.
Man (of vrouw) op Mars?
Man (of vrouw) op Mars?Ik ben al weer een aantal jaren alleen
Geweldig, wordt dan gezegd, je bent al-Een
Vreselijk -zeg ik dan- het doet vaak zo’n pijn
En het is ook vaak ongezellig
Geweldig zegt men dan, want eindelijk kan je nu bewust worden van al die pijn
Dan is alleen-zijn eenzaamheid
Lijden aan alleen-zijn
Maar zegt men: ook eenzaam is in zijn kern positief:
Een-te-samen
En zo is het!
Dit stukje tekst heeft voor veel misverstanden gezorgd: Een paar kleine wijzigingen dus... En bedenk, dit is geschreven in de taal van Advaita. En het is geschreven vanuit Advaita, waar in de aanwezigheid van de denkmatige geconditioneerde persoonlijkheid de grootste hinderpaal tot het inzicht is.
Ik ben al weer een aantal jaren alleen
Geweldig, werd dan bij de satsang gezegd: je bent al-Een
Vreselijk -zei ik dan- het doet vaak zo’n pijn
En het is ook vaak ongezellig, mokte ik dan wat na...
Geweldig zei men dan, want eindelijk kan je nu bewust worden van al die pijn
Dan is alleen-zijn eenzaamheid
Lijden aan alleen-zijn
Maar zei men: ook eenzaam is in zijn kern positief:
Een-te-samen
En zo is het!
In de volledige acceptatie van wat-is
Bevindt zich de sleutel van de deur naar het Onbegrensde
Alleen-zijn is zo’n kans om te doorzien en te doorleven
dat in elke vorm het vormloze zich uitdrukt
Bewust alleen-zijn is een kans om helemaal je-zelf te zijn
Je niet te vergelijken met anderen
Geen identiteit op te bouwen als een ‘looking glass self’
Geen troost en ontsnapping te zoeken bij een ander
Niet de pijn verzachten door wat nutteloos gebabbel
Of middels het overmatig zien van series en films op de televisie
Of je in te leven in de helden van een boek
Tijd nutteloos doorbrengen om maar niet jezelf te voelen
De andere kant op kijken om maar aan jezelf te ontsnappen
Omdat het zeer doet
En het misschien wel erger wordt
Maar het leven wil dat je kijkt!
Vrijwel iedereen zal een periode van alleen-zijn doormaken
Van kort tot zeer lang
Je kan je dan verzetten tegen het verlies van gezelschap
Of je kan diep in het alleen zijn duiken
Het ‘echte’ leren onderscheiden van het ‘valse’
Het ‘eeuwige’ leren onderscheiden van het ‘tijdelijke’
De waarheid leren herkennen in de illusie
De beelden over je-zelf tegen het licht houden van de directe beleving
van wie je werkelijk bent
Want dan kan je je niet langer verstoppen
Middels acties gericht om anderen en jezelf een vals beeld voor te toveren
Een beeld waaraan je alleen maar aan kan gaan lijden
want het leven wil zo graag jou wijzen op wie je werkelijk bent
Dit, Nu, exact zoals het is, zonder welk oordeel dan ook
Niet al die schijn gestalten, die je zo gekoesterd of gehaat hebt
Niet die opgedrongen en aangeleerde varianten van de persona
Maar zoals je Nu bent, op dit moment, exact zoals het is
Duik er in, kijk er naar.
Laat het denken voor wat het is
Stel geen doelen, stel geen eisen
Ervaar alles wat zich aandient
Verwelkom het
Voel, voel steeds dieper
Zet de tv af, zet de radio af, bel even geen vrienden
Hier, in jou is de kern van het leven
De oneindigheid
De stilte
De liefde
Alles wat je in essentie werkelijk bent
Wat je pas opmerkt wanneer je echt stil bent
Je bent het zien, het zijn zelf
Het wonder dat er uit bestaat dat alles wat je ziet wel kleiner moet zijn
dan wat jij werkelijk in essentie bent
Omdat wat jij werkelijk bent
alles moet kunnen bevatten wat wordt ervaren en waargenomen
Je bent zelfs groter dan het universum, want wie zou dat anders kunnen zien (omvatten)
Dan is de verloren zoon (dochter) thuis gekomen
Welkom thuis!
.
Geweldig blog. Zo is het
BeantwoordenVerwijderenWat we denken is het niet.
Ik ga nog verder kijken en lezen.
Geweldig hè om het 'door' te hebben.
BeantwoordenVerwijderenIn de praktijk ben ik me er maar af en toe bewust van. En vraag me af of ik me er ook nog zo verruimend bewust van kan zijn onder zeer zware of pijnlijke omstandigheden.
We moeten het leren leven denk ik.
Maar ja, dat is weer denken en leren.
Dat maakt me er weer bewust van dat ik het (nog) niet kan leven al snap ik misschien wel waar het over gaat.
Het beoefenen van aandacht en concentratie is daarom belangrijk.
De vraag of je er ook zo verruimend bewust van kan zijn onder zeer zware of pijnlijke omstandigheden, hoef je je nu niet te stellen.
BeantwoordenVerwijderenNu, hoef je je er alleen nu bewust van te zijn.
Tom.
Dag Rob,
BeantwoordenVerwijderenHet Leven is Gewoon zoals het is en niets anders,ik kan alles bedenken met de mind ,hoe graag ik het zou willen hebben (fantaseren)etc..
Maar het blijft Gewoon zoals het Leven gaat,en dat is juist Stil Aanwezigzijn,zoals jij (het) zo prachtig omschrijfde.
Of ik nu een relatie hebt op dit moment ,of ik alleen bent , wat dan ook, ik ben aanwezig -gewoon Zijn in alles,, dat is het Leven ,het Leven in allen Eenvoud- Simpel Aanwezigzijn..
We hoeven Niet iets te doen ,niet iets te bereiken - het is er Al en Altijd al geweest..
Na het lezen van de regels,van jou alleen Zijn,voelde ik het verdriet en de pijn ,dat ook bij jou aanwezig is, de beperkingen van het lichaam en de Geest..
Confrontatie...niet makkelijk
Loes
Loes,
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt te kloppen wat je schrijft, maar je hebt het nog steeds niet begrepen. Je interpreteert wat ik schrijf precies 100% verkeerd.
In het stuk gaat het er juist om moeilijke tijden en tegenslagen om te zetten in inzicht en bevrijding middels alert gewaarzijn.
Wanneer alles op rolletjes in het leven loopt zal een mens wellicht even dankbaar zijn, maar zijn bewustzijn zal er niet door groeien. Integendeel. Het ego versterkt zich alleen maar middels zijn trots op zijn prestaties en weelde. Zie hen rondrijden in hun dure BMW's en struikelen over hun te hoge hakken.
Juist wanneer zaken anders lopen dan verwacht, tegenslagen elkaar opvolgen etc, dan kan de mens wakker geschud worden uit de maalstroom van het duale leven en zal deze mens wellicht eindelijk eens serieus aandacht besteden aan het gegeven hoe gemakkelijk hij of zij uit zijn/haar doen raakt.
Het wonderlijke van het leven is dat door enkel louter zien (met buitensluiting van het denken, van het ego) het geziene transcendeert. Je bent niet meer de pijn of de depressie, maar je bent de (onkwetsbare) observator er van. Je staat er boven. Je omvat het. Je hebt het lijden getranscendeerd.
Je accepteert daarmee wat-is en middels die acceptatie onthult zich het vormloze in de vorm. Peilloos verdriet kan dan ineens omslaan in stilte, ruimte, liefde en geluk.
Door die emotionele (troostende, medelijdende) houding die veel hulpverleners vaak naar de lijdende mens in nemen (zie als voorbeeld jouw laatste regels), onthouden zij die lijdende mens juist een kans om dit lijden om te zetten in actief gewaarzijn (bewustzijn) en het zo vinden van zijn ware wezen.
Erger nog: die zwavelende en troostende hulpverleners (plus familie, vrienden en buren) maken het al maar erger. Het slachtoffer is wel verplicht te zwelgen in zijn ellende op straffe van afwijzing door al die troostenden.
