Een vriend schreef mij deze week dit:
"Ook je blog volg ik met belangstelling, alleen dient het, wat mij betreft, niet het verwerven van inzicht in advaita. "
Advaita is geen doel op zichzelf. Het is uiteraard slechts een hulpmiddel om er achter te komen wie je werkelijk bent. Ik ben geen propagandist voor een 'school' maar geef aan waar je het zoeken kan, wanneer je wilt weten hoe de vork in de steel zit (of kan zitten). Na lange omzwervingen heb ik het althans daar gevonden. Bij Advaita hoef je niet -zoals bij Zen-desnoods jaren en jaren in een streng kloosterregime door te brengen, teneinde het licht te zien. Al kan het jaren duren voor je het echt door hebt.
Bij Nisargadatta -m.i. één van de meest zuivere bronnen van Advaita- kon je desnoods na een week al weer naar huis, wanneer je volgens hem genoeg wist. De rest zou zich -vanuit zichzelf- verder wel thuis bij jou voltrekken.
Ik geef er dan maar de naam Advaita aan, omdat dit refereert aan een aantal te lezen of te bezoeken betrouwbare bronnen. Maar onder de vlag van Advaita wordt her en der ook een hoop onzin gedebiteerd en zijn er vele tegenstellingen in opvattingen.
Maar ja, daar kan ik zelf natuurlijk ook onder vallen. Ik schrijf ook wel stukjes en reacties waarvan ik later moet constateren dat het meer emotie is dan gedegen inzicht en analyse. In die zin is niemand meer of minder dan een ander.
Uiteindelijk zijn we allen de natuur zelf die ons leeft. Is althans mijn overtuiging. Onze zelf-standig-heid is maar schijn. C.G. Jung schreef in zijn autobiografie dat hij in de savannen van Afrika overweldigd werd door de pracht van de Schepping. Het zien van kudden olifanten, antilopen, en giraffes te midden van een woest landschap en een prachtige zonsondergang brachten hem tot het gevoel dat hij zelf de ogen van God was. Dat hij het bewustzijn van God was. Dat God niet zelf kan zien, dat Hij dat alleen kan via de ogen van ons bewuste wezens. Dat we dat allemaal zijn. De schepping leeft als ons, en ervaart zijn schepping via onze zintuigen.
Helaas brengt dat ons zowel schoonheid als verschrikking, maar in wezen is er geen autonome persoon die het allemaal overkomt. Het overkomt allemaal het Scheppende zelf. Jouw, ons bewustzijn is Mijn Bewustzijn, zou de Heer ons willen vertellen (om het maar eens in Bijbelse taal te zeggen). Er is geen ander dan Ik. Eén Geest. Eén Leven. Eén Natuur. Eén Zelf.
Geen Bron, want Het is alles.
Dat is toch een mooie gedachte terwijl wij alleen of tezamen onze dagen nuttig of ogenschijnlijk nutteloos proberen te vullen.....
Wat wij ook doen of moeten ondergaan, het heeft altijd betekenis in het Ervaren van het Zelf zelf.
Rob
De schitterende mandala is uiteraard weer © van Harry van der Tuin. Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet, maar hij heeft geluid gebruikt om dit kunstwerk te scheppen. Zie ook: http://home.wanadoo.nl:80/harryvandertuin/
Eigenlijk heb ik vaak de indruk dat men het opzettelijk allemaal zo ingewikkeld wilt maken. Of er nu wel of niet een persoon is heeft uiteindelijk geen enkel belang meer. Je komt op deze aarde en je leeft (wat dat dan ook moge zijn!). Op een bepaald moment (of niet) ga je je afvragen wat je hier doet en wie je bent. Dat kan een mens, een dier of plant doet dat niet (althans zover wij weten). Na een grondig, ernstig en streng zelfonderzoek kom je tot de eigenaardige vaststelling dat alles waarvan jij "dacht" dat je er zelf de hand in had, totaal vanzelf functioneert. Tot zelfs 'je' gedachten toe waarover je, als je eerlijk bent tenminste, geen enkele controle hebt. Hoe dat allemaal nu gebeurt en functioneert heeft zelfs geen belang, je komt het toch nooit te weten.
BeantwoordenVerwijderenDan kun je maar één conclusie maken: je leeft en that's it. En alles wat je rondom je ziet, leeft. "Leven" noemen wij dat maar wat het is weten we niet. Het is een kracht die ervoor zorgt dat alles loopt zoals het loopt, ze is niet waarneembaar met onze zintuigen maar ze moet er wel zijn, anders was 'ik' er niet. Of 'jij', of mijn kat of die plant...
Het zou toch dom zijn moest ik nu mezelf gaan beschouwen als een "stukje van dat leven" of niet? Iets wat geen vorm heeft en schijnbaar oneindig is en altijd aanwezig gaan opeisen voor mij alleen, lijkt me vrij idioot.
Dus 'er is iets' en dat is er altijd, ook als ik en de gekende wereld rondom mij er niet was toen ik in diepe slaap verviel. Het is en blijft een mysterie maar ook dat is slechts weer een naam, een benoeming voor iets wat wij niet vatten met ons verstand. En of we ons daar nu bij neerleggen of niet, het is zo.
Het leven gaat toch altijd zijn gang. Alle theorieën, ideeën en opvattingen ten spijt!
groet, Ikkyu
Ja, dat klopt allemaal.
BeantwoordenVerwijderenMaar je hoeft er niet droevig van te worden. Je vindt jezelf.
En waarom dit alles??
Het schijnt zo te zijn dat het Zelf -in woorden van Nisargadatta- zó diep in zijn duale schepping geïnvolveerd raakt, dat er er een beweging ontstaat 'terug naar huis'.
Over die zoektocht kunnen 'we' dan van harte speculeren en van alles proberen om de zo goed mogelijk te organiseren, tot daar het besef ontstaat, dat ook het zoeken en de zoeker 'gedaan' wordt.
Wie er dan profiteert van het Inzicht kan dan uiteraard alleen het Zijn zelf zijn.
Het is een vreemd spel, maar dat 'vreemd' is uiteraard ook maar een oordeel vanuit het beperkte gezichtshoek van de kleine mens...
Rob
"Ook je blog volg ik met belangstelling, alleen dient het, wat mij betreft, niet het verwerven van inzicht in advaita. "
BeantwoordenVerwijderenAls deze vriend een keertje bij jou komt eten, zou je hem er voorzichtig attent op kunnen maken, dat door het opeten van jouw bestek, bord en servet hij ook nooit achter de smaak van je maaltijd kan komen,
groet van
Harry
Er is eten.. er is smaak. Wat hier wordt weergegeven is noch het eten, noch de smaak, nog het bestek, bord of bestek. Het geschrevene is slechts een "om" schrijving, een weergave ervan. Er kan hier niks geconsumeerdt worden dat ook maar enigzins de werkelijkheid benaderd. Het kan feitelijk slechts verlangen oproepen naar meer van hetzelfde. De belangstelling geldt de schoonheid van de kunst van het "om"schrijving.
BeantwoordenVerwijderenAnonymous René
Ja, zo is het. Je kan alleen verwijzen. 'Eeuwenlang' heeft men geprobeerd het Onzegbare en het Onkenbare in woorden te benaderen, maar te vergeefs. En toch het kan door her-kenning van de aangeboden aanwijzingen de zoektocht beëindigen. Immers de Bron, de Ongrond van een ieder is dezelfde.
BeantwoordenVerwijderenHet blijft hier dus behelpen. Kom eens langs zou ik zeggen....