De ironie van elk boek en elke website over Advaita en elke satsang is, dat er geen enkele lezer of bezoeker baat kan hebben bij de geboden uitleg, oefeningen of wijsheid.
Het gaat er niet om dat de lezer of de bezoeker méér van iets krijgt. Het is de bedoeling dat hij of zij compleet met lege handen komt te zitten. De doener komt aan zijn einde. De persoon zal -wanneer in Nu dan ook- uiteindelijk doorzien worden, als gevolg van het voortdurend er op gewezen te worden dat Aanwezigheid of Bewustzijn Datgene is wat altijd en immer Leeft en de eigen identiteit is.
Plots wordt 'men' zich bewust dat alles -waar men jaren in geïnvesteerd heeft, zich zorgen om gemaakt heeft en gekoesterd heeft- niet méér is dan louter een beeld in Bewustzijn. Ik zie de wereld inclusief mijzelf. De illusie van dagelijkse 'ik' als de centrale doener lost op en alleen het Zien blijft over als de bron van alle ervaring.
Wij weten dan dat wij geen mens zijn, maar Ervaren.
Het moment van dit Inzicht kan nooit worden afgedwongen, want er is nooit een onafhankelijke persoon geweest die wat kon doen.
Na deze schokkende ontdekking (ont-dekken: de bedekking van wat er al was wordt weggetrokken) kan de persoon niets meer. Alles wordt gedaan. Er is geen persoon meer die doet. Dat was altijd al zo, maar nu is er bewustzijn van dat Feit.
De wereld gaat gewoon door, lichaam en persoon blijven actief, maar toch is er iets fundamenteels veranderd.
En wat dat dan is, daar gaat deze Blog m.n. over....
Ha Rob,
BeantwoordenVerwijderenJa hier sla je de spijker op z'n (blinkende) kop. Ik heb dat in een eerdere reactie al aangegeven, dat je feitelijk in een impasse zou moeten komen, een wanhopig het bijltje er bij neerleggen. Daarom is dat informatie verzamelen, dat zoeken, nog niet eens zo slecht, het brengt je zo ver dat je door de bomen het bos niet meer ziet en gaat zeggen "the fuck met ..." waarmee het denken een invloedrijke doener te zijn "mogelijk" aan zijn roemloos einde komt. Maar ja ik krijg dan het gevoel de dader al te hebben aangewezen zodat het boek niet meer gelezen hoeft te worden, en dus het hele verhaal, het spel te hebben bedorven. De doener, die het aangaat, meet zich vervolgens een andere "houding" aan. Meestal een van gelatenheid en verwordt zo tot een doener van een houding van gelatenheid. Je kunt niet voorzien hoe inzicht zich aan je kenbaar zal maken en dientengevolge zijn er dan ook diverse methoden om de beperktheid van je eigen geest te ervaren en dicht bij die uiterste grens te komen. Het "voorkouwen" zoals ik tamelijk velen zie doen zijn slechts modulaties binnen de opvattingen van de menselijke geest die slechts andere houdingen genereren. Hoe het wel moet daar is geen zinnig woord over te zeggen. Zelf denk ik dat verregaande bewustwording gedaan kan worden en mijn houding is er een van frustreren. Maar evengoed kan dat vervolgens weer niet in goede aarde vallen en een afzetten tegen mij als persoon tengevolge hebbende. Uiteindelijk heeft het dan ook niemand (haha dus toch) bereikt. Dus in die laag die er boven opligt, dat echo (zoals Hilco zo treffend zegt), kunnen alleen maar gaten geschoten worden als het ego ook tijdelijk op een zijspoor staat of alle verdedigingslinies zijn verlaten. En dat is op zich natuurlijk controle verliezen en weer beangstigend. Maar goed ik heb weer genoeg geleuterd (het aangemaakte gips is inmiddels hard geworden) en ga nieuw gips aanmaken om het paleisje (dat we menen te zijn) te vervolmaken.
