Ik heb nieuwe buren. Al drie maandenlang geboor, geklop en geschuur. Geen ankerloze spouwmuren, dus alle geluid komt extra versterkt mijn huis binnen. Ik geraakte door dit alles Paas-zaterdag weer hevig in Tijd door intens te verlangen naar een toekomstig moment waarin het weer stil zou zijn. Maar ja, er was geen ontsnappen aan dat-wat-Nu-is.
Alles is NU. Hier. Wat was, is niet meer (een herinnering, wat een gedachte is, en die herinnering is er Nu), wat straks komt, al is het een nano-seconde 'later', is er nog niet. Het kan hoogstens een verwachting zijn, maar ook die verwachting (wat ook een gedachte is) is altijd Nu.
Alles en iedereen, het totale Universum, bestaat alleen Nu, in dit Ene Moment. Zijn-Tijd noemde de Japanse Zenmeester Dogen dit. Wat waar is, is Nu alleen Waar. Alleen Nu besta ik inclusief mijn lichaam, mijn gedachten en de hele wereld.
Mijn inademing (NU) wordt NU gevolgd door een stilte (nog steeds NU) en inmiddels Nu is er weten van de uitademing. NU, NU, NU, NU.
Ofwel Nu lijkt NUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU (lang te duren), zeker wanneer er -nog steeds nu- luid getimmerd en geboord wordt, maar het is alleen Nu. Dit Moment (wat geen tijd kent).
En toch is er die ervaring van tijd, van duur. Van de lengte van dit stukje.
De sequentie van gedachten in de vorm van een ogenschijnlijke op-één-volging van herinnering en verwachting geven de illusie van de op-één-volging. Maar het vindt allemaal NU plaats.
De conclusie is: Je ziet de wereld dus omdat er denken is. Gedachten geven de illusie van een op-een-volging van gebeurtenissen. Dat is dus de Grote Illusie van Tijd.
Laat maar eens een mooie vaas op de plavuizen vallen. Nu (je pakt de vaas), Nu (laat je hem vallen) en Nu (is die stuk).
De vaas is herinnering, wat Nu is, is een kamer vol glas splinters en het voornemen Nu om op dat op te ruimen. Maar het laten vallen van die vaas kan nooit meer ongedaan gemaakt worden. Alles vervliegt, alleen het Nu niet. Niets is vast of blijvend. Het Zijn is de eeuwigdurende ongrond van ons vluchtige bestaan.
Maar nog altijd is het hier Nu. Nu bevat alles wat Nu is. Alleen Nu -als het moment van het feitelijk gebeuren- verandert niet. Nu is als Ruimte. Waar zou Ruimte naar toe moeten gaan als er tijd zou bestaan?
Het is altijd Nu, alleen de inhoud verandert.
Een fijne Pasen werd het uiteindelijk toch. Ik ben ten einde raad rond een uur of zeven naar boven gegaan en heb heel vriendelijk gevraagd hoe lang dit allemaal nog ging duren. Dat het beneden niet uit te houden was. Dat snapten zij ook wel. Met een vriendelijke handdruk ging ik weer naar beneden en even later was het stil. Heel stil. De stilte rees op en bleef de hele avond tastbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten