Een e-mail-vriendin van mij (ik noem haar Y) die de laatste maanden aan het ‘ontwaken’ is, had van de week een pittige discussie met haar leraar. De leraar bleef benadrukken dat zij haar Zijn moest zoeken, terwijl zij, al e-mailend met mij, haar Zijn al als reeds Aanwezig en Bewust had gerealiseerd.
Zij vroeg hoe ik over die discussie dacht.
Ik schreef haar het volgende:
Er zijn twee reacties mogelijk:
1) een duale
Ja! De meeste spirituele leraren lijken een 'doel' in verschijnselen buiten zichzelf te zoeken. In plaats van te vertrouwen/overgeven in/aan de wijsheid van het Zijn is er toch een doener, die een stadium wil bereiken dat er nu nog niet is.
Zodra je zoekt schep je ruimte tussen wat-je-bent en wat-je bent. Maar Zijn kan nooit een object zijn! Er valt dan ook niets te zoeken. Want er valt niets te vinden.2) een nonduale
Wat uiteindelijk doorzien wordt is de illusie dat er wat te zoeken valt! Geef je je dan werkelijk vol-uit over, dan ben je Leeg en kan de Leegte jou vullen.
En daarom zijn er ook bij alle grote leraren reeksen aanwijzingen van wat je als zoeker/leerling kan en moet doen. Deze wijzen op een soort van doen, terwijl zij weten dat de overdracht van Zijn tot Zijn plaats vindt. Doe 'ik' niets, dan zal het Niets het werk doen. Sailor Bob:" I'm speaking from no-body to no-body". Alles is gericht op het uit-putten van de illusie dat er een eigenstandig persoon is die het Hoogste Zelf kan vinden.
Uiteraard komt de beweging uit het Zelf....
Alles is het Ene: het Ene is het Zijn, het Kennen, Aanwezigheid, kortom datgene wat 'achter' die woorden gewoon IS.
En dat Ene is getuige van alle verschijnselen in ons lichaam, in onze geest (denken, emoties etc) en de wereld. Alle verschijnselen komen op mysterieuze wijze uit het Ene voort, zijn er enkel NU, worden er door omvat, maar de werking van het Ene kunnen 'wij' nooit zien of begrijpen. Wij zijn zelf het -onkenbare- levende mysterie.
Wij kunnen het niet bereiken, niet zoeken, er niet uitvallen, niet benoemen.....enkel ZIJN.
3) En nu de betekenis van het gebeurde tussen Y en leraar:
De leraar en Y zijn allebei ongescheiden van het Ene. Alles is EEN. Alleen de rollen van de zichtbare verschijnselen verschillen. Y in actie is net zo duaal als de leraar. Beiden zijn zichtbaar, dus zijn object in/van het Zien.
In Y is er weten van de waarheid, ofwel het Zelf heeft zichZelf in haar herkend (want aan Y is er niets toegevoegd!!! Y wordt louter als ‘beweging’ gezien door ZichZelf, de Ene).
En bij die leraar is dat kennelijk (nog) niet zo. Die denkt nog nog dat er een verschil bestaat tussen wat hij nu is (n.l. op weg) en wat hij kan worden (als hij maar zijn best doet). Hij ziet niet dat hij al IS, dat het Zijn er al IS en hem elke moment als leraar vol-uit Ziet.
Maar zodra Y in discussie gaat met deze leraar zit Y op het zelfde niveau als de leraar. In dualiteit.
Zie je -schreef ik Y- hoe subtiel dit is? Ik zat zelf net gisteren en vanochtend te denken over mijn eigen rol op mijn Blog en op mijn website. Ik heb hier en daar nog al wat kritische opmerkingen over mijn voormalige lerares en andere door mij bezochte en gelezen leraren gemaakt.Dus de vraag aan Y was: Zie je de ego-momenten in jou-zelf? Zoals ik die in mijzelf zie?
Maar waarom zou 'ik' mij druk over maken over hen, wetende wat ik feitelijk ben.
Heb ik een verantwoordelijkheid om anderen op hun fouten te wijzen, wanneer zij er niet om gevraagd hebben en er geen behoefte aan hebben (want zij kunnen meestal moeilijk kritiek verdragen...zij hebben in elk geval nooit persoonlijk gereageerd…).