Dus maak je a.j.b. niet druk om de vermelding door mij van mijn verdriet en pijn. Ieder mens heeft momenten en perioden van verdriet en pijn.
Begrijp waar het in het stukje werkelijk om gaat: mijn betoog -vanaf de uitroep "En zo is het!"- gaat er juist om dat dit dus grote kansen biedt om er aan te ontstijgen.
Rob
Een zachte heelmeester maakt stinkende wonden. Eigenlijk zo waar. Alles in de ogen 'durven' kijken.
BeantwoordenVerwijderenDat is ook wat ik bedoel. Ik maak me niet druk om lijden dat er (nog) niet is, zoals Tom het misschien uitlegt, maar de confrontatie aan durven gaan is belangrijk. Me daar bewust van te worden. Dat ik er niet voor weg wil lopen en erkennen en zien dat ik geirriteerd, boos, bang, alleen en in de steek gelaten kan zijn, zonder met de vinger naar de ander te wijzen.
Dat is een hele weg om te gaan.
Als dat zich in mij zou kunnen ontwikkelen kan ik ook echt iets voor een ander 'doen' of zijn. Maar ieder moment zie ik weer dat ik gewoon ruimte voor mezelf nodig heb.
Die weg is eindeloos.
De Boeddha zegt en dat vindt ik zo mooi.
There is no way to happinez, happinez is the way. Maar voor we dat echt zien......is er heel wat aandacht nodig.
Soms overvalt me even dat soort peiloze 'happinez'en daar kan je dan weer even mee verder en geeft kracht om verder te gaan.
Het blijven woorden, we hebben ze nodig om te communiceren.
Dag Elly,
BeantwoordenVerwijderenJa, soms zijn harde woorden nodig om iemand uit zijn illusies los te maken. Maar het is nooit persoonlijk bedoeld. Want die persoon bestaat niet echt. De persoon moet juist doorzien worden als louter een object van het zien.
Jij maakt het eigenlijk te moeilijk. Er is geen eindeloze weg om te gaan. Want je bent al wat je zoekt. Je bent in staat tot zoeken omdat je -als de essentie die je bent- er al bent. Jouw essentiële leven is er altijd, Nu.
Je hoeft niet te durven of te erkennen. Dat zijn allemaal weer bewegingen van het beperkte denken. Vanuit het denken kan je de gevolgen van het denken nooit oplossen.
Denken heeft tijd nodig, omdat het tijd ìs. Je bent nu hier, en dat bevalt je niet en daarom wil je naar wat anders toe. Dat kost tijd en dat brengt je nooit in het Nu. Dat wat je echt bent. Je leeft alleen nu. Alleen Nu is er leven.
Dus: aandacht kan je niet oefenen. Aandacht is jouw wezen, dat IS al, daar hoef je niets voor te doen.
De enige oplossing is alles zien: de gebeurtenissen, de gedachten die daar op volgen, de gevoelens en emoties die de gedachten volgen.
Stil kijken. Bewust zijn van elke beweging, van elke kleur, van elk geluid, van elk pijntje.
EN DAAR VERVOLGENS HELEMAAL NIETS MEE DOEN!!!!
Want dan laat je het denken weer toe om zich over de observaties te ontfermen, er een mening over te hebben, om er een succes-score aan te verbinden, om gefrustreerd te zijn dat je het nog niet hebt..
Alles wat je ziet ben je niet. Ook die 'happinez' ben je niet. Dat is maar een tijdelijke ervaring.
Je bent wat er overblijft als Dat wat zelf nooit gezien kan worden....het zien (wat het Zijn is). In wezen is dit het enige wat je ooit hoeft te doen.
Groetjes,
Rob
Je zegt aan het eind. In wezen is dit het enige wat je ooit hoeft te doen.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal Krishnamurti. En zo waar als wat.
Dat is er als je aandachtig leeft. Zo gauw als het denken ertussen gaat zitten is het verdwenen, maar op het moment dat je ook dat weer herkent is de aandacht er weer.
Krishnamurti was waarschijnlijk voortdurend in die aandachtige staat.
