Wij zien beweging omdat wijzelf bewegingsloos zijn.
Dat kunnen wij ons voorstellen wanneer wij auto’s aan ons voorbij zien razen of (zoals bij deze fotograaf) deze dieren aan ons voorbij zien stuiven..
Sri Ramana Maharshi besprak echter een bijna niet te begrijpen consequentie van dit principe...
Hij zei tegen een bezoeker, die puffend kwam binnenlopen, dat deze dacht dat hij een lange reis had gemaakt vanuit Amerika met het vliegtuig, vervolgens met de trein en tot slot met een taxi om zodoende in Arunachala te komen. “Al die tijd was U hier en Nu. U heeft geen meter bewogen……” Het is geen letterlijk citaat maar hier kwam het wel op neer.
Dus, wanneer ik van Rotterdam naar Amsterdam rijd bestaat Rotterdam nog wel wanneer ik Delft passeer? Of is het er alleen wanneer ik er ben? (Wanneer ik psychologisch getest zou moeten worden voor een baan (of whatever..) moet ik uiteraard niet met dit soort verhalen komen. Dat wordt een roemloos einde in een gesloten inrichting. Maar ik kan altijd nog Ramana de schuld geven…).
Dan komt het begrip illusie of het Spel van Leelah wel erg dichtbij. En dat doorzie je pas wanneer jij bewustzijn hebt doorzien als het spel der beelden, en dan weet dat je ook dàt niet bent. Zodra je een principe hebt begrepen ben je er los van. Sta je er boven. Is het opgelost.
Dus wanneer je uiteindelijk hebt ingezien dat je in essentie heel dit kleur- en bewegingsvolle leven niet bent (omdat je het zien van al die beweging bent), ben je er onmiddellijk los van. Het is niet meer de ultieme waarheid. Het is doorzien.
Ik drop het maar weer even. Een herhaalde vorm van obstructie zoals René dat in de commentaren noemt.
Dat je beseft dat je uiteindelijk de Absolute Staat zonder woorden en zonder objecten bent. Het absoluut kenmerkloze.
Alleen het onkenbare kan kennen, maar niet zichzelf…
Haha.. herhaal dan ook effe de opvatting dat jij bij voorbaat steeds de wind al uit de zeilen hebt gehaald.
BeantwoordenVerwijderenLiefs..
...overigens bestaan, naast jij en ik, ook Ramana, de absolute staat Amsterdam, Rotterdam en Delft niet.. Zoals je weet is al het aan het gekende toegekende niet te vinden, alsmede dat het ook die onbeweeglijkheid is die jouw tekst laat beroeren (bewegen).
BeantwoordenVerwijderenJa, dat van dat 'bewegen' is nu maar de vraag...Dat is in wezen het grote mysterie. Het Absolute, dat onkenbaar is, dus waarvan ook de werking niet valt te traceren, is de voorwaarde voor het bestaan van alle ervaringen. Hoe en wat is een raadsel. 'Wij' kunnen alleen dankzij de ons gegeven beelden, de gedachten en het bewustzijn dat alles schraagt, hypothesen vormen over hoe het allemaal gebeurt. Aangezien alles alleen in het eeuwige moment Nu gebeurt, gebeurt alles dus zoals het gebeurt zonder proces of planning. Er is alleen waar wat Nu waar (te nemen) is. Er is zelfs geen quantumsprong van Niets naar iets. Dat laatste loopt er niet achteraan. Het treedt gelijk op, alleen de beelden (lijken te)stromen en Bewustzijn blijft eeuwig ongenaakbaar afwezig aanwezig.
BeantwoordenVerwijderenOns denken -als een gevolg van zijn Oorzaak- zal dit mysterie nooit kunnen ontraadselen.
Ha Rob, je triggert me altijd met je mysterie. Je hoeft niet, maar kunt wel, als koe op een andere springen om te zien of er een eindje verder gras ligt. Die onbeweeglijkheid kan gewoon worden vastgesteld omdat die het meeste nabij is. Het kan, zoals je zegt, dan wel de voorwaarde zijn maar die benodigd niet het gevolg (dat kunnen ervaren *noot redactie). In wat er beweegt heb je geen keus maar wel in de interpretatie er van. Het Nu geeft je daarin simpelweg, omgekeerd evenredig, de minste denk- en de meeste bewegingsruimte.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik ben een stier…..en die springt niet op een koe voor een paar vierkante meters aanstaande melk (=gras). Maar dan moet ik wel heel diep in mijn geheugen graven.
BeantwoordenVerwijderenMaar nu serieus: Dit is toch één van de oudste inzichten waar ik het over heb in de laatste twee stukjes. Het probleem van Tijd en Ruimte.
Tijd en Ruimte kunnen wij kennen doordat wij zelf er buiten staan. Wij maken er geen deel van uit.
Denk aan de relativiteitsproeven van Einstein. Zou ik op een rijdende trein zitten en ik zie een vogel die even hard vliegt als de trein rijdt, dan lijkt die vogel stil te staan. Ik maak dus deel uit van snelheid en kan dus niet de snelheid van de vogel objectief waarnemen.
Wat wij zien zijn wij niet.
Wij kunnen ons denken kennen, dus zijn wij het denken niet. Gedachten rijzen op in Stilte. Dat doen wij niet. Wij zien dat.
Ik ervaar tijd omdat ik zelf geen tijd ben.
Ik ervaar beweging omdat ik zelf geen beweging ben
Ik ervaar kleuren omdat ik zelf kleurloos ben (wel eens gras gezien door een groene bril???)
Ik ervaar geur om dat ik geurloos ben
Ik ervaar geluiden om dat ik Stilte ben
Ik ervaar ruimte omdat ik zonder enig kenmerk ben.
Dàt is dus het mysterie: dat het Niets Nu de oneindigheid aan Ietsen kan bevatten. Dat is er onmiddellijk. De ietsen kunnen alleen Nu worden waargenomen, ervaren (ge-kend) door dàt wat alle ietsen bevat, maar wat in zichzelf leeg is.
Alleen het Onkenbare kan kennen, anders zou elke waarneming gecontamineerd zijn (denk aan de groene bril). Dàt is dus de eigenschap van iedere interpretatie: dat zijn oordelen, ofwel gedachten, die iets nieuws proberen te vertalen op basis van voorgaande feiten. Het denken is altijd oud, altijd beperkt, en niet in staat het onkenbare te interpreteren.
En dat onkenbare is dus wat je uiteindelijk blijkt te zijn. Je Bent, maar onvindbaar als iets kenbaars. Je bent het kennen zelf.