De valkuil

Ik kom nog maar eens terug op de vraag of er wat te doen valt om 'Het' te bereiken. Er woedt in de Advaita-boeken en op internet een stevige discussie tussen Oud-Advaita leraren en Neo-Advaita leraren over wat Verlichting is en wat je er voor moet/kan doen.

Neo-Advaitianen stellen dat je de bron al bent en dat het zoeken en oefeningen doen geheel zinloos is. Tony Parsons gaat daar heel ver in. Wanneer je het Ziet hoef je niets meer te doen.

Oud Advaitianen gaan er van uit, dat een intellectueel begrijpen van Advaita geen zelfrealisatie inhoudt. Je dient feitelijk te transformeren. Je moet het in één keer Zien, en wel in een zodanige mate dat het een Feit is. En zie je het niet, dan wordt het soms tientallen jaren ploeteren, zoals Alexander Smit ooit zei.

De opvattingen van Neo-Advaita zijn m.i. op zich juist. Mijn Blog is er een weergave van. Het Begrijpen is inderdaad een zaak van denken, van een persoon. Maar die persoon is juist in Advaita doorzien als niet-bestaand! Dus wie doet iets om Niets te worden?

De Weg is dus omgekeerd: Zonder zijn Bron kan een persoon NIETS. Het Gezochte zet de zoeker aan tot zoeken.

Alles gebeurt vanzelf, net als ademhalen of het kloppen van het hart, dus wanneer er een behoefte aan mediteren of mantra's reciteren is, gebeurt dat. En valt je een totale verschuiving toe van een individueel -door het denken ingepakt- bewustzijn naar een feitelijke toestand van Eenheidsbewustzijn, is dat wat er kennelijk te gebeuren stond.

Alleen het verhaal snappen transformeert je niet, maar wie zegt dat zulks voor die 'persoon' ook de bedoeling was? Wie faalt en wie heeft succes? Er is geen 'Wie!" Dat is toch de kern-boodschap? De persoon is een illusie, een misverstand.

Goed, het kan irritant zijn wanneer iemand zich als leraar opwerpt en dan toch allerlei onzin blijft uitkramen, maar wiens zorg is dat? Die leraar doet ook niet zichzelf. Het is allemaal het Goddelijke Spel dat gespeeld wordt.

Dus waar hebben ze het (in de discussie) over?

Oud Advaita heeft m.i. in principe ook gelijk. Het is -net als Zen- wellicht wat meer gericht op het opbouwen van voorwaarden, maar in wezen zie ik geen fundamenteel verschil. Er zijn mensen die kennelijk belangrijke eenheidservaringen hebben, maar het is maar helemaal de vraag wie dat resultaat bewerkstelligd heeft en wat de voorwaarden er toe waren. 'Sailor' Bob ontkent het belang van de zgn. Verlichtingservaringen. "Fijn voor hen" zei hij eens, "maar het is maar een ervaring". Hem gaat het er om dat je nooit de ervaring bent maar het (onkenbare) Ervaren.

En waar gaat men dan prat op met zo'n ervaring? Ook de Grote Verlichten laten soms gedrag zien, dat niet echt strookt met claims van Heiligheid.

Men vergeet vaak één ding: Zelfrealisatie staat los van de persoon!!

De persoon is een projectie van Bewustzijn, en kan zijn eigen projector niet opheffen of beïnvloeden. Het deeltje kan het Geheel niet omvatten.

Volgens mij kan je bij het on-kenbaar zijn van het Kennen ofwel Bewustzijn ofwel onze Bron daar dus verder totaal niets zinnigs over zeggen.

Je weet dat je weet omdat je wéét. En je weet dat je niet weet, omdat je maar voort blijft modderen, wat je ook naar buiten toe beweert. Dat is en blijft een zaak van het individu, dat uiteindelijk toch en vooral ondeelbaar (in-divide=onscheidbaar/ondeelbaar) van zijn Bron is.

Het enige zinvolle advies bestaat m.i. uit het doen van zelfonderzoek (waar bevindt zich mijn 'ik'?) en uit het zoveel mogelijk verblijven in het gevoel "Ik Ben".