Groets, René
Ha René,
BeantwoordenVerwijderenEr is hoop.... 'Je' doet het zelf niet. Dat is de crux van Advaita of Zen. De persoon, ofwel het denken wordt gezien in al zijn facetten inclusief alle eigenaardigheden. Dat wat je ziet kan je dus nooit jezelf in essentie zijn. Dat wat gezien wordt heeft allemaal een objectstatus. Dat heeft een vorm, een kleur, en nog meer eigenschappen. Richt je dan op het Zien zelf. Het is onvindbaar: het onkenbare subject kan nooit het object van Zien zijn, dus daarmee hebben we de Eerste en Laatste Instantie te pakken. Dit is wat je werkelijk bent. In feite hoef je alleen het denken te doorzien als zijnde niet-jouw-essentie. Je krijgt heel veel meer informatie binnen dan gedachten, zoals het zien, het voelen, het horen, het ruiken en het proeven. Laat dat denken zich maar druk maken om zijn eigen taartpuntje, maar een taartpuntje blijft het. Het denken omvat niet de Werkelijkheid, maar het Zien is het Alomvattende.
Het denken is niet meer dan het radio-journaal of de krant.
Dit alles kan je via zelfonderzoek zien en inzien. Langzaam aan kan het dan als Levende Realiteit gaan 'dagen'. Het denken verliest zijn macht en mag uiteindelijk zich alleen druk maken over het boodschappenlijstje, de gebruiksaanwijzing van het gips en het invullen van het belastingformulier.
Maar het mag zich nooit meer bemoeien met de vraag wie jij in wezen bent. Want die vraag kan het denken nooit beantwoorden.
Groet
Rob
Nog even: zolang je uitgaat van een 'ik', een persoon met bepaalde eigenschappen, die iets wil bereiken of kwijtraken, zit je al mis. Die persoon is er als onafhankelijk wezen nooit geweest. Er valt dus niets te verwerven of kwijt te raken. De zin "Ik ben Gewaarzijn" is al mis. Er is gewaarzijn. Er is zien, er is horen etc. Dat vindt gewoon plaats, daar hoeft geen persoon zich mee te bemoeien. Er bestaat geen 'ik'. Wat er gebeurt is dat er Gewaarzijn is, dat er gedachten komen die zich gaan bemoeien met wat gezien wordt. En die gedachten benoemen zich op een gegeven moment als de hoofdpersoon van dit leven. Maar dit is dus het grote misverstand.
BeantwoordenVerwijderenGedachten worden gezien, en zijn daarmee gezien...... Gedachten komen op en verdwijnen, maar het Zien (Zijn) is er altijd. Dus wat de persoon ook uithaalt, hoeveel wijsheid of dwaasheid hij zichzelf toekent, het heeft geen enkele invloed op het Zijn. De inhoud is wat anders, maar de inhoud is steeds veranderend.
Het niet meer in die veranderende schijnomgeving verblijven, lost het lijden van de zgn. afgescheiden persoon op.
Rob
Ik ben het roerend met je eens. De enige die de naam "ik" verdiend is het Zelf. Alle invulling die je er aan geeft, ook je geschrijf hier, is dat niet. Dus waarom zouden we het niet over "IK" mogen hebben ? Immers zijn wij geen exponenten van het Zelf, getuigenissen afleggend door er over te schrijven.
BeantwoordenVerwijderenDe exponent van het zelf heeft eigenschappen. Er is zien, er is horen, maar de voorwaardelijkheid daarvan is aanwezigheid. Niet in de persoon van een jij maar door aanwezigheid. Die aanwezigheid is primair een zichzelf regulerend mechanisme en een van die bepaalde eigenschappen van die aanwezigheid is dat het zichzelf in stand zal houden.
