Q & A : 'Zijn' en Tranen

v
Paul Potts

Via de mail ontvang ik regelmatig vragen, die met mijn antwoorden wellicht interessant zijn om hier te plaatsen. Uiteraard altijd met toestemming van de vragenstellers.

Johannes, die wij ook bij de Commentaren tegenkomen, schreef mij laatst:

Zo is er nu de vraag, die schijnbaar onoplosbaar is, hoe kan het zijn dat het bewustzijn, mijn bewustzijn is en gelijk ieders bewustzijn en kijkt door ieders ogen. Niet de vraag is eigenlijk interessant maar wel dat die vraag steeds weer opdoemt.

Wanneer je goed kijkt naar jouw 'Zijn' vindt je niets. De oefeningen van bvb Douglas Harding maken dat zien tot een directe confrontatie met het onmogelijke. Het Zien (Zijn) kan zichzelf niet Zien.

Vanuit de duale kijker is het Zijn dus Niets, niet-iets. Het eeuwig verborgene. Het heeft dus geen enkel kenmerk. Het kan niet twee, honderd of een miljard zijn. Je hoeft dus geen lange rij fabrieken op te zetten om voor ieder levend wezen een onkenbare Kern te bezorgen. Er zijn geen miljaren stoffelijke wezens. Alles is Eén, en dat is vol immateriële beelden die zonder enige substantie zijn. Er zijn dus geen miljarden kernen nodig.

Je zou het -om het mogelijkerwijs te kunnen begrijpen- zo kunnen zien. De lege ruimte is één en al bewustzijn. De vormen die in die ruimte ontstaan moeten wel als kern aanhaken in dat overal aanwezige bewustzijn. Maar ook de bouwstof van hun verschijning is dat bewustzijn (waarvan wij als duale wezens nooit kunnen weten wat dat is).

Een tweede pijnpunt is dat ik vaak moet huilen van ontroering, schoonheid maar eigenlijk is het de ik die zich verzet. Het huilen komt (vaak) op die momenten dat er gewoon Zijn ervaren wordt. En wordt door dat huilen weer teruggeworpen in Johannnes. Is mogelijk ook maar een idee maar het lijkt zo te gebeuren. Just be, zei Nisargadatta maar hoe makkelijk het ook lijkt, ik schijn een worsteling te creëren. Het bewustzijn realiseert zichzelf en geduld werd ook veel gepredikt door de groten. Maar er ontstaat soms twijfel, je (her)kent dat vast wel.

Je raakt los van die als afzonderlijk gedachte persoon en gaat het alomtegenwoordige bewustzijn ervaren. Eerst vang je de emoties op van jouw omgeving. Jouw verdriet is het verdriet van de wereld. Dat wat wel het ego genoemd wordt, maar niet meer is dan een van energie voorzien referentiepunt, verzet zich, want het zal worden weggespoeld met die tranen. Laat maar komen.

Kijk maar eens naar dit Youtube filmpje van de spectaculaire ontdekking juni 2007 in Engeland van de operazanger Paul Potts : http://www.youtube.com/watch?v=1k08yxu57NA
(n.b. Het filmpje van zijn eerste auditie bij de grote talentenjacht op ITV 'Britain's Got Talent' is al minstens 15 miljoen keer bekeken.)

Nu weet je hoe mooi die tranen kunnen zijn.....

Probeer -tot slot- niet het gevecht aan te gaan met dat ego. Het zijn 'maar' gedachten. Kijk er naar. Dat is het enige wat er te doen valt. Door te kijken stap je uit de situatie en overstijg je die a.h.w.. (dat is transcenderen). Zie de twijfel en je bent die twijfel niet meer. Zo simpel is het echt. Zie de tijd die het neemt. Je gaat er niet over. Alles wordt gedaan door Wie je werkelijk bent. De persoon is maar een beeld in bewustzijn. De persoon is niet de hoofdrolspeler... Dus het "just be" van Nisargadatta is enkel een aansporing om niets te doen. En zeker niet in de concepten te gaan zitten. Het Zijn IS al en doet alles al. Dus laat dat zijn gang maar gaan en laat alle illusies over een afzonderlijke doener maar varen.

Rob

p.s.

De link naar Paul Potts betrof zijn eerste auditie. De volgende twee zijn van de halve finale en van de finale die hij won. Twee weken later lag zijn cd al in de winkel, die in één week op nr 1 in Engeland stond. Hij reist nu de hele (droom)wereld af.

Halve finale
De Finale
De Uitslag