Soms kan je in een Leegte zitten. Het geeft geen treurigheid, maar niets beweegt zich. Het lichaam heeft vrij genomen. Doet niets. Je ervaart een Niets, een Niet-Iets. Leegte. Ongrijpbaar, maar o zo dichtbij. Het verleden geeft geen aanstoot, nu zij doorzien is. De toekomst is onkenbaar, al zijn elementen er van nog in hoop vervat. Er valt hoegenaamd niets te doen, want er is niemand meer om wat te doen. En spontaan gebeurt (nog) maar heel erg weinig.
De zenmeester omarmt dit moment. Osho beschouwt het als een stilte voor de schepping van iets totaal anders dan het denken kan produceren. De uiteindelijke overgave nadert. De illusie van het Ego is doorzien. De illusie van de Doener is niet meer. Nu kan het Zijn de ontstane leegte in gaan vullen. Er is alleen maar wachten in het Nu en verblijven bij het moment van stilte.
Ik heb altijd moeite met het begrip verlossing van het ego.
BeantwoordenVerwijderenIk geloof er niet in.
Ik ben het ego en ik ben de stilte erachter.
Maar bovenal geniet ik van de avonturen die mijn ikje beleeft.
Dankzij het ego maak ik iets mee.
Met alleen het besef van puur gewaarzijn kom ik er niet.
Ik wil wat meemaken.