Op mijn Chakraplein staat al 12 jaar deze tekst. Hoe actueel! Wat een schok voor ons doeners. Hoeveel jaar heb ik niet nodig gehad en hoeveel inspanningen heb ik mij niet getroost om eindelijk te beseffen dat er geen inspanningen nodig zijn om datgene te worden wat je al bent. Een vriend van mij is onlangs overvallen door de Waarheid. Het valt hem zwaar. Als steun in de rug dit stukje over Krishnamurti. De meester die geen meester wilde zijn.
J. Krishnamurti was een strenge leraar. Hij verwierp alle poespas, die allerlei geestelijke stromingen met zich meebrachten. Alle methoden toegepast door Zen of de mantrameditaties van anderen vond hij absurd. Dat waren kinderachtige pogingen het onbekende te benaderen. Dat kon alleen maar leiden tot misleiding. Je kon het onbekende alleen naderen door kijken. Gewaarworden niet als intentie, maar als feit van het zien, zonder interpretatie, zonder de ballast van al het oude denken, van alle voorkeuren, van alle verwerpingen.
Er is dan geen aparte waarnemer van het waargenomene. Het zien, datgene wat ziet en dat wat gezien wordt is één en hetzelfde. Dat kan nooit door inspanning bereikt worden. Dat is er, wanneer je beseft dat je niet oplettend bent. Dat is alles wat je kan doen...Zijn=zien. Zodra je wat aan het zien toevoegt ben je weer met je eigen denken bezig, met oude opvattingen, met oude beelden. Je bent alweer afgescheiden. Het leven is altijd nieuw, altijd in beweging. Laat dat zijn gang gaan. Grijp niet in.
Hoewel veel mensen in de ban raakten van zijn aanwezigheid, begrepen zij niet veel van zijn uitleg. Hij heeft dan ook geen lijst van leerlingen die onder zijn leiding verlicht zijn geraakt en het stokje van hem over genomen hebben. Maar hij weigerde de rol van guru aan te nemen. Hij wordt i.h.a. niet gezien als een reus als Ramana of Nisargadatta, maar zelf sprak Nisargadatta altijd met groot respect over hem.
Ik hou wel van Jiddu Krishnamurti. Het is zeer interessant om ook UG krishnamurti te bekijken en zijn kritiek op Jiddu. UG haalt Jiddu onderuit en zo blijf je echt over met niets. Je moet wel ook nog UG vergeten. En dan gewoon jezelf (=niets)zijn.
BeantwoordenVerwijderenJa, maar UG is ook niet onweersproken. Zo meldt David Godman, de redacteur van veel standaardwerken over Ramana, Nisargadatta en Poonjaji (zie mijn website) dat UG vaak zgn. citaten rondstrooide van bovenstaande leraren, waarin Godman vrijwel niets herkende van de leraren die hij zo lang en intensief had meegemaakt. Kortom UG zag ook maar een deel van de wereld zoals hij het alleen zag.
BeantwoordenVerwijderenVoor mij staat J. Krishnamurti nog recht overeind. Er is volgens hem alleen Zien, dus dat is het enige wat je kan doen, en dat wordt al gedaan, dus in wezen kan 'je' alleen het moment beseffen dat je niet oplettend bent. En dat besef komt altijd van het Onpersoonlijke Bewustzijn. De persoon kan zichzelf nooit zien. Je kan dus nooit anders dan je-Zelf zijn is inderdaad de conclusie. En dat Zelf is Niets. Totaal buiten alle woorden, alle gevoelens en alle intenties.
Ok.
BeantwoordenVerwijderenGroeten,
Tom
( ik ben Mylène)
BeantwoordenVerwijderenHoi Rob!
krishnamurti heb ik nog niet uitgebreid bestudeerd. Waar mijn haren weer rechtovereind van gingen staan waren de woorden:
Het leven is altijd nieuw, altijd in beweging. Laat dat zijn gang gaan. Grijp niet in. (citaat uit het stukje)
Ik wil dat graag. Wat een vrede! Maar helaas zie ik het nog steeds als onmogelijk om NIET in te grijpen.
Dramatisch voorbeeld: Stel je bent een vrouw met kleine kinderen en jullie worden mishandeld door je man. Denk je dan: ik grijp niet in, ik ga niet weg, want dit is de bedoeling en ik laat dit allemaal maar gewoon doorgaan? Mag je alleen hopen dat je man een ongeluk krijgt ofzo en dat je op die manier gered wordt, omdat het zo moet zijn?
Mijn zoontje heeft een probleem met zn juf. Natuurlijk trekt zij altijd aan t langste eind. Moet ik voor hem opkomen of niet ingrijpen omdat dit de bedoeling is voor hun allebei?
