschreven. En wie was/is dan de waarnemer?

Onder het kennen ligt het niet-kennen (het kennen van het kennen kan nooit het kennen zelf zijn).

Door het keuzeloos waarnemen transcendeer je alles wat gezien wordt. Je ontstijgt zo aan een kunstmatige identiteit, welke ontleend is aan verschijnselen of eigenschappen.

Wat immers gezien wordt is niet jouw onveranderlijke eeuwige existentie.

Wat blijft is het absolute Niets, dat van zichzelf niet-iets is, maar ook geen-niet-iets is......het onkenbare, observerende en zelf niet te observeren Zijn. En dàt zonder al die woorden.

Wanneer bewustzijn volledig in zichzelf is verzonken is er Samadhi: Aanwezigheid zonder namen dus zonder vormen, niet 'iets' met wat anders.

Eenheid.

Onbenoembaar.

Onpersoonlijk.

Geen persoonlijk Zelf en geen Wereld.

Ook Samadhi is nog steeds een tussenstap, want de gedachten en de wereld keren meestal weer terug.

Zolang er dan nog steeds de drang is om 'dieper' te gaan in aanwezigheid,

Begin dan weer bij de bovenste regel.

Zit ze!

Rob