Een van de vormen van instandhouding is voedsel verkrijgen en dat gaat "het" beter af, is "het" zijn ontdekking, in een collectief van soortgenoten. Dus zal "het" het communiceren vaardig gaan worden. Zal "het" ontdekken dat het communiceren "fun" is en als zodanig ook andere doeleinden kan dienen.
Gedachten verschijnen, komen en gaan.
Dat het Zien (Zijn) er altijd is, is een vrij zinloze opmerking, feitelijk net zo een als zou er constant op gewezen worden dat je hart klopt. Evenals dat wat de persoon ook uithaalt geen enkele invloed heeft op Zijn. Als het geen enkele invloed heeft waarom praten we er dan nog zo lang over. Die constatering is dan toch voldoende ?
En dat brengt ons bij de persoon waar niet over uitgepraat lijkt te kunnen worden. Die telkenmale voldoende gesprekstof oplevert om televisieprogramma's, internetsites, kranten en ga zo maar door, te vullen.
Het lijkt wel de grootste wens puur en alleen te verblijven in gewaarzijn, maar begrijp niet wat daarvan de fun is ?
Het aanwezig zijn in alle dimensies is voor "mij" (als uitgangspunt nemende)) leven, bestaan. Na iedere duisternis is het licht een geschenk gecelebreerd kan worden totdat "het" zal opgaan in Zijn.
Het is een (feitelijk kleurloze) beweging binnen het zijn die leven mogelijk maakt.
De schijn, het lijden en de afgescheidenheid bestaat alleen bij de gratie (dus vanwege de volledige onbeperktheid) van de "persoonlijke" inkleuring.
René
Ik ben het roerend met je eens. De enige die de naam "ik" verdiend is het Zelf. Alle invulling die je er aan geeft, ook je geschrijf hier, is dat niet. Dus waarom zouden we het niet over "IK" mogen hebben ? Immers zijn wij geen exponenten van het Zelf, getuigenissen afleggend door er over te schrijven.
BeantwoordenVerwijderenDe exponent van het zelf heeft eigenschappen. Er is zien, er is horen, maar de voorwaardelijkheid daarvan is aanwezigheid. Niet in de persoon van een jij maar door aanwezigheid. Die aanwezigheid is primair een zichzelf regulerend mechanisme en een van die bepaalde eigenschappen van die aanwezigheid is dat het zichzelf in stand zal houden.
Een van de vormen van instandhouding is voedsel verkrijgen en dat gaat "het" beter af, is "het" zijn ontdekking, in een collectief van soortgenoten. Dus zal "het" het communiceren vaardig gaan worden. Zal "het" ontdekken dat het communiceren "fun" is en als zodanig ook andere doeleinden kan dienen.
Gedachten verschijnen, komen en gaan.
Dat het Zien (Zijn) er altijd is, is een vrij zinloze opmerking, feitelijk net zo een als zou er constant op gewezen worden dat je hart klopt. Evenals dat wat de persoon ook uithaalt geen enkele invloed heeft op Zijn. Als het geen enkele invloed heeft waarom praten we er dan nog zo lang over. Die constatering is dan toch voldoende ?
En dat brengt ons bij de persoon waar niet over uitgepraat lijkt te kunnen worden. Die telkenmale voldoende gesprekstof oplevert om televisieprogramma's, internetsites, kranten en ga zo maar door, te vullen.
Het lijkt wel de grootste wens puur en alleen te verblijven in gewaarzijn, maar begrijp niet wat daarvan de fun is ?
Het aanwezig zijn in alle dimensies is voor "mij" (als uitgangspunt nemende)) leven, bestaan. Na iedere duisternis is het licht een geschenk dat gecelebreerd kan worden totdat "het" zal opgaan in Zijn.
Het is een (feitelijk kleurloze) beweging binnen het zijn die leven mogelijk maakt.
De schijn, het lijden en de afgescheidenheid bestaat alleen bij de gratie (dus vanwege de volledige onbeperktheid) van de "persoonlijke" inkleuring.
