Stilte.... of hoe Niets te vinden met iets? (update)

.

.

In de stukjes hier en in de discussies die deze stukjes begeleiden moeten wij het maar doen met woorden. Ook wanneer wij gevoel, ervaringen willen uitwisselen.

Daarmee blijven wij in de wereld van de beperking, van het tijdelijke, van de tegenstellingen, maar al dit beperkte wordt gezien door het Onbeperkte, dat altijd ten grondslag ligt aan de verschijning van alle beperkingen.

Als persoon (welke een vat vol tijdelijkheden zoals gebeurtenissen, gedachten, herinneringen, emoties is) worden 'wij' geacht het onbeperkte te vinden. Of, met andere woorden, het beperkte moet het onbeperkte zien te verwerkelijken. Het gevolg moet zijn oorzaak zien te onthullen, en wel op een zodanige wijze dat hij of zij weet en ervaart niet meer die tijdelijke persoon te zijn, maar dat hij/zij en iedereen het Onbeperkte is, de Absolute Staat. De onsterfelijke staat.

Als die -beperkte- persoon kan je met wilskracht en volharding tot de grens komen wat het beperkte kan doen. In-zien dat er uiteindelijk niets te zoeken valt, omdat er geen samenhangende en onafhankelijke persoon bestaat, die vrijwillig en intentioneel kan zoeken. Laat staan vinden. En wat gevonden moet worden lijkt op het luchtledige. Je weet niet waar je het zoeken moet. Hoe dàt te pakken wat je in essentie bent, maar wat structureel als object onvindbaar is?

Er is maar één oplossing.

Het Onbeperkte -dat altijd al 'in' jou aanwezig is- zal zich Zelf moeten onthullen als jouw ware Zelf. Jouw levende kern. Dààr zal het initiatief moeten plaatsvinden voor de doorbraak, waarin de golf definitief Oceaan wordt. Dààr is het zoeken ook uiteindelijk begonnen.

Dat wordt dan Genade of de werking van het Mysterie genoemd. Niet 'ik' doe het, maar U.

Maar het kan lijken dat de persoon na die eerste fundamentele doorbraak nog zelfstandig dingen doet, maar in wezen is alles uit zijn handen genomen. Wat er dan gedaan wordt is wat er gedaan wordt. Je kan niet anders. Het is niet anders. Wat dan voor de één waar is, is voor de ander iets anders. Wat dat is en wat het beste is, kan dan wel besproken en bediscussieerd worden, maar dat is in wezen totaal onnuttig. Er is een individueel (ondeelbaar) proces gaande in degene die al volledig door het Zelf gestuurd wordt en al in feite (inclusief heel zijn/haar wereld) het Zelf is.

In feite was dat daar voor ook al zo, maar toen bestond nog de illusie van een eigen doenerschap. Maar bij wie????

Rob

p.s. 1

Ik had dit stukje net geschreven toen ik vandaag op de website van Ed Muzika zag, dat hij na twee jaar volledige afwezigheid, eindelijk met nieuwe teksten voor zijn website over zijn guru Robert Adams was gekomen. Hij heeft het over dezelfde dilemma's die de zoeker te wachten staan, wanneer de zoeker 'Dat wat aan het ontwaken is' zelf een extra zetje wil geven. In wezen is er geen zetje te geven, anders dan te verblijven in wat je in essentie bent. En hoe dat volgens Ed moet volgt nog.

Dat zal dan zo-iets moeten zijn als "Niets toevoegen via doen of willen aan de waarneming van dat-wat-Nu-is." Elk doen is immers weer een beweging van een 'iets' dat streeft naar iets ontbrekends. Pas het totaal bewegingsloos en willoos verblijven in wat altijd aanwezig is -het stil waarnemen dat altijd al moeiteloos plaats vindt- kan leiden tot de verankering in het Alomvattende. Absolute overgave dus.

p.s. 2

Volgens Sri Ramana Maharshi is eigenlijk het grootste mysterie van alles, dat het Zijn zelf naar zichzelf moet zoeken via de zelf gecreëerde tijdelijke persoon. Wat 'in' die persoon zoekt -het bewustzijn- is immers het gezochte Zelf. Het lijkt dus kennelijk nodig en/of zinvol dat de tijdelijke mens, wiens bewustzijn al het Zelf zelf is, zijn ware Zelf realiseert, terwijl hij er zelf uit voort komt en er door omgeven wordt. De enige verklaringen die daarbij hout lijken te snijden zijn 1) dat het Zelf verdwaald is in zijn eigen creaties en weer in ZichZelf wil terugkeren of 2) dat het louter het gevolg is van de creatie van een wereld van vormen, waarin er een 'ik' en anderen zijn. Die ogenschijnlijke scheiding is onecht en veroorzaakt derhalve lijden en moet daardoor weer opgeheven worden.