Sprakeloos (update)

Gisteren werd 'ik' sprakeloos wakker
In woorden: helder, stil, ruimte, transparant, aanwezig
Na enige tijd kwamen er weer gedachten, maar die werden slechts gezien
Door niemand
Zonder aandacht voor hun inhoud

Dan is alles zoals het is
Wat het toch altijd al was

Geen links of rechts
Geen hier of daar
Geen Nu en straks
Geen beweging naar daar
Geen tekort en geen teveel
Geen hoger of lager
Geen meer of minder
Geen weg om te gaan
Geen succes om te behalen
Geen falen om te betreuren
Geen instructies hoe niets te doen
Geen aanwijzingen om 'wat' te worden
Geen cursus om 'dat' af te leren
Geen Meester, geen leerling
Geen Gevorderden, geen beginners
Geen GPS nodig om 'mijn' Zijn te lokaliseren
Geen klok nodig om in het Nu te zijn
Geen bouwlamp nodig om verlicht te zijn

Woordeloos onmiskenbaar aanwezig zijn

Niets te doen om niets te bereiken
Door niemand

* * *

(10 oktober) Een toelichting direct na een 'avond-ervaring'. Het is zo kristalhelder nu. De aanwijsborden kunnen de schuur in. Zoek 'je' naar het Zelf, dan vind je steeds maar weer niets anders dan beperking. Geluiden, gevoelens, gedachten. Deze verschijnen en verdwijnen in een ervaringsveld. Ik ben het ervaringsveld of liever Ervaren. Het wonder van de ervaring was het absoluut ontbreken van een verschijnsel dat je vervolgens 'ik' kan noemen en dat wat dat 'je' zou moeten vinden. Beiden zijn er niet! Nisargadatta adviseerde eens om wanneer je naar het Zelf zocht bereid zou moeten zijn dat Zelf te laten vallen en dan ben je onmiddellijk 'Dat'. Dat was wat er hier gebeurde. Het absolute weten dat er niets buiten je te zoeken valt en dat er dus ook niets te zien valt, dus dat er ook niets is om naar te streven. Door niemand. Het Leven is het immer bestaande moment waarin alle beelden oprijzen en onmiddellijk weer verdwenen zijn. Gedachten als herinneringen en verwachtingen houden de illusie in stand van een doorlopende geschiedenis van een hoofdpersoon. Leven is louter beleven van een verhaal zonder echte hoofdrolspelers.

Maar zolang er nog de drang (die zichzelf doet) is van het zoeken, blijf kijken. Hou vol. Benoem niet meer. Laat het denken maar wat aanmodderen. Let er niet meer op. Kijk. Ben aanwezig. Alert. Ontvangend. Wat je toch al bent. Richt je op 'wat-ziet.' Tot ineens -zo als hier vanavond- het zien totaal samenvalt met het totaal Onvindbare. En er niets is. Ook niet een ietsiepietsie Niets buiten je, wat anders is dan jij. Het treft je als een boemerang. Als een bevrijding. Je hebt het enige gevonden wat niet zichtbaar of ervaarbaar is. Je hebt gevonden dat jij zelf dat onvindbare bent. Maar de beweging komt van de andere kant. Maar er is geen beweging. En er is geen andere kant. Jij bent Dat. Het Enige wat on-ont-kenbaar is. Geen woord voldoet. Je meest wezenlijke Zijn, dat toch spoorloos is. Je weet dat je bent, maar je blijkt onvindbaar. Hier op deze plek, die ook weer geen plek is. Nu, wat geen tijd kent. Het meest intieme dat er is. Maar het heeft geen enkel kenmerk, geen enkele verdienste, anders dan dat je het altijd Nu bent en al die tijd al was, lang voor dat je er naar zoeken ging. En zodra het een ervaring blijkt is er onmiddellijk de vraag weer: "Wie ervaart het?" Die 'Wie' is er niet. Alleen wat is..Nu

* * *

(11 oktober) Het wakker worden was -na een lange, heldere en niet zo'n vrolijke droom over de ouder wordende Kinks- uiteraard weer als vanouds. Duaal. Zolang het lichaam en de wereld er zijn is er het denken met zijn natuurlijke tegenstellingen, zijn er ervaringen van plus en min. Al die claims van permanente staten van Bliss moeten m.i. met een korreltje zout genomen worden. Er bestaat niet zoiets als een persoonlijke Verlichting. De illusie is weggevallen van een onafhankelijke entiteit die iets ervaart, bvb een tekort, en een gewenst doel kan bereiken.

Dit is dus ook geen poging tot een claim voor zelfverheffing (van wie?), hoewel er een poosje een hoop vreugde mee gepaard gaat. Maar beentjes weer op de vloer. Dit was ook (maar) weer een ervaring in Bewustzijn. Ook dit exact wat het is. Nu. Dit is wat wij allemaal zelf zijn. Een individu is niet afgescheiden maar on-deel-baar één met het Al. Zoek niet maar bèn. Dat ben je toch al, al geloof je dat niet. In dat laatste geval zoek net zo lang in de verschijnselen dat de zoeker zichzelf onthult als het reeds bestaande. Het gezochte blijkt al de zoeker te zijn geweest. Zie dat de Kenner ook geen ding is, of een eigenschap. Het is maar een woord voor het onkenbare, wat altijd IS.

Ik refereer maar weer eens aan mijn Australische advaitavriend Gilbert Schultz, die in zijn laatste notitie weer uitgebreid in gaat op de gewoonheid van zelf-realisatie: zie het stuk vanaf alinea 2 (onder de link die daar staat) over Nondualiteit. http://nondualitynotes.blogspot.com/2007/09/some-artwork-by-gilbert.html