René
~ all problems are for the person ~
BeantwoordenVerwijderenHave you noticed? Any and all problems ... financial, health, love life, situations like career or work, family ... are always and only for the mythical imaginary person called me, myself and i?
Looking directly into what we call life and living, isn't it obvious that all so called troubles consist in thoughts and emotions, body sensations and feelings?
Is there inherently anything wrong with all that? When there is the clarity that what you are is Presence, Awareness, Being, Consciousness - whichever label you like - then these thoughts and feelings and sensations, whether pleasurable or painful, simply are appearances in the empty sky of what you actually are.
But if there is a subtle sense that what is happening, is happening to "ME", well, then all that becomes suffering ... "I am hurting and I want it to stop" or "I am in bliss and I want it to stay" are equally problematic when there that imagination that "I am separate from everything else and this is happening to ME."
What is the antidote? It is startlingly simple:
First, understand what you are: Do you exist? Are you aware? That simple awareness of being is "IT" ... your true nature. It is just that simple. Seeking anything beyond this is just the mind wanting more or better, something more spectacular. Just know that what you are is this ordinary being-awareness and at the same time know that any "more" or "better" or "different" is only imaginary mind stuff and NOT what you are! Then stop, and see, the answer is NOT in the mind! You already ARE what you sought in meditation, chanting, sitting, doing seva, and making endless pilgrimages to satsangs and gurus and all that. JUST STOP. You are ALREADY what you sought.
Presence-Awareness. Just That.
Now, looking within the space of awareness, see if you can find any separate entity, any "me" as a real, substantial object ...apart from a thought or idea of an I or a me or a sense, a feeling. Is that sense or feeling what you actually are? NO. See this right now and suffering is over. It is only the belief in separation that causes suffering. Root out that belief by looking, investigating. Don't dismiss the possibility without looking for yourself. This is NOT a philosophical matter; it is a practical, hard hitting way to see for yourself what the cause of suffering is and tear it out at the root. The me thought has NO substance or independent existence apart from the steadily self-shining awareness it arises within ... and in looking closely at that "me sense" it is seen for what it is ... A PHANTOM, an ephemeral, imagined self center that never actually existed at all!
See the insubstantial, cloud like nature of the "Imaginary Person" and the game is over. Then there is the natural celebration of the livingness that powers all these bodies and plants and universes and is of the nature of absolute unconditional Love.
Then there will be the welcoming back to the home you never left.
Right here, right now, it is all clear. You are freedom itself, unlimited and non conceptual, fresh and new in every moment.
11 july 2006
charlie hayes
www.awake-now.org
René,
BeantwoordenVerwijderenDat was -tussen haakjes- even een met de mail rondgezonden Bevrijdend Inzicht van een Beroepszoeker uit de USA. Hij heeft het Nu gevonden.
Ja, en nu als mijn overweging n.a.v jouw laatste stukje. Er kan in wezen niets over het (aanwezig)Zijn gezegd worden. Het is onkenbaar. Het is Niet-Iets. Het denken is hier totaal machteloos.
De manifestatie is er onmiddellijk. Ofwel de gedachte wordt waargenomen, zodar hij er is. Eerst is er stilte, en ineens is er een gedachte. Er is geen enkele weg om het tot standkomen van die gedachte te volgen.
Of er is Niets of er is ineens Iets. Maar kan uit niets Iets (met substantie) voorkomen???
Kan materie ontstaan uit Leegte? Nee, zeggen de wijzen.
Kan begrenzing bestaan in oneindigheid? Nee zeggen de wijzen. Wat geen buitengrens heeft kan dus geen binnengrenzen bevatten.
De wereld die wij zien, is gemaakt van dezelfde bouwstoffen als Bewustzijn. Met andere woorden. De wereld is een droom. De wereld is een beeld, welke alleen Nu ervaren wordt. Elke gebeurtenis laat zich nooit meer herhalen. Ook de fysica komt tot het inzicht dat de primaire bouwstenen van ons universum leeg zijn ofwel een idee-karakter hebben.
