Op een feestje van mijn zus meer dan 10 jaar geleden zei haar voormalige baas, die ergens in de zestig was, dat hij soms stomverbaasd in de spiegel keek en een oude man zag. Van binnen voelde het bij hem helemaal niet zo.
Ik nader nu zelf - inmiddels 58 - de leeftijd des onderscheids en ik merk - uiteraard- hetzelfde. Hoewel mijn lichamelijke energie nog niet erg jofel is na jaren van burnout, voel ik mij van binnen niet anders dan toen ik op school zat of studeerde.
Jij zal ongetwijfeld hetzelfde ervaren.
Dit is omdat jij en ik niet ons lichaam zijn: wij zijn het waarnemen van het lichaam, het waarnemen van ons denken, het waarnemen van een immer veranderende wereld.
En het waarnemen, het zien, het ervaren wordt niet ouder. Het zien lijdt niet. Het ziet.
Zo is het! Vanuit de levende Leegte wordt tijd-ruimte-energie geprojecteerd wat echter niets anders is dan dezelfde Leegte (Einstein: vorm = verdichte leegte). DegEne die naar het spiegelbeeld kijkt ziet een gezicht maar het zien zelf blijft onveranderd en heeft geen eigenschappen. Waarom zouden er zorgen moeten zijn over een figuur dat we ontmoeten in de spiegel, een tijdelijke projectie die even opkomt en dan weer verdwijnt in de Leegte die we Zijn !?
BeantwoordenVerwijderen