Uit ervaring weet ik dat dat niet iets is wat mij aan komt waaien. Het is er in de basis wel zoals bij iedereen, maar je bent je er niet steeds bewust van. Om me bewust te worden van alles wat zich voordoet is meer nodig dan doorrennen en denken dat ik het weet en ook in volle aandacht kan leven.
Dat is er (bij mij)niet van de een op de andere dag. Het blijft tot nog toe een bewustwordings proces. Ook de bewustwording en het zien dat ik me iedere keer weer met iets identificeer. Als ik pijn heb als ik me geraakt voel. Wel, door de bewustwording ben ik daar nu sneller doorheen, of heb ik het sneller door wat er weer gebeurd, maar het moment van raken en identificatie is altijd aanwezig. En ik denk ook dat dat erbij hoort. Zoals jij ook over je eigen ervaringen schrijft.
Dat is (denk ik) niet het moeilijk maken voor mijzelf, maar hoort bij dat proces.
Je kan zeggen, Je bent het al, maar daar houd het voor mij niet op. Want ik wil het ook kunnen leven en gebruiken. Dat heeft met een onderliggende motivatie (niet te verwarren met een doel) te maken. En om het goed te kunnen gebruiken en volkomen aanwezig te zijn ook voor mijn medemens, daarin kom ik mezelf (die er niet is)veel te vaak tegen. Ook daar ben ik me bewust van. Ik kies altijd voor mezelf, die niet bestaat.
Met die bewustwording hoef je misschien helemaal niets te doen Je bent die je bent. Maar jezelf ook zien zoals je werkelijk hier en nu functioneert en handelt is voor mij de volgende bewustwording. In die zin eindeloze weg en zeer boeiend,
omdat ik ertoe in staat ben omdat ik het in ESSENTIE ben en nog niet leef .
Groetjes
en dank
Ik leer steeds weer,
Elly.
Dag Elly,
BeantwoordenVerwijderenJa, het is Krishnamurti, of Sailor Bob, of Nisargadatta of Zenmeester Bassui en al die anderen, die het voor ons al gezegd hebben. Steeds weer in de taal van hun cultuur.
Maar lees jouw stukje nog eens na... zie je hoe jouw denken al weer uitstel creëert? Zie je hoe je weer in tijd geraakt, terwijl het leven enkel Nu, op dit moment is. Alleen Nu kan je een teen stoten, alleen Nu klopt jouw hart, alleen Nu ben je er. Morgen en gisteren zijn louter herinneringen.
Het gaat niet om compassie te hebben met jouw of mijn lijden. Het gaat er om te zien, dat alle gebeurtenissen Nu zijn, en dat lijden een kwestie is van vastgehouden gedachten. Lijden kan je nu oplossen door het Nu te doorzien als wat het is. Het Zien is de Oneindige Ruimte en daar in lost alles op. En nu is het zaak te zien dat jij het zien bent van lijden. Dus zeggen dat het moeilijk voor je is, is dus ook weer een gedachte, en gedachten zijn nooit het leven zelf. Het zijn krantenberichtjes.
Je kan trouwens Het niet voor jouw doeleinden gebruiken. Het gebruikt jou! Zelfrealisatie heeft alles van doen met het realiseren van het Zelf in de materiële vormen. Het is nooit de persoon die er van profiteert, want de persoon is een beeld in Bewustzijn, in het Zelf. De persoon lost op en dan kan het Zijn zich verwerkelijken in de resterende vorm zoals het is.
De essentie leeft altijd, deze is nooit weg. Maar ons is wijsgemaakt door slimme zakenlieden dat wij iets missen, dat wij iets moeten aanvullen op onszelf. Nee, wij moeten juist beseffen dat wij het Zelf al zijn, dat is het levende Leven in ons. En dat leeft ons allemaal.
Niemand uitgezonderd.
Wij hoeven er alleen maar 'bij' te blijven. Just be...
Groetjes,
Rob
@ Loes, ik was niet degene die schreef dat Rob het zich persoonlijk aan zou trekken. Want wie ben ik om dat te kunnen zien en bepalen. Rob probeerde m.i. slechts jou uit te leggen wat hij wel bedoelde en schreef als binnenkomer, dat je het niet had begrepen. Als je dat als een aanval ervaart. Pfff. Jammer
BeantwoordenVerwijderen@ Nu denk ik toch dat je mij ook niet helemaal goed hebt gelezen. Of ik ben niet duidelijk geweest.
Ik heb het NIET over doeleinden. Ik heb het over een motivatie. Ik stel geen doel om iets te bereiken. Ik ben hier en zie dat
ik me niet 'laat gebruiken' en ik vraag me af of dat een juiste uitspraak is. Dan verwerp je de persoonlijkheid die we gewoon nodig hebben om te functioneren en wordt je een zombie zonder enige zeggenschap. Dat is iets anders dan vanuit je persoonlijkheid kunnen zeggen "Niet mijn wil, maar uw wil geschiede, zoals jij al eerder aanraakte.
Als ik in aandacht naar mijn functioneren kijk en dat doe ik met mijn persoonlijkheid en daar hoort mijn denken bij, dan zie ik dat ik mijzelf niet laat gebruiken zo als jij dat noemt. Je kunt de persoonlijkheid en het denken niet wegpoetsen. Die staan er altijd tussenin, maar het is de bedoeling dat je het in dienst kunt stellen van.... Kunt herkennen wat het is, WAT HET VERSCHIL IS TUSSEN DENKEN EN BEWUSTZIJN. Vaak denken we dat we ons van iets bewustzijn, maar intussen heeft het denken er allang weer een plaatje opgeplakt. Als we dat niet leren herkennen , tja?
Maar het wordt me duidelijk als je zegt dat alles een illusie is,
Dan zijn we uitgesproken. Valt er weinig te discuseren. Want dan is ook de persoonlijkheid en het denken wat daarbij hoort een illusie. Terwijl we daar wel mee te maken hebben. Als dat niet zo was zouden we allemaal op elkaar lijken. Gelukkig zijn we allemaal unique.
Voor mij is het belangrijk dat ik mijn persoonlijkheid in diest kan stellen van het geheel en dat is mogelijk samen met in het hier en nu aanwezig zijn. Daarin zijn ons heel wat mensen voorgegaan. Ik wil objectief naar mezelf kunnen kijken.
Uiteindelijk bepaald een ieder voor zich wat de zin van zijn leven is. Deze invulling wil ik eraan geven. Daarvoor moet ik me bewust leren worden van alles. Ook van dat wat niet goed gaat. Als ik dat zie kan ik het loslaten. Wat ik niet zie valt ook niet los te laten en dan blijft alles in een kringetje ronddraaien. Daarvan moet je je ook bewust worden
Hier en nu functioneert altijd alles mee.
Misschien wordt het zo toch wel lastig 'praten' omdat we beide een ander uitgangspunt hebben.
Groetjes
Dag Elly,
BeantwoordenVerwijderenJa, maar motivatie is ook een soortement van perspectief, een verzameldoel. Woorden kunnen alles scheppen, verklaren en ontkennen, zonder dat er aan het feit zelf iets verandert.
Feit is dat je de een of andere vorm van 'plan' hebt, dat is ook het niet hebben van een plan....
Dat is niet de gevraagde overgave. Maar overgeven is het moeilijkste wat er is voor de persoonlijkheid.
Nee, je wordt nooit een zombie. Wij hebben het hier wel over Advaita of Zen. Ik weet niet of je daar veel van weet, maar ik ben daar al een jaar of 30 mee bezig. Inzichten moeten soms langzaam rijpen en je moet leren de taal er van te verstaan. Ik weet niet hoeveel stukjes je hier hebt gelezen, maar er staan er inmiddels 199. Daar wordt in feite over een paar principes steeds dieper ingegaan. Ik kan moeilijk op elke reactie de inhoud van al die stukjes weer herhalen.
Advaita is als een beklimmen met lege handen en op blote voeten van de hoogste berg die er is. Aan het eind wordt het levende leven gevonden, en dat voelt niet aan als een zombie. Integendeel: levendig, alert, niets kan meer mis gaan, omdat de illusie dat jij als persoon het allemaal doet is doorzien; Het leven doet het allemaal zelf.
Dieren en de verdere natuur denken niet. En toch functioneert dat naar perfectie.
