Iemand vroeg mij laatst wat het nut is van het weten dat je het Zien bent, dat je geen persoon bent.
Alles wat je ziet is een ding, een verschijnsel, iets dat aan ons verschijnt. Een tijdelijk iets, dat onderworpen is aan de wetten van dualiteit. Alles wat aan Ons ofwel het Zien verschijnt, heeft een begin en einde. Zodra er een ding (bvb ons lichaam) is, is het gedoemd te verdwijnen. Maar dat wat het lichaam ervaart is geen ding. Wij zijn niet Iets. Wij zijn onkenbaar Ervaren. Het Ervaren onttrekt zich aan de wereld van ruimte en tijd. Het is de observator van de wereld van tegenstellingen, maar maakt er zelf geen deel van uit en het is er derhalve ook niet aan onderworpen.
Kortom, dat wat wij werkelijk zijn, gaat nooit verloren. Hoe kan niet-iets immers verloren gaan? Dus er is geen dringende behoefte meer aan rimpelcrêmes, aan verjongingspillen en aan het invriezen van ons lichaam na onze dood. Want wanneer 'wij' dood gaan, blijken Wij niet (in) het lichaam te zijn....
Daarom wordt in het Oosten zoveel waarde toegekend aan de zoektocht, immers door het vinden zou je je vrijwaren na de dood van het weer opnieuw herboren moeten worden in een nieuw leven. Verlichting betekent het einde van het Rad van Wedergeboorten.
Maar goed, dit brengt ons weer in een wereld van Tijd, waar een groot ideaal in een Nabije Toekomst wordt gepostuleerd. Advaita zet je niet aan tot een dergelijke zoektocht. Advaita wil je er van laten doordringen dat je al het Gezochte bent, en dat je deze waarheid slechts behoeft te zien en dat geen zoektocht nodig is.
Het Inzicht gaat vervolgens zelf aan het werk, want de werking daarvan heeft niets met enige inspanning van de zogenaamde persoon van ons van doen.
ja rob,
BeantwoordenVerwijderenmaar als niet wordt gezocht, wordt dan gevonden? de zoeker bevindt zich in zo een ellendige positie dat het meestal enkel op frustratie uitdraait. diegene die het gevonden heeft zegt ons dat niet gezocht dient te worden( terwijl hijzelf ferm heeft gezocht, op enkele uitzonderingen na zoals Ekhart Tolle e.a ), dat het heel eenvoudig is, dat je de waarheid slechts hoeft te zien... maar we blijven intussen maar lezen of naar satsangs gaan, jaar na jaar, met vallen en opstaan. verlichting blijft uit. en zeker indien we ermee kappen. dit blijkt het lot van de meeste zoekers, de gedachten blijven malen( we blijven denken dat we de gedachten zelf produceren), de waan blijft bestaan dat we de geest en het lichaam zijn. wat een frustratie, wat een ellende.
intellectueel snap ik het hele plaatje, er zijn geen vragen , en als ik er toch een stel weet ik meestal al op voorhand wat het antwoord zal wezen.
soms heb ik het gevoel (of het waanidee) dat er meer nodig is dan lezen en/of af en toe naar een satsang gaan.
maar WAT in godsnaam? de hemel zwijgt!
steff.
Dag Stef,
BeantwoordenVerwijderenJa, al die ellende ontstaat en blijft in stand, omdat je blijft volhouden jezelf als de zelfstandige zoeker te beschouwen. Een zoeker die het naar zijn mening aan iets ontbreekt en dus incompleet lijkt, daaraan lijdt en dat lijden wil opheffen voor zichzelf. En daarmee dus per definitie afgescheiden blijft van dat wat gevonden moet/kan worden, n.l de Totaliteit zelf. Terwijl je al die tijd niet anders kan zijn dan dat Zijn zelf. Je bent als de hond die rondrent op zoek naar zijn staart.
De zoeker heeft niet door dat hij als niet-afgescheidene niets zelfstandig kan doen om ook maar iets aan zijn door hemzelf afgewezen lot te veranderen.
Want daarom zoeken wij toch? Omdat we het gewone leven niet goed genoeg vinden, omdat wij geleerd hebben te geloven dat er wat beters en mooiers achter de horizon moet zijn? Maar laat die hemel even rusten.
Want wie zoekt? Jij? Ik? Al je satsang-maatjes? Allemaal ik-jes?
Er bestaat geen onafhankelijke en afgescheiden persoon. Zoek die maar. Dat is de enige zinnige zoektocht. En wat vindt je dan? Er is alleen zien van gedachten, emoties, herinneringen, verwachtingen, een lichaam, een naam en een wereld, die heel specifiek zich rond jou manifesteert.
Alles wat gezien wordt is object van het Zien.
Dit gegeven moet geen intellectuele conclusie zijn, maar een werkelijke feitelijkheid. Het moet een onontkoombare conclusie zijn, nadat is ingezien dat alles wat je ziet, nooit jouw werkelijke wezen kan zijn. Jouw werkelijk wezen kan nooit iets anders zijn dan werkelijk het Enige wat je nooit kan zien en kennen: n.l. het Zien of Kennen zelf. Dat blijft voor eeuwig onkenbaar, onzichtbaar en onaantastbaar aanwezig als ons aller 'Er Zijn'. Dat bèn je, en meer kan je er niet mee doen dan het te zijn. Snap je nu hoe idioot die zoektocht in feite is?
Het geleefde leven van de geziene persoon gaat inmiddels gewoon door. Dat is gewoon wat is. Daar kan je niets aan doen vanuit het Zien. En ook niet vanuit de persoon, want elke inspanning wordt ook gezien.
ALLES GEBEURT!
Je moet domweg opgeven om wat dan ook te willen veranderen en geen verwachtingen te koesteren omtrent het resultaat van dat opgeven, want dan verkeer je weer onmiddellijk in dualiteit.
Je kan dus niets doen. Gewoon leven, alert zijn, doen wat moet doen, doen wat je wilt doen. Heb je daar nog geen rust in, gewoon doorgaan met lezen, praten en satsangen.
Tot het kwartje vanzelf valt.
En dat doe je ook niet.
Rob