Alles lijkt echt omdat ons lichaam en onze gedachten van dezelfde bouwstof zijn gemaakt als de wereld waarin lichaam en geest (=denken en emoties) functioneren.
Maar de Realiteit (dat wat echt -onveranderlijk- bestaat) is het altijd Aanwezige Zijn. Dat wat wij in wezen zijn.
Ha die Rob,
BeantwoordenVerwijderenJa wat die charlie hayes zegt is natuurlijk niks nieuws. Het bijzondere ervan, of althans het benoemenswaardige, zou kunnen zijn dat het uit anderman's tuintje afkomstig is, voorts een tuintje dat gezien de taal hier mogelijk een eindje vandaan ligt. Maar wat doet dat ertoe, moet het soms iets staven dat al lang gesneden koek is ?
Owke.. nu inhakende op je overweging. Het eerste deel is de bekende gesneden koek. Maar dan vraag je je ineens af "kan uit niets Iets (met substantie) voorkomen???". Nee, zeggen de wijzen.
Waarom zou er niet iets substantieels voort kunnen komen uit het niets ? Waarom zou het leven niet evengoed de materialisatie kunnen zijn van het niets. Dat wil dan nog helemaal niet zeggen dat materie begrenst is. Buitengrenzen en binnegrenzen zijn maar opvattingen. Alles zou grenzeloos in elkaar kunnen overvloeien en zou kunnen bestaat uit niet direct waarneembare energie en wel degelijk een plaats kunnen innemen. Dit is ook "maar" een overweging zoals miljoenen anderen. Waarom zou je je over dit soort overwegingen druk maken, anders dan om je inzicht te staven ?
Je zegt de fysica komt "ook" tot het inzicht.... Ten eerste wiens inzicht, ten tweede kan een instituut niet tot inzicht komen, ten derde berust iedere kennis op een aanname totdat er een betere is gevonden
Ik ga ook niet mee in je volgende overwegingen dat de wereld gemaakt is van dezelfde bouwstoffen als bewustzijn en daaraan de conclussie verbinden dat de wereld een droom is. De wereld zoals ik die denk te kennen is wel degelijk een droom omdat de gekende wereld gevormd wordt door mijn gedachten die gebasseerd zijn op bedrieglijke, subjectieve (gekleurde) waarnemingen. De wetenschap aanhalen is een lachertje omdat de wetenschap niks anders doet dan vorige inzichten herroepen en er andere voor in de plaats zetten.
Ik kan werkelijk niet met enige zinnigheid voortborduren op iets dat mij ten ene male onbekend is. Waar ik weer wel een flinke ruk op mee kan surfen is dat alles wat veranderlijk is, per definitie onwaar is. Na eliminatie komt dat per saldo ook uit op dat wij in wezen "Zijn".
Groets,
René
Ja, over die wetenschap zullen we het nog wel eens hebben. Dat ging ik iets te snel zie ik. Maar daarvoor moet ik dan weer in een stapel verwijzingen duiken, waarvoor ik nu geen tijd en puf heb.
BeantwoordenVerwijderenDoor het vraag en antwoordspel drijf je (ik) te snel weer in het domein van de woorden. Reacties en tegenreacties, al dan niet doorspekt met reacties die opdoemen vanuit 'oude' emoties. Dat vraagt dan weer om aandacht om daar naar te kijken. De wereld van woorden is een linke wereld. Het denken speelt daar zijn eigen spel en kan nooit daarmee zijn bron omvatten.
Als referentie voor een nader antwoord een Oude Beroemde Tekst:
Hsin Hsin Ming (Shin Jin Mei)
Verzen over de geest van vertrouwen
van Sosan Zenji (?-606)
De grote weg is niet moeilijk
voor wie geen voorkeuren heeft.