Dan dien je het denken te doorzien, als iets wat niet 'jou' is. Jij bent dat actieve, alomvattende bewustzijn. Dat kan je alleen ervaren. Er over praten heeft weinig zin.
Dan is de persoon niet iemand die je bent, maar die je ziet! Die persoon kan je vanuit zien niet naar je hand zetten of namens het Zijn inzetten. Elke vorm van willen is denken, en dan verkeer je weer in dualiteit.
Het leven leeft zichzelf, het is een mysterie. En jij, als bewustzijn bent de bron er van en kijkt toe, en jij bent ook een mysterie. Wij weten er verder niets over, want het is op zijn beurt niet te observeren. Het is het Zien zelf. Maar dat laat zich niet kennen.
Rob
Ik kan je volgen Rob, maar ook dat denk ik weer ;-)) En kan met je meegaan.
BeantwoordenVerwijderenIn zulke korte stukjes is het vaak heel moeilijk duidelijk te zijn. Soms gebruiken we verkeerde woorden of laat het woord teveel ruimte over voor andermans interpretatie. Je merkt zelf in dit log ook weer hoe moeilijk communicatie is.
Ikzelf praat vanuit 15 jr. Tibettaans B. en Theosofie.
In het T.B. Gaan Liefde Mededogen en de Leegte (Wijsheid) van inherent bestaan (niet te verwarren met 'niets' en 'illusie') hand in hand, als de twee vleugels van de vogel.
Soms leg je meer de nadruk op het een soms op het ander. Ook M.I. kunnen die twee niet zonder elkaar.
Het perfect functioneren van dieren en de natuur is geweldig, maar wij hebben net dat stukje meer mogelijkheid tot reflexie en denken gekregen dat we bewust in kunnen zetten.
We kunnen dat op de meest essentiele manier gebruiken als we ons van beide mogelijkheden bewust zijn en vandaaruit leven. Dat is steeds weer loslaten (of overgave). Dan gebruiken we die specifieke mogelijkheden.
Zeker, als ik om me heen kijk en naar binnen, is dat er nog wel eens wat aan schort en verbeterd kan worden. Er kan heel wat leed worden verholpen, al ben je je nog zo bewust van dat het leven zichzelf leeft en kun je dat ook leven. Het betekent niet dat we met de handen en het denken in ruste kunnen gaan. Zelfs Krishnamurti werkte daar hard aan. Was altijd onderweg en jij doet deze log denk ik ook niet zomaar. (Waarom doe je dit eigenlijk;-))? )
Het is goed om te reflekteren, loslaten en het misschien een andere keer anders te proberen. Uiteindelijk lees ik dat jij dat ook doet door te zien dat je lijd want dat schrijf je zelf en te kijken naar dat wat er zich in je afspeelt. Misschien denk je er ook wel over hoe je het beste je inzichten kunt verwoorden. Dat is gewoon de actie in het hier en nu, waar we mee te maken hebben. Waar we ons bewust van kunnen worden. 'Het zien zelf laat zich niet kennen'zeg je. Daarom laat je het ook iedere keer weer los, omdat je dat weet en identificeer je er niet mee! Toch?
Zo leer je steeds vaker de Ruimte die je bent te ontdekken.
Voorgaand wil dus niet zeggen dat ik het niet met je eens ben.
Het Mahayana zit toch ook het in Zen voor zover mij bekend? Het gaat niet alleen om jezelf, maar om de twee vleugels van de vogel.
Wijsheid(leegte van inherent bestaan) en Groot Liede Mededogen.
En nu moet ik als de drommel aan het werk.
Bedankt voor het 'praatje'en groetjes
Elly.
O ik zie nog een kleinigheidje ;-))
BeantwoordenVerwijderenHet wel of niet hebben van een plan, kan m.i. losstaan van loslaten en overgeven. Als je je niet identificeerd met 'een plan of geen plan' en er aan werkt ongeacht de uitkomst. Is dat je persoonlijke inzet voor iets, waarbij je de resultaten openlaat en je met niets identificeert. Niet ik werk maar ik ben het werktuig. Stel mijn persoonlijkheid ter beschikking.
