Het is altijd vandaag

Merkwaardig dat daar altijd overheen gekeken wordt. Het is altijd vandaag. Eén minuut voor twaalf 's nachts is het vandaag, wanneer de piepjes van 12 uur gaan is het vandaag, en wanneer de nieuwslezer het laatste nieuws in de ether gooit is het nog steeds vandaag. Alleen de kalender wil ons anders laten geloven. Maar een kalender komt voort uit een afspraak over hoe wij de duur van ons leven indelen.

In alle tijdzones is er dan ook een andere tijd. Zelfs de jaartelling verschilt vaak. en hoe kan het ook? Er is geen vast begin van de tijd te ontdekken. Er zijn dowmweg verschillende afspraken gemaakt.

Maar wat is tijd dan?

Wij kunnen nooit nu gisteren levend aanwezig zijn, wij kunnen ook nooit nu morgen levend aanwezig zijn. Gisteren en morgen zijn louter denkbeelden over wat was en straks -wellicht- zal zijn. Herinnering en verwachting. Allemaal denken, want ons lichaam, de wereld en ons bewustzijn zijn alleen Nu aanwezig. Dit moment. En wat is dit moment? Kunnen wij dat lokaliseren, meten en vastpakken?

Nee, want zodra wij met dit moment iets willen doen, er naar willen kijken, is het moment al weer gepasseerd, althans...de inhoud van het moment wat wij zien en wilden meten is al weer anders dan daar-straks.

Er vielen inmiddels al weer blaadjes van de bomen, een auto remde, een hond blaft, de telefoon ging en de maag ging knorren.

Wij stuiten -wanneer wij dit moment willen lokaliseren- op de aanwezigheid van een stromende rivier. Alleen dit moment A is echt, oh nee, dit moment B, dit moment C. Ik kijk naar een prachtige vaas. Ik kijk naar de hond die komt binnenstormen. Maar nu is de vaas gevallen. Er is geen vaas meer. Er resten slechts scherven. Lijmen helpt niet meer. De stroom is medogenloos, niet tegen te houden, onomkeerbaar. Ook jij en ik zijn op dezelfde manier onomkeerbaar. Maar dan heb ik het over het ik en jij, het lichaam, het denken, de emoties, die in de stroom meegaan.

Want mijn echte 'ik' is immers constant (nu) aanwezig bij welke beweging en verandering dan ook. Want ik zie dit alles, al die veranderingen. Steeds is er weer die stille aanwezigheid van alles wat er in mijn leven gebeurt.

Wanneer ik dit constateer beschik ik over de sleutel om achter mijn ware bestaan te komen. Om te weten wie ik werkelijk ben.

Het enige n.l. wat voortdurend aanwezig is. Het enige wat geen geen onderdeel van de stroom is, want ik ben en blijf er bij aanwezig, wat er ook stroomt en hoe het ook verandert.

Mijn voortdurende aanwezigheid laat zich niet kennen, want het is het kennen van de stroom -van de droom- zelf. Maar het zelf geen droom, maar werkelijkheid.

Al vergaat de wereld (want de wereld is onwerkelijk) ik blijf.

Alleen ik ben werkelijkheid (en onkenbaar....)