Weetje Rob, ik word er helemaal gek van, ik WIL zo graag alles maar laten zijn, me niet overal verantwoordelijk voor voelen ( dus nooit meer ingrijpen) maar dat blijkt echt onmogelijk...
Zou je denken dat het helpt om Krishnamurti eens goed te lezen?
Trouwens fijn weer wat nieuws van je te lezen, bedankt!
groeten,
Mylène
Dag Mylène,
BeantwoordenVerwijderenJa...het kan soms gekmakend zijn. Maar...heb jij jezelf vewekt, heb jij jezelf geboren, klop jij jouw hart elke dag? Denk jij jouw eigen gedachten? Dat gaat -als je even goed kijkt- allemaal buiten jou om.
En dat geldt voor ons allemaal. Waarom moeten wij dan nu ineens ons verantwoordelijk voelen voor wat wij denken en doen? Dat gebeurt ook zo maar.
Krishnamurti sprak over de weg uit het ego, welke bestaat uit herinneringen, vastgeroeste overtuigingen, geloof, angsten, onzekerheden, kortom allerlei denkconstructies voortkomend uit het verleden. K betoogde dat je uit het oude denken moet zien te komen, om het leven -dat altijd nieuw is- vanuit een leeg (= ongeconditioneerd) dus nieuw bewustzijn tegemoet te treden.
Maar dat lukt je niet in een paar dagen. Natuurlijk moet je reageren op conflicten, op dramatische gebeurtenissen e.d.. Maar wanneer je vanuit oude angsten reageert, heb je de kans dat je niet op de nieuwe situatie reageert maar op een door jou vertekende beeld daarvan.
Dat was zijn eerste inzet. Ten eerste beoordeel jezelf niet volgens het beeld dat je denkt anderen te moeten voorhouden (the looking glass self). Zoek uit wie je zelf bent. Zoek waar dat leven in jou is. Zoek dat wat kennis heeft van alle bewegingen van jouw leven. Zie de gedachten als vanzelf uit het niets binnenkomen en als van zelf weggaan. Doe jij dat? Nee, dat gebeurt.
Ten tweede reageer vanuit jouw eigen gevoel, jouw intuïtie. Leer het denken te door-zien door er naar te kijken. De hele wereld functioneert zonder woorden, zonder gedachten. Alleen wij als mensen moeten alles zonodig benoemen en vervolgens vanuit de woorden reageren.
Het kijken, het zien daarentegen staat n.l. boven/buiten het denken. Iets wat je ziet bèn je niet. Door het denken te doorzien ga je ruimte ervaren voor een reageren vanuit jouw (beter nog: het) werkelijke Zijn. Dat geeft geen garantie dat 'je' met alles tevreden zal zijn. Het duale leven is per definitie vol tegenstellingen. Soms heb je succes en soms heb je pech. Aan het eind van die weg is ook dat 'je' doorzien als gewoon een gedachte.
Spiritualiteit (waar wij het hier over hebben) is geen kookboek om de gebeurtenissen in het leven naar de hand te kunnen zetten. Spiritualiteit is m.n. gericht op het doorzien van wie jezelf bent. Dat wat altijd gedurende jouw leven als het zelfde, als het onveranderlijke, aanwezig is.
En wanneer dit zich doet kennen, dan leeft het leven jou en niet omgekeerd (dat is in feite al zo, maar dat hebben de meeste mensen nog niet in de gaten).
Ik zou niet met Krishnamurti beginnen. Het was geen groot didacticus. Voor ons westerlingen zijn Eckhart Tolle en Sailor Bob Adamson veel helderder leraren. Er staat het nodige over hen op mijn website het Chakraplein.
Wil je er wat meer over horen kan je mij altijd bellen. Gewoon Rob Ek in Google tikken en je hebt mijn telefoonnummer.
Groetjes,
Rob
Ik zou graag mijn gedachte delen n.a.v. de reactie van Mylène, ondanks dat de reactie begint met [ hoi Rob].
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij is alles wat gebeurt, ieder beweging , Je ademhaling, je hartslag, reactie.
Daar is in mijn ogen niets mis mee.
Maar wie reageert, dat is volgens mij de vraag.
Het lijkt mij vanzelfsprekend dat je jezelf of je kind uit een gevaarlijke situatie haalt.
Dat lijkt me zo natuurlijk als een ademhaling. Weggaan uit zo’n situatie is echter geen reactie die tegen de werkelijkheid zelf ingaat, maar een reactie die meebeweegt zonder de situatie zelf te ontkennen of dat deze reactie voort zou vloeien uit een verzet tegen de situatie en dus de werkelijkheid zelf.