Wanneer liefde en haat beide afwezig zijn,
wordt alles helder en onversluierd.
Maak je echter ook maar het kleinste onderscheid,
dan wijken hemel en aarde oneindig ver uiteen.
Wil je de waarheid zien,
wees dan nergens voor of tegen.
Het vergelijken van wat je bevalt met wat je niet bevalt,
is de ziekte van de geest.
Als je de diepste betekenis van de dingen niet begrijpt,
wordt je onontbeerlijke gemoedsrust onnodig verstoord.
De weg is volmaakt als onmetelijke ruimte
waarbinnen niets ontbreekt en niets overbodig is.
Werkelijk, omdat wij steeds weer het een aanvaarden en het ander afwijzen,
zien wij de ware aard van de dingen niet.
Leef noch verstrikt in uiterlijke zaken,
noch met een innerlijk gevoel van leegte.
Wees gelijkmoedig binnen de eenheid van alle dingen
en zulke onjuiste denkbeelden verdwijnen vanzelf.
Als je probeert activiteit tot rust te brengen om tot passiviteit te komen,
zal juist je poging daartoe je met activiteit vervullen.
Zolang je of tot het een of tot het ander overhelt,
zul je nooit eenheid kennen.
Wie niet leeft volgens de enige weg
schiet tekort zowel in activiteit als in passiviteit,
zowel in gerichtzijn naar buiten als in onthechting.
Als je de realiteit van de dingen ontkent,
ontgaat je hun werkelijkheid;
als je de oppervlakkigheid van de dingen benadrukt,
ontgaat je hun ware bestaan.
Hoe meer je erover praat en denkt,
des te verder dwaal je van de waarheid af.
Houd op met praten en denken
en er is niets dat je niet zult begrijpen.
Terugkeren naar de kern betekent de diepere zin ontdekken,
maar ijdele schijn najagen betekent de bron over het hoofd zien.
Op het moment van de innerlijke verlichting
overstijg je de oppervlakkige schijn en leegte .
De ogenschijnlijke veranderingen in de wereld van oppervlakkigheden
komen ons reëel voor door onze onwetendheid.
Zoek niet naar de waarheid;
houd er alleen mee op vaststaande meningen te koesteren.
Laat de staat van dualisme achter je;
vermijd zorgvuldig alles wat daartoe leidt.
Als er zelfs maar een spoor is
van zus en zo, van goed en slecht,
raakt je diepste wezen verstrikt in verwarring.
Wees, hoewel alle dualiteiten komen van het Ene,
zelfs niet aan dit Ene gehecht.
Als je geest rustig de weg volgt,
kan niets ter wereld je nog kwetsen,
en wanneer iets niet langer kwetsend is,
verandert het van aanzicht.
Als er geen kritische gedachten opkomen,
houdt de oude geest op te bestaan.
Als gedachte-objecten verdwijnen,
verdwijnt het denkende subject,
net zoals de dingen verdwijnen wanneer de geest verdwijnt.
Dingen verdwijnen omdat er een subject oftewel geest is;
en de geest is een subject omdat er objecten zijn.
Zie de onderlinge afhankelijkheid tussen deze beide
en de fundamentele waarheid: het éénzijn van de leegte.
In deze leegte zijn beide niet van elkaar te onderscheiden
en elk bevat in zichzelf de hele wereld.
Als je geen onderscheid maakt tussen grof en fijn
raak je niet star en bevooroordeeld.
Leven volgens de grote weg
is gemakkelijk noch moeilijk.
Maar heb je een beperkte kijk,
dan ben je angstig en onzeker:
hoe meer je je haast, des te langzamer kom je vooruit.
Gehechtheid beperkt zich niet tot één gebied;
zelfs als je je hecht aan het idee van verlichting
ben je al op de verkeerde weg.
Laat de dingen eenvoudigweg zoals ze zijn
en er zal komen noch gaan meer bestaan.
