Dit onderwerp is denk ik te groot voor deze Blog. De stukjes hebben toch al de neiging wat te lang te worden. Maar goed. Toch maar een poging.
Is therapie zinvol, afgezet tegen wat Advaita ons leert, n.l. dat wij niet de persoon, het ego zijn, maar Datgene wat deze beziet?
Zodra je door hebt dat de werkelijke ‘jij’ degene is, die alles -wat jou over komt- voortdurend observeert, ervaart, ziet, is het de vraag of het wel zinvol is om alle geconstateerde tekortkomingen, frustraties, psychische pijn, trauma’s etc. op te lossen. Want we sleutelen dan aan een niet werkelijk bestaand zelf-centrum.
Want wie lost wat op? Wie werkt aan wie? Zoals J. Krishnamurti ooit zei: Wanneer er een wil is om aan zichzelf te werken, is er in feite sprake van het ene denkdomein (de therapeut), dat een ander domein (de getraumatiseerde) wil helen. Helen is zo nooit mogelijk, want je blijft actief in het objectief waarneembare -dus beperkte- domein van het denken. Het denken kan zichzelf nooit overstijgen, dus zichzelf ook niet genezen. Ergo, het denken is de oorzaak van alle trauma’s.
Zolang je dit niet ziet, is het zinvol om een effectieve therapie te volgen, totdat je plots inziet dat er gedurende heel dit proces een fundamentele laag van jouw wezen aanwezig is, welke bewust is van alles wat zich afspeelt. Mijn eigen -op dat gebied doorslaggevende- ervaring was, toen ik een paar jaar geleden op een moment van groot intens verdriet ineens klaar helder ‘mijzelf’ in dat grote verdriet ervoer. Ik zat er ineens met grote ogen naar te kijken. Ik was tot de bodem gegaan. Verder kon ik niet, want daar was louter ‘ikzelf’ aanwezig, en dat had niets met dat verdriet te maken.
Wat spontaan volgde was een uitbundige schaterlach die minutenlang duurde. Ik was bevrijd, en dat voelde ook letterlijk zo aan.
Het bereid zijn het verdriet te ervaren, kan dus van enorme waarde zijn. Er ontstaat daarin ruimte om te zien wat er -onontkoombaar- is. De intentie om van verdriet af te komen klinkt al weer heel anders. Dan is er een wil actief van de beperkte persoon, die iets weg wil hebben wat er is. Dan is er onmiddellijk strijd tussen dat-wat-is en degene die de werkelijkheid van Nu afwijst.
Ik denk dat vanaf het moment dat Advaita ofwel non-dualiteit begrepen is, de laatste vorm van therapie geen plaats meer kan hebben in jouw leven.Foto: ©Harry van der Tuin, Amsterdam 2007
....maar dan wel een strijd van Don Cuichotte (vergeef me de schrijfwijze),tegen windmolens, want "dat wat is" kent geen strijd.
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik ook jarenlang het probleem meegemaakt, als Gestalt-bioenergeticatherapeut,
wat je zegt- én op een mooie manier trouwens- is zó waar:
als er geen bereidheid is tot de bodem (bron) te gaan is therapie toch een beetje rommelen in de margeoftewel in je 'eigen' badwater ronddobberen.
Overigens bedankt voor je heldere woordenbij de mandala,
groet van harry