Ik merk namelijk dat reacties van het illusionaire afgescheiden ‘ík’ [het ego], altijd een verzet tegen de werkelijkheid is om zichzelf te kunnen onderscheiden door het conflict wat ontstaat.
Dit herken ik niet in de situatie waarin je je kind uit een gevaarlijk situatie weg haalt.
Liefde reageert, en dit weggaan kan een handeling zijn vanuit volkomen overgave aan wat is.
Ik denk dat het eerder een reactie van het z.g. ego is, om je kind of jezelf Niet uit de gevaarlijke situatie te halen.
[uit angst, misschien, om iets te verliezen, of omdat het ego bedacht/gehoord heeft dat reageren het ego in stand houdt of zo iets, of andere redenen]
Het lijkt mij, om nog iets verder te gaan, juist nuttig om te kijken, Wat of wie, het is die dergelijk vragen [over gevaarlijke situaties] stelt.
Wat in jou [of mij] twijfelt of overgave wel mogelijk of praktisch haalbaar zou zijn?
Voor wie of wat in mij is dit een probleem?
Als dat het “illusionaire ik” zou zijn, dan verdwijnt met het doorzien van die illusie ook het zogenaamde probleem.
Om de een of andere reden houdt de reactie van Mylène me nog steeds bezig.
BeantwoordenVerwijderenIk denk omdat het de kern raakt waar ik [en wij allemaal] in verstrikt zijn geraakt en waarvan ik nu eindelijk begin in te zien dat de ontsnapping/bevrijding altijd daar is en er altijd is geweest. Het besef dat het geen waarin ik me gevangen voelde, in een illusie blijkt, die ik louter zelf in stand hield door me te identificeren met iets wat ik niet ben.
Ik maak maar van de gelegenheid van dit blog gebruik om nog wat toe te voegen aan mijn vorige reactie, al was het enkel maar mij mijn eigen gedachten hierover te ventileren en voor mijzelf wat concreter te maken.
Als het niet op zijn plaats is omdat dit onderwerp eigenlijk gaat over Krishnamurti gaat, dan zal ik het daarom ook geen probleem vinden wanneer de moderator [ Rob] het niet plaatst.
[ Mylène schreef; “ Het leven is altijd nieuw, altijd in beweging. Laat dat zijn gang gaan. Grijp niet in. (citaat uit het stukje)
Ik wil dat graag. Wat een vrede! Maar helaas zie ik het nog steeds als onmogelijk om NIET in te grijpen.]”
Ik begin zelf in te zien, dat wat men het ego noemt,het beeld wat ik van mezelf had en wat ik dacht dat ik was, [Dat] is,[ wat zelf geen vorm is, niet gegrensd, en dus zonder tegendeel], wat zich identificeert met iets.
Een stoffelijke vorm met een levensverhaal met alle bijgaande herinneringen en emoties die daar bij hoort.
Op het moment dat “Ik”, me identificeer met “Iets”, Begrenst ik mezelf tot het object zelf.
En met die begrenzing lijkt er een kloof te zijn tussen mij en de “ander”.
Door de identificatie creëer ik dualiteit… Ik en de ander.
Dit blijkt een illusie.
Wat ik door de identificatie met vorm ook gecreëerd heb is, angst, eenzaamheid en een gevoel van niet compleet zijn.
Persoonlijk vindt ik de term ego wat verwarrend aangezien dat woord bij mij altijd de indruk heeft gewekt, dat er een soort individu in mij gecreëerd is los van mijn ware “ ik “of zo iets.
Ik begin echter juist te in te zien dat het mijn ware Ik, ook het ego is.
Wat wil zeggen;
Dat wat zich bewust is, is altijd Ik. Ongeacht of ik me vergis over wie ik ben of wat ik ben.
Voor mij is er niet zo iets als het Ego, enkel het Ik dat in verwarring is over zichzelf door beperkte identificatie, waardoor het zichzelf heeft begrenst en het gevoel heeft geïsoleerd, kwetsbaar en verloren te zijn.
Vanuit deze toestand is het Ik altijd op zoek naar vervulling, vrede en geluk.
In feiten is het opzoek naar zichzelf.
Want los van de identificatie, Is het ik vervult, want het is niet meer begrenst, Het is in Vrede want er is geen andere werkelijkheid buiten jou dat conflicteert, En je bent gelukkig want dat is de natuurlijke toestand van Het Ik.
Het loslaten/doden van het ego is dus niets anders dan het opgeven van identificatie.
Het Ik die denkt dat het Iets is, is doodbang hiervoor, omdat het in de illusie leeft dat hij met het opgeven van de identificatie zal sterven.