Pas je aan aan de aard van de dingen
en je zult je vrij en ongestoord kunnen bewegen.
Als je gedachten aan banden zijn gelegd, is de waarheid verborgen,
want alles is dan vuil en troebel.
De neerdrukkende gewoonte alles te bekritiseren
veroorzaakt ergernis en afmatting.
Welk voordeel valt er te behalen
uit kieskeurigheden en vooroordelen?
Als je de ene weg wilt bewandelen,
keur dan zelfs de zintuig- en ideeënwereld nooit af.
Ja, deze volledig aanvaarden
staat zelfs gelijk aan ware verlichting.
De wijze streeft niets na,
maar de dwaas slaat zichzelf in de boeien.
Er is maar één dharma, er zijn er geen vele;
domme hunkeringen veroorzaken al het onderscheid.
Met een geest vol vooroordelen de Geest zoeken
is de grootste van alle fouten.
Rust en onrust komen voort uit illusie;
binnen de verlichting bestaat geen voorkeur of afkeer.
Alle tegenstellingen ontstaan uit onjuiste conclusies.
Deze zijn als denkbeeldige bloemen in de lucht:
het is dwaasheid ze te willen vastgrijpen.
Winst en verlies, goed en kwaad:
Zet zulke gedachten meteen definitief van je af.
Als het oog nooit slaapt,
lossen alle dromen vanzelf op.
Als de geest geen onderscheid maakt,
zijn de tienduizend dingen om je heen zoals ze zijn,
komen ze alle uit dezelfde kern voort.
Als je het mysterie van deze gemeenschappelijke essentie begrijpt,
ben je bevrijd uit alle verwarring.
Als je alle dingen als gelijkwaardig beschouwt,
heb je de tijdloze essentie van het zelf bereikt.
Er zijn geen vergelijkingen en analogieën meer mogelijk
als er geen oorzaken, geen onderlinge verbanden meer bestaan.
Als je beweging in stilte bestudeert
en stilte in beweging,
verdwijnen stilte en beweging allebei.
Als zulke tegenstellingen verdwijnen,
kan eenheid zelf niet bestaan.
Op deze hoogste waarheid
is geen enkele wet of beschrijving van toepassing.
Voor de alomvattende geest die in overeenstemming is met de weg
verdwijnt al het egocentrische streven.
Twijfels en aarzelingen lossen zich op
en een leven vol vertrouwen wordt mogelijk.
Met één sprong zijn wij uit onze gevangenschap bevrijd;
niets kleeft ons meer aan en er is niets waaraan wij nog vastklampen.
Alles is leeg, helder, vanzelfsprekend,
als we niet langer overal ons denkvermogen op loslaten.
Hier tellen gedachte, gevoel, kennis en verbeelding niet meer.
In deze wereld van het pure zijn
is er noch zelf noch iets anders dan zelf.
Zeg, om je regelrecht op deze werkelijkheid af te stemmen,
wanneer je twijfel voelt opkomen, eenvoudig: "Niet twee."
In dit 'niet twee' is niets afgescheiden,
niets buitengesloten.
Ongeacht waar of wanneer,
verlichting betekent dat je in deze waarheid doordringt.
En deze kan in tijd of ruimte niet groter of kleiner worden;
erbinnen duurt een enkele gedachte tienduizend jaar.
Leegte hier, leegte daar,
maar het oneindige heelal
is altijd zichtbaar om je heen.
Oneindig groot en oneindig klein;
geen verschil, want definities zijn verdwenen
en nergens zijn grenzen te zien.
Evenzo met zijn en niet-zijn.
Verspil geen tijd aan twijfels en redeneringen
die hiermee niets te maken hebben.
Eén ding, alle dingen:
houd je er niet afzijdig van, leef er middenin,
zonder kieskeurig te zijn.
Als je dit steeds blijft beseffen,
maak je je geen zorgen om onvolmaaktheid.