Lees de Bhaghavat Gita Hoe Krisjna Arjuna het uitlegt.
O O doei.
Dag Elly,
BeantwoordenVerwijderenIn reactie op jouw kleinigheidje.
Ja precies, zo bedoel ik het ook. Er is een soort horizon aanwezig. Dat is dan wat je ingegeven is. Dat is dan geen ego-plan, maar een soort ingebakken routeplan dat er al is voor de persoonlijkheid zich ontwikkelde.
Op de keper beschouwd is echter de hele wereld van de vormen een 'gegeven'. Ook al weet je het nog niet, maar dan toch al bestaat er in feite geen zelfstandig levende persoon. Het Leven zelf doet alles al.
Zelfs deze Blog...
O Rob, Voor mij is het andersom.
BeantwoordenVerwijderenIn feite ben ik de schepper van mijn eigen wereld. Ik maak de oorzaken en ben zelf verantwoordelijk.
Een plan dat er al is voor de persoonlijkheid zich ontwikkelde smaakt voor mij naar een onontkoombare voorbeschikking. Dat bedoel je toch niet?
En er bestaat voor mij echt wel een zelfstandig FUNCTIONEREND persoon die oorzaken kan scheppen en daarin verantwoordelijkheden heeft, maar mijn BESTAAN is afhankelijk van al wat leeft.
Nee, het leven schept de voorwaarden en ik ben verantwoordelijk voor de invulling.
En dan opletten dat ik me niet identificeer met de de invulling en het resultaat.
Voor mij is alles open. Ik ben niet alleen de kaarten, maar ook de speler.
Dag Elly,
BeantwoordenVerwijderenJa, dat is dan precies andersom.
Wanneer je het leuk vindt kan je nog wat neuzen in oudere stukjes hier, waar wordt toegelicht waarom de onafhankelijke persoon in wezen niet bestaat.
Ik heb er nu de energie niet voor om mijn standpunt nog eens uit te werken.
Elly,
BeantwoordenVerwijderenHet stuk van jou beginnend met “Ik kan je volgen Rob” was nog niet geplaatst zag ik vanmorgen. Zat waarschijnlijk in mijn spammap. Dat is nu alsnog gecorrigeerd.
Zen, Taoïsme en Advaita richten zich net als de Westerse mystici op de directe ervaring van het Zelf (wat natuurlijk niet kan omdat het Zelf geen object is).
Het is allemaal een kwestie van puur Zien. Wanneer je –zonder de interferentie van gedachten- kijkt naar jezelf, zie je louter objecten. Het lichaam, lichaamservaringen, gedachten etc.Aan elke beweging ligt een gedachte, dus een woord, ten grondslag. In meditatie zie je dat gedachten spontaan in bewustzijn verschijnen en weer verdwijnen. Wie doet dat? Niemand: het gebeurt. Er is geen denker, er is zien van gedachten. Dus ‘wij’ kunnen helemaal niets gebruiken. Want die ‘je’ is ook maar een gedachte, die gekoppeld wordt aan het object ‘lichaam’. Wij zijn in onze essentie het zien zelf. Dus al dat zgn oefenen en aanspreken vindt plaats op het niveau van de ‘vormen’. Maar die vormen zouden niet kunnen bestaan zonder de aanwezigheid van bewustzijn.Dat is ook de spontane bron van alle activiteiten, maar hoe dat gebeurt kunnen wij nooit weten. Wij kunnen de bron niet kennen dus ook zijn werking niet.In wezen weten wij dus niets.De keuze tot handelen of niet-handelen wordt dus ook niet door de persoon geïnitieerd, al lijkt dat steeds weer zo. Maar zodra je nauwgezet kijkt, zie je dat het allemaal activiteiten zijn die spontaan optreden.Ja, Zen is historisch gezien vanuit het mahayana opgegroeid.Die liefde en mededogen gaan inderdaad hand in hand met Leegte of Nu of Stilte. Daarom wil ik hier stoppen met de woorden en mij weer gaan toeleggen op de ‘praktijk’ van het aanwezig zijn.
Groetjes,
Rob
Zie hoe het werkelijk is en alles verandert
BeantwoordenVerwijderen