Maar in werkelijkheid is het enigste wat opgegeven wordt;
Begrenzing/beperking, eenzaamheid, angst, pijn en iedere vorm van conflict.
Het is een waar thuiskomen van de verloren zoon.
[“ Het leven is altijd nieuw, altijd in beweging. Laat dat zijn gang gaan. Grijp niet in. (citaat uit het stukje)
Ik wil dat graag. Wat een vrede! Maar helaas zie ik het nog steeds als onmogelijk om NIET in te grijpen.]”
Natuurlijk wil je vrede, dat is wat je bent. Maar het is net zo logisch dat je het als onmogelijk acht zolang je niet beseft dat je geen geïsoleerd ik ben.
Want zolang je jezelf als een begrenst en geïsoleerd ik ziet los van de ander, [Kun] je niet in vrede zijn. Is het onmogelijk [niet] te reageren. Niet voor lang in ieder geval, want vrede lost conflict op, en het ego is conflict.
Maar wie ik ben los van identificatie is altijd vrede en reageert hier in deze wereld vanuit die vrede.
In deze wereld Kom je nu eenmaal uitdagingen tegen. Deze uitdagingen ansich hoeven de vrede niet te verstoren. Sterker nog, door de uitdagingen die de wereld met zich mee brengen te accepteren zoals ze zijn kun je er zelfs bovenuit stijgen en de vrede vinden die je uiteindelijk zoekt.
En het accepteren betekend dus niet dat je niet meer zou reageren. Maar je reageert en handelt vanuit acceptatie, vanuit vrede, en niet meer vanuit verzet.
Het eigenlijke conflict word speelt zich immers in jezelf af en niet in een schijnbare wereld buiten jou.
Reactie op Daniël
BeantwoordenVerwijderenHet echte IK (het ik van het ik) is onpersoonlijk en onkenbaar bewustzijn, zien, kennen. Onkenbaar omdat het zien zichzelf niet kan zien.
Er kan dus verder niets anders over gezegd worden dat je wel dit onbenoembare onkenbare allesomvattende bewustzijn moet zijn.
Alles wat er verder van gezegd wordt is zinloze speculatie. Niets is Niets. Je kan er niets mee, want je bent het in essentie.
En die essentie bevat een wereld vol tijdelijke vormen, waarvan een deel (i.c. de mens) denkt dat zij dit zelf zijn.
Maar het zijn louter objecten in bewustzijn. Daniël en Mylène zijn beelden in bewustzijn. Of zij fysiek echt zijn of slechts beelden zijn kunnen wij nooit weten. Wij kunnen n.l. nooit buiten bewustzijn gaan staan om te kijken wat er nog meer is. Hoe D & M worden aangestuurd om de dingen te doen die zij doen is dus ook onbekend en blijft onbekend. Je komt er nooit achter. Het gebeurt.
En dat weten zij omdat bewustzijn dit ziet. Maar je kan bewustzijn verder niet zien als een verklaring van allerlei individuele zaken.
Er kan alleen besef zijn dat dualiteit alle tegenstellingen bevat, maar dat dit alles optreedt binnen non-duaal bewustzijn. En dat is het enige wat echt bestaat. Eén al-omvattend bewustzijn, dat alles is.
'Je' kan dus nooit verloren gaan.
Rob
Ai! Ik lees net mijn eigen stukje nog eens en zie dat ik het dit keer wel erg bont gemaakt heb met schrijf fouten en slecht lopende zinnen.
BeantwoordenVerwijderenIk had het al 2 keer doorgelezen, spellingscontrole van Word erop losgelaten, maar door mijn ergerlijke woordblindheid/dyslectie zie ik sommige dingen pas een dag later of helemaal niet.
excuus, dit is dus geen gevolg van slordigheid.
groet,
Daniel
Dag mannen!
BeantwoordenVerwijderenFijn om jullie reacties te lezen, ik had gisterochtend ookal een reactie gegeven maar die is blijkbaar niet aangekomen,( of geweigerd?)
Ik heb het heel druk met een jarig kind gisteren en een verbouwing, die, nu het droog is, dit weekend even snel "moet "...
Dus tijd voor een uitgebreid reageren heb ik nu helaas niet.
daniel: spelling is niet belangrijk, ik begrijp perfect wat je wil zeggen, of er nou een d of t staat! Ben blij met je woorden!
( ik zal ook weleens een fout maken)
Tot gauw,
hartegroet,
Mylène
De reacties vanuit Blogger gaan soms naar mijn inbox en soms naar de spammap. Dan kan er wel eens wat mis gaan....
BeantwoordenVerwijderen