Misschien moeten wij er maar eens mee ophouden.
Al die geniale zinsconstructies
Die zogenaamd diepe discussies
Dat lesgeven en dat proberen te begrijpen
Het oordelen over anderen (er zijn geen 'andere' anderen)
Moeilijk doen over wat zo eenvoudig is...
Neo-dit en traditioneel-dat
Al die zogenaamde Leren, de kerken, de priesters, de Meesters
Al die Superwezens die het ooit 'gezien' hebben
En waarvoor je eeuwen later nog steeds moet knielen
Waardoor hun boodschap onbereikbaar werd
Al die raadgevingen hoe je je zelfs na het Inzicht dient te gedragen
.....heb je het eindelijk gevonden zijn er weer voorschriften.......
Al die hel en verdoemenis die je beloofd worden wanneer je het niet wilt of kan geloven
En op jouw eigen benen wilt gaan staan
De zo lang gezochte waarheid is zo ongelofelijk simpel
Dat iedereen er over heen kijkt
Alleen het denken maakt het zo ingewikkeld
Je bent Dat wat voorafgaat aan de gedachte, aan die twee woorden: "Ik Ben"
Of slechts aan het woord 'Ik' of aan welk woord dan ook.
Aanwezigheid
Opmerkzaamheid
Gewaar-zijn
Leven
Er-zijn
Nu
Bestaan
Dat wat ziet
Zien
Dat wat hoort
Horen
Dat wat proeft
Proeven
Dat wat voelt
Voelen
Dat wat ruikt
Ruiken
Het onmiddellijke en enige Nu
Waarin alles te vernemen is
Waarin al die woorden en al die ervaringen dit moment samenkomen
De stille ruimte waarin alles gehoord en gezien wordt
Er is al veel te lang veel te geheimzinnig over gedaan
Grote Meesters, Kardinalen en Heiligverklaringen
Dikke boeken, traktaten, inquisities, oorlogen, zelfmoordaanslagen
Hebben van die Stilte een onneembare vesting gemaakt
Je bent gewoon heel eenvoudig dat-wat-dit-alles -gewaar-is
Verblijf daar in, zet je tentje er in op
En ook dat laatste is onzin als raadgeving
Want je.....het.....is er toch al die tijd al
'je' hoeft er niets voor te doen
Voor dat wat je al bent.
En veel van degenen die deze waarheid ontdekken
Gaan hard lachen
Of glimlachen in stilte
Illustratie: "De Deur deur", computergegenereerde tekening © 2005 Richard de Vries, Rotterdam
de laatste teksten van jou zijn precies hetgeen mezelf ook heeft beziggehouden de laatste dagen en vooral deze.
BeantwoordenVerwijderenheb op het moment dat jij dat ene van die rust schreef ook dat gevoeld..las het wel daarna.
en nu is het enige dat ik nog kan 'willen doen'. gewoon in die rust verblijven, en al de rest lijkt me overbodig.
heb daarnet nog voor een laatste keer de film waarin ik dacht hoofdrolspeler te zijn opgeschreven als toeschouwer ervan(ben daar de hele nacht mee beziggeweest) en nu voelt het genoeg geweest.
de rust/leegte/niets is er en was er al die tijd al. en zie dat dat voor alles en iedereen zo was.
ik dank je nogmaals van ganser harte voor jouw inbreng hierbij (de mails, de woorden, de tijd,de inspiratie, gewoon alles en ook niets)
liefs
elke
Ik glimlach in stilte.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
freddy
Dag Elke, dag Freddy,
BeantwoordenVerwijderenIk heb gisteren en vandaag naar een DVD met een 4 uur durende retraite in Findhorn met Eckhart Tolle (uit 2004) gekeken.
Ik had zijn boeken wel gelezen maar verder kende ik hem ook niet. Maar ik heb enorm genoten van hem. Die glimlach en die stilte waren er de hele tijd doorspekt met een bijna olijke humor. Ik begrijp heel goed dat het altijd erg druk bij zijn optredens is. Hij is bescheiden en erg helder. Een paar weken geleden had mijn oudste dochter verteld over haar schoonvader, die zijn beste vriend aan kanker aan het verliezen was. Zij vertelde hoe die twee daar mee om gingen (erg emotioneel) en ik moest er om lachen. Dat snapte zij niet van mij en ik eerlijk gezegd kon het ook niet uitleggen. Tolle vertelde dat hij dat ook ook had meegemaakt toen hij vaak privé-gesprekken voerde met mensen. Hij moest ook glimlachen en betrokkene -die erg verdrietig was werd enigszins boos op hem. Hij voelde dat in dat drama van het sterven alleen de oppervlakte werd geraakt. Op het niveau van het vormeloze was echter bij betrokkenen niets aan de hand, integendeel daar was die glimlach.
Rob
dag rob en freddy,
BeantwoordenVerwijderenja, dat is bij mij nu ook. Ik noemde het voor mezelf alsof ik naar zo van die engelse humor aant kijken ben. droge humor..iedereen die alles zo au serieux neemt. maar oh zo grappig.
elke
Rob en Elke en Anoniem en alle anderen,
BeantwoordenVerwijdereneigenlijk neem ik al zo lang ik mij herinner niets 'au sérieux' behalve het Leven zelf...en ik kan jullie wel vertellen dat maar weinigen daar mee (konden) kunnen lachen hoor!
groetjes,
freddy
Misschien gaan zij zich wel eens afvragen waarom die ene rare meneer er wel om moet lachen?
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Rob
Dat zou mooi zijn natuurlijk. Maar meestal bekijken ze mij niet-begrijpend/afkeurend-boos en ook wel een beetje 'bekommerd' (zou er wat met hem schelen) aan.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
freddy
Ja, Freddy, er over praten met anderen is nagenoeg zinloos.Die anderen zijn er niet. En jij ook niet. En dit hier schrijft ook niemand.
BeantwoordenVerwijderenMag ik in dit kader Tony Parsons hier citeren?
This confusion is of course as much an expression of oneness as the clarity which exposes it.
All of this silly circus is simply the eternal play of oneness apparently seeking itself. It is the wonderful cosmic joke oneness plays on itself by pretending to be an individual seeking something called “not being an individual”.
When it is suddenly and directly rediscovered by no-one that liberation brings with it the realisation that there is nothing to seek and no-one to become liberated, then there is much laughter . . .
Groets,
Rob
Dag Rob,
BeantwoordenVerwijderenje zegt in je laatste artikel “Alleen het denken maakt het zo ingewikkeld.”
Een zenleraar zei ooit: ‘Objecten (de wereld en al wat erin is dus) zijn fysieke gedachten. Gedachten zijn mentale objecten’.
Sinds mijn achttiende heb ik al een probleem met dat ‘denken’. Het denken speelde me parten en ik kwam tot de conclusie dat je er ‘niet vanaf kunt raken’. Je kunt gedachten niet kwijt. Je kunt de computer niet uitzetten.
Nu zeg je ook in datzelfde artikel dat iedereen het steeds maar heeft wat en hoe je moet doen om “Verlichting” te bereiken, al die geheimzinnige poespas eromheen.
Lees ik vanochtend een artikel over Ramana Maharshi en het “WHO AM I ?”
Daar heeft die brave man het ook over wat je moet doen. Telkens wanneer een gedachte opkomt moet je je de vraag stellen ‘Aan wie verschijnt deze gedachte?’ Uiteraard, zegt hij, zal het antwoord zijn: ‘Aan mij.’ En dan komt de beroemde vraag: ‘Wie ben ik?’
En dat kun je niet weten, niet kennen. Er komt geen antwoord.
De gedachte zal dan uit zichzelf verdwijnen, steeds volgens Maharshi.
Gedachten ontspruiten uit het Zelf en worden terug in het Zelf opgenomen zoals een spin haar draad spint en weer in zichzelf terugtrekt. Als dat zo is, dan lijkt het er sterk op dat het Zelf zichZelf graag voor de gek houdt door zich steeds met een niet op zichzelf staande wereld te vereenzelvigen door middel van gedachten en een illusoir ‘ik’. Het is aan het spelen en dan houdt er even mee op om later weer opnieuw te beginnen…Net een kind, dat Zelf.
Allemaal mooi gezegd natuurlijk. Maar ik kan me voorstellen dat wanneer je als beginnend zoeker dergelijke dingen leest, je je wel even in het haar krabt: moet ik nu werkelijk bij elke gedachte die vragen gaan stellen? Hoe kan ik dan nog functioneren in mijn dagelijkse bezigheden? Enzovoort.
Met andere woorden, hoewel aan de ene kant gezegd wordt dat je niets hoeft te doen, je bént al wat je bent, er aan de andere kant even zoveel technieken, methoden worden aangeprezen om te worden wat je al bent. Makes sense, doesn’t it?!?!?
Er is inderdaad veel gezegd en geschreven over zelfrealisatie (en aan de boeken die vandaag de dag verschijnen te oordelen, steeds meer) maar het lijkt er sterk op dat er onnodig veel woorden aan vuil gemaakt worden…en ik vraag me wel eens af waar dat nou voor nodig is!
Groeten,
Freddy
Ha Freddy:
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft:
je zegt in je laatste artikel “Alleen het denken maakt het zo ingewikkeld.”
Een zenleraar zei ooit: ‘Objecten (de wereld en al wat erin is dus) zijn fysieke gedachten. Gedachten zijn mentale objecten’.
Je ziet een schilderij b.v. de Nachtwacht en het geheel er van imponeert je buiten alle ervaring. Dat is direct Kennen. Vervolgens gaan de gedachten oordelen geven, zij splitsen het totaal op, door er figuren in te benoemen, de achtergrond te beschrijven. Zodra iets een naam heeft, kan het onthouden worden, en gebruikt worden in redeneringen. Door een boom een boom te noemen, heb je het onder controle, maar het wezen van de boom heb je nooit geraakt.
En over Ramana... die aanwijzingen zijn allemaal voor diegenen die het nog niet gevat hebben. Wanneer je goed leest dan zie je dat Ramana en Nisargadatta bij herhaling zeggen dat er niets te doen valt. Elk zegt: Je bent Dat. Je bent het Zelf zelf, en dat ben je nu al, dus wie zoekt wie? Het is allemaal een kosmisch spel. Een onverklaarbaar maar alleen te be-leven mysterie.
Een mens 'verstaat' pas wanneer hij het verstaat, wanneer er innerlijk een begrijpen is. Dat laat zich niet afdwingen. Dat is de Geheime Leer. Naar alle waarschijnlijkheid bereik je het inzicht net zo snel door er absoluut niets er aan te doen. Wie weet?
Maar ja, wie is dat 'je'?
Is er een eigenstandige entiteit die zelf kan beslissen wat hij doet en wil?
Ondermeer 'Sailor'Bob en Tony Parsons hebben erg duidelijk gemaakt dat dit niet zo is. Er is één leven en daarin zijn de ogenschijnlijk zelfstandige spelers niet meer dan Muppets. Allemaal zijn ze het Ene in actie.
Dat kan je ook beredeneren op basis van wat je om je heen ziet. Als individu heb je het Bewustzijn niet geschapen wat het volgende verhaal kan volgen. je hebt daarin het Universum niet geschapen waarin je leeft; je hebt de zon en aarde niet gemaakt, die je licht, warmte en voedsel schenken; je hebt het verschijnsel mens niet geschapen; je hebt jouw ouders niet gemaakt; jouw lichaam is geheel spontaan gevormd en na de geboorte klop je echt jouw hart niet, verteer je niet bewust jouw voedsel en stuur je ook niet die 15 miljard hersenneuronen aan. Je denkt dat je zelf beweegt. Maar die honderden spieren die daarvoor gebruikt worden en die duizenden zenuwen en en en...
Je denkt dat jezelf denkt, maar probeer maar eens een minuut niet te denken. Probeer maar eens niet aan een een blok Cote d'Or te denken. Het lukt je niet.
Je wil uiteraard altijd gelukkig zijn. En lukt het?
En ook het proces van groei en later weer het ouder worden kan je ook niet beinvloeden. En dat allemaal in het moment NU.
Dus wie denkt na deze opsomming dat hij een vrije wil heeft en dat hij/zij het allemaal zelf doet?? Dat is toch wel erg aanmatigend.
Vergeet het maar. Het is allemaal één grote beweging van het Mysterie dat wij Leven noemen.
Dus ook het wel of niet zoeken is gewoon wat er gebeurt. En de aard van de resultaten zijn dat ook. Niemand die daarvoor kiest of kan beinvloeden.
En het verhaal wordt nog erger. Dan kan je het helemaal niet meer aan jouw familie en vrienden door vertellen wat je ontdekt hebt....
Want wanneer je op het één na laatste stukje van het 'inzicht-verwerven' bent, doorzie je dat jouw wereld enkel en alleen bestaat uit louter Zien, Kennen, puur Bewustzijn, als een heldere droom. 'Achter' het Zien bevindt zich geen entiteit als 'ik' en zelfs geen entiteit als het Zelf. En wat gezien wordt is geen vaste materie die los staat van het zien. Zien en dat-wat-gezien-wordt zijn uit hetzelfde materiaal getimmerd: Bewustzijn.
Het leven is enkel wat nu voor jouw neus te zien is.
Dus "ik zie de boom" is één beweging van Bewustzijn, een enkel feit. Die vrienden zijn 'slechts' beelden in jouw stukje bewustzijn.
Het lijkt echt, maar het is op een heel andere wijze 'echt'.
De allerlaatste stap is, wanneer het Bewustzijn doorzien wordt, dan lost dat op, dan transcendeert de Kenner. Dan is er alleen onkenbare Aanwezigheid (zonder zelf-kennen van aanwezigheid).
De Bron, het Vormloze dat zich tegelijk weer wil uitdrukken in zgn. vormen. En een deel van de hele rataplan is dat die vormen weer naar hun wortels gaan zoeken.
Groet,
Iets wat zich Rob noemt....
Inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenNa al die jaren (het zijn er toch al gauw minstens vier, vijf…) van intensief en zeg maar gerust obsessief ploeteren, zoeken, denken, opnieuw zoeken, vinden en weer niet vinden, opgeven, herbeginnen, alles naar de maan wensen, gek worden en toch weer beginnen zonder te weten waarom…blijft er eigenlijk maar één ding overeind:
Ik zou zo graag God, het Al, het Tegenwoordige, het Leven of hoe men het ook wil of mag noemen in mijn armen willen nemen want Hij of Zij of Het moet ontzettend eenzaam en Al-een zijn.
Groetjes,
Freddy
Nou Freddy...
BeantwoordenVerwijderenWeet je wat Reve ooit schreef: 'God heeft het heelal geschapen uit wanhoop, uit eenzaamheid. God is wel almachtig, maar niet alwetend: na elke scheppingsdag zag Hij dat het goed was.' Ook Herman Finkers is overtuigd van het lijden en de eenzaamheid van onze bron.
Ik zou al heel blij zijn een aardige en op dit moment alleen zijnde dame als geliefde in mijn armen te mogen sluiten.....
Dan kan die Hij of Zij of Het die Al-Een is, als ons meegenieten!
Misschien is dat hele Spel des Levens daarom begonnen. Jung postuleerde al zoiets, toen hij in Afrika in de savannen de schepping aan zijn ogen voorbij zag trekken.
Het niet alleen zijn van Liefde, maar ook het ervaren van Liefde...
Nou da's toch toch een mooie levensvervulling?
Daar teken ik voor.
Groet!
Rob