Dan trap ik -al oordelend- in de val van dualiteit. Dan is er -in het duale Spel- toch een Ego-Robje aanwezig die een ander wil terecht wijzen. Dan plaats ik -als persoon- mij hoger dan de ander. Dan is er dus vol-op dualiteit.
Ofwel ..dat gebeurt. Doe ik dat? Of voer ik een rol uit? Valt 'mij' iets kwalijk te nemen? Ik weet toch dat ik die 'persoon' toch niet ben.... Zonder het aanwezige Zijn kon ik -als Rob- niets en was ik niets. Mijn gedachten denk ik ook niet, dus wie doet het????? Dan zijn mijn ‘fouten’ ook maar gewoon dat-wat-is?
Wat ik werkelijk ben, het Onkenbare Bewuste Zijn, kijkt intussen onbewogen toe, maar het Leven zal –wanneer ik-Rob helemaal fout zit- mij op een zeker moment (on)genadig op mijn 'hybris' ofwel hoogmoed wijzen. Vlieg ik te hoog naar de hemel, zal het vet van mijn vleugels smelten en zal ik als Icarus neerstorten. Dan sta ik vervolgens weer met beide benen op de grond.
Zodra jij of ik denken dat wij het beter zien of weten dan een ander hebben wij onszelf ogenschijnlijk boven die ander geplaatst en doen wij weer hevig mee aan het duale spel.
En jij, ik, die leraar en het Spel worden allemaal moeiteloos Gezien door het Onbenoembare, het Alomvattende welke wij nooit ter verantwoording kunnen roepen.
Dan belanden wij weer bij die twee mogelijk gezichtspunten. Wij kunnen het duale spel als deelnemer ervaren en (erg duaal) beoordelen, of wij kunnen alert en keuzeloos toe-Zien van momenten van dualiteit in ons zelf in de wereld......
Steeds maar weer moet er bereidheid zijn om ALLES te zien, ook –juist- elke beweging van en in onszelf. En laat de ander de ander......
Tot uiteindelijk er alleen maar Bewustzijn van Bewustzijn is.
..
Ik vind Y een gepastere naamtoekenning voor een vrouw, dat X is zo sexeloos.
BeantwoordenVerwijderenJa, anoniem, helemaal gelijk. X = Y geworden.
BeantwoordenVerwijderenYvonne, een e-mail-vriendin van mij, voorheen noemde ik haar X, krijgt steeds meer een gezicht.
BeantwoordenVerwijderenUiteindelijk bestaat al het materiële en immateriële slechts maar uit een kern voortkomende energie, die steeds op zoek is naar evenwicht. Vanuit keuzeloos gewaarzijn is er slechts alleen maar het zien van dat zoeken naar evenwicht. Daarin doen zich twee gezichtspunten op weg naar een spanningloos evenwichtig midden (X en Y) voor. Het gezichtspunt heeft de andere (afwijkende) nodig om gezichtpunt te kunnen zijn en vervaagt als geen belang gediend is (X kan ook Y). Zodra er geen belang is in het gezichtspunt kan iedere confrontatie worden aangegaan. Als bewustzijn alleen maar bewustzijn is blijft desondanks het bewegen naar evenwicht, oftewel leven zich voordoen.
BeantwoordenVerwijderenRené
Ha! Leuk. Ik wist dat er op deze notitie gereageerd zou worden, maar op een heel andere wijze dan verwacht. Y -die uiteraard vooraf toestemming gaf voor het publiceren van wat eerst een email van mij aan haar was- heet dus niet Yvonne. Haar uiterlijke vorm (welke ik overigens nooit heb mogen waarnemen) heeft een andere naam dan X of Y, het maakt niet uit. Zij zal ongetwijfeld gniffelend de reacties lezen. Maar wie het die leest? Het Zien zelf. En dat is noch vrouwelijk, noch mannelijk, maar IS zichZelf. Vormloos Bewustzijn. Want daar ging de clash met haar leraar over. Heb ik het over een 'zij' of 'haar' dan heb ik het over Bewustzijn in beweging. Zoals René het beschrijft, zoekend in de tegenstellingen (die vorm-bewustzijn mogelijk maken) naar evenwicht (waardoor Stilte oprijst).
BeantwoordenVerwijderenHet 'ik' of 'jou' staat in onze spreektaal direct al voor het vormloze dat altijd 'achter' de vormen -onvindbaar- aanwezig is, maar meestal wordt er gereageerd op de ego-invulling van die vorm. Door ons te verliezen in de zgn. uiterlijke kenmerken, zien wij de altijd Aanwezige Eenheid over het hoofd. De ander is ook Ik. Er is geen ander.
En waarom de beweging van het leven er is zullen wij nooit als persoon in woorden kunnen beantwoorden.
Ik hoopte dat met mijn inzending met name duidelijk was geworden dat als je ageert op een gezichtspunt dat dat niet per defintie een egokwestie hoeft te zijn. Een confrontatie, i.c. met je leraar, dient slecht verdacht te worden van een belang te dienen i.p.v. te dienen. Het al dan niet aangaan wordt met dat doel, te dienen, ook als vanzelf gedaan, niet besloten. Onze afwegende gedachten en beredeneringen zijn hoogst(ens) amusant....
BeantwoordenVerwijderen"Heb ik een verantwoordelijkheid om anderen op hun fouten te wijzen, wanneer zij er niet om gevraagd hebben en er geen behoefte aan hebben (want zij kunnen meestal moeilijk kritiek verdragen...zij hebben in elk geval nooit persoonlijk gereageerd…).
BeantwoordenVerwijderenDan trap ik -al oordelend- in de val van dualiteit. Dan is er -in het duale Spel- toch een Ego-Robje aanwezig die een ander wil terecht wijzen. Dan plaats ik -als persoon- mij hoger dan de ander. Dan is er dus vol-op dualiteit."
Dat maakt toch allemaal niets meer uit. Er is namelijk geen dualiteit. Als jij 'oordelend' reageert, dan reageer jij 'oordelend'. Doe je dat niet, dan doe je dat niet. Zelfs als je denkt: 'Oei, ik kan maar beter niet oordelen', dan val je er nog steeds niet uit. Je kunt er niet uit. Dat is pas ware bevrijding, je mag doen wat je denkt dat je doet, het maakt allemaal geen ene moer uit. Je zou kunnen denken dat als je jezelf 'boven de ander' stelt dat je dan in dualiteit valt, jawel, dat is de theorie. Maar de praktijk is dat je nergens in valt en zo blijf je bezig natuurlijk. Maar is dat nu juist niet de grap van alles?
Bergen zijn nu eenmaal opnieuw bergen en rivieren, rivieren.
groet,
freddy
Ha Freddy,
BeantwoordenVerwijderenJa, dat is de nonduale benadering. Niets maakt in wezen uit, want er niemand die het doet. Alles is het spel van Bewustzijn.
Vanuit Eenheid is dit zo klaar als een klontje.
Vanuit vormbewustzijn is dit net even anders. Die twee visies had ik naast elkaar gezet, gegeven wat Y mij geschreven had.
Ha René,
BeantwoordenVerwijderenIk heb geprobeerd de woorden van jou in juiste volgorde tot mij te nemen, maar ik kan jouw redenering niet helemaal volgen.
Misschien zeg je dat ook de zgn. fouten (wat dan achteraf geredeneerd wordt) ook maar gedaan worden. Niemand die het doet. Elk oordeel wordt weer afgeleid of verklaard vanuit de samenstelling van het eigen geheugen en hoe tegen de wereld wordt aangekeken etc.
Maar zelfs een verklaring is overbodig..het is zoals het is NU of het was zoals het was (in ons onbetrouwbare geheugen).
Ja, het enige Echte is uiteraard het Zijn zelf, dat alles doet en daarvoor geen verantwoording aflegt. De arme slachtoffertjes zijn gewoon objecten in het Zien. Wij denken te handelen maar wij worden gehandeld.
In wezen praten wij hier alleen maar over de film des levens die aan ons Zien voor bij rolt....
Rob
De enige juiste benadering is die van Fred (Freddy zal het liefkoosnaampje zijn ?). Uiteraard je kan er niet uit dus is alles onderdeel daarbinnen en dus maakt het geen ene mallemoer uit hoe of wat er gedaan wordt. Dus dit alles is puur voor de fun...
BeantwoordenVerwijderenRené
(En laat de ander de Ander)zonder oordeel alleen maar kijken...
BeantwoordenVerwijderen