Leven naar dit geloof is de weg naar eenheid,
want wat niet gescheiden is, is één met de geest die zich overgeeft.
Woorden!
De weg kan niet door taal worden uitgedrukt,
want zij kent
geen gisteren
geen morgen
geen vandaag.
Vertaling uit het Engels door Lucy Kooman, naar Dennis Genpo Merzel.
Ja, en kan de wetenschap Bewustzijn uitleggen???? Het feit dat we zien niet zien kunnen, en het toch werkzaam is als zien....
BeantwoordenVerwijderenEn wat zegt de wetenschap van het feit dat we zonder zien/horen/tasten/ruiken/innerlijk gewaarzijn geen weet kunnen hebben van de wereld/???
Graag geen antwoord, anders begint Anna weer te zeuren...
Jaap A.
Ik heb dat lange stuk (wat hier eerst stond) van Robbert Dijkgraaf hier maar weer weggehaald. Dat was te lang en ongericht. Het biedt een overzicht van de stand van zaken in de huidige fysica: zie http://www.groene.nl/2004/0410/rd_essay.html
BeantwoordenVerwijderenWat mij fascineert is de positie die wij innemen tussen de oneindigheid van het grote (universum en wie weet meerdere universa)en de oneindige kleinheid van de bouwstenen van de natuur. Het lijkt er immers op dat in die richting ook een oneindigheid (in het kleine)bestaat, waar wij als mens niet meer in staat zijn hypotheses op dit gebied wetenschappelijk/experimenteel te toetsen. Daar heeft Dijkgraaf het ook over. Verder is het algemeen aangenomen dat wetenschappelijk en wiskundig duidelijk is dat het alleen Nu is.
Nou ja, voor de fijnproevers. Robert Adamson zegt dat een zich verdiepen in deze materie weinig helpt bij zelfrealisatie. Wetenschap kan nooit de bron van het Zijn achterhalen of begrijpen.
Deze hele woordenwisseling komt mij al net zo verwarrend over als het ervaren van de weg naar Zelfrealisatie. Het beredeneren van dit proces is op zich ook al zo moeilijk, helemaal als je een ander wilt laten "meedelen". Gelukkig staat het me soms helder voor de geest zodat er dan gezien wordt dat er weer een schil is gepeld. Door veel Advaitaboeken te lezen doe ik niet alleen kennis op maar ook gevoelens. Daarmee zet ik mij dan neer en ervaar stilte. Op dat moment is er even weten over niet(s) weten totdat de doener weer verschijnt.....
BeantwoordenVerwijderenIk geniet van wat je nu weer voor moois hebt geproduceerd, Rob.
Joop
Ja,het gevaar van deze discussies op afstand is dat het denken zich er weer over gaat ontfermen. Actie geeft reactie en dan zitten we weer in dualiteit. Eigenlijk hoeven wij ons hier nergens druk over te maken, want we zijn het zien van elke beweging, dus ook de moeizame zoektocht of de vreugde bij het Inzicht. Het Zien maakt het allemaal niet uit.
BeantwoordenVerwijderenRob
Als doener ervaar ik het lezen van boeken ook als hulp bij het ontrafelen van weerstanden. Het besef met lege handen te komen zitten roept nu eenmaal ook weerstanden op en de vraag waar die dan vandaan komen en/of hoe die zich manifesteren wordt door lezen (eerder) helder.
BeantwoordenVerwijderenHoe groter het verlangen naar Dat, hoe groter het verzet. Er is zelfs een zeker bewust op afstand houden van de mogelijkheid van zelfrealisatie merkbaar. Aan de andere kant heb ik ervaren dat het niet aangrijpen van kansen die zich voordoen om jezelf te verdiepen, kunnen leiden tot ondefinieerbare ziekten en onwelbevinden. Goed om dan dat Kundalini verhaal te lezen.
Groet,
Joop