De essentie van de zoektocht

Op de vele vragen die ik krijg om het nu eens simpel uit te leggen waar het in Advaita (of Zen, of Tao, of Dzogchen) om gaat heb ik geprobeerd een herkenbaar antwoord te geven.

Een poging dus!

Advaita betekent: Niet-Twee
Alles is Een
Er is geen ik en een wereld
Er is geen ik en een ander
Er is geen ik en een lichaam
Er is geen iemand die (zichzelf en anderen) ziet
En….
Er is geen ik en een schepper
Het is allemaal Een
Er is maar Een Leven
Eén bewustzijn
Wat ook maar een woord is
Om het Onkenbare te beschrijven
Onkenbaar omdat het zonder ook maar één ervaarbare eigenschap is.
Omdat het zichzelf niet kan ervaren.

Het raadsel is dat binnen die eenheid een suggestie bestaat dat elk levend wezen een apart wezen is.
Dat er miljarden wezens zijn met elk een apart bewustzijn.
Van elkaar en van hun bron afgezonderd,
Alleen staand, dus lijdend,
Omdat zij zich niet werkelijk thuis voelen.

Dat niet thuis voelen, dat zich afgescheiden voelen,
Is het motief voor de spirituele zoektocht.
Er zijn duizenden wegen,
Maar niemand betreedt die zelf.
Alles wordt gedaan,
Of je er nu in gelooft of niet.

Zoekers zijn niet specialer dan niet-zoekers.
Niemand heeft een persoonlijk zelf,
Een Belgische onderwijzer vond het spontaan wandelend in Frankrijk,
Een zeeman op de Stille Oceaan,
Een monnik vond het na 40 jaar in een klooster nooit,
Een beroemde zenmeester moest bekennen dat hij het ook niet wist..
Maar wie vond wat?
En wie vond WAT niet?

Als kind ontdek je –ineens- dat je bestaat.
Dat jij er bent, in een wereld vol gebeurtenissen, vol andere wezens.
De werkelijkheid is nog niet erg stabiel, maar dat wordt het al gauw.
Dat ‘worden’ wordt echter gaandeweg het probleem.

Je wordt ouder, het lichaam verandert,
Je leert de taal, je leert na te denken.
Je merkt dat je een karakter hebt,
Maar je merkt ook dat je de ene dag anders bent dan een andere dag.

Je krijgt vrienden en vriendinnen,
Die komen en die gaan.
Waar je vandaag verliefd op ben kan je morgen haten.
Allemaal veranderingen.
Eigenlijk verandert alles wat je meemaakt,
Er kan hierdoor onrust ontstaan.
Is dan niets blijvend?

Er kan een soort heimwee zijn.
Is dit het het?
Is dit alles wat er is?
Draait het hier allemaal om?
Is dit mijn leven?
Er was toch iets anders?
Ik mis iets!
Ergens zweeft bij een ieder een soort vage herinnering aan wat verloren is gegaan…

Maar…veel mensen laten het hierbij.
Die kijken weer de wereld in en zetten de schouders er onder.
Maar sommigen hebben blijvend het gevoel dat er ergens iets niet klopt.
Sommigen hebben plots een spontane ervaring, die er op wijst dat het leven heel anders in elkaar steekt, dan op school werd verteld.

Die gaan zoeken.
Die moeten gaan zoeken.

De eerste grote ontdekking is,
Dat ontdekt wordt, dat er ‘iets’ in je is, dat al die veranderingen waar neemt.
Dat er ‘iets’ is dat niet mee verandert.
Het gevoel dat je in wezen er altijd ‘bij’ bent geweest,
En je dus naar ‘jezelf’ hebt zitten kijken.

Dat je niet de gedachten bent die je kan waarnemen,
Maar dat je het zien van die gedachten bent,
En dat je zelf is steeds dat de gevoel van ‘ik’
Dat de gedachte “Dit ben ik” kan zien…

En wanneer je dat eenmaal gezien hebt,
Dan is de betovering in feite al doorbroken.
Want dan kan je beseffen dat alles wat je ziet, je nooit in essentie zelf kan zijn,
Want je moet wel datgene zijn wat alles ziet en waarneemt.

Want zonder dat zien en waarnemen zou je nooit weet hebben van het en jouw bestaan.

En zo simpel is het dus.

Alles wat gezien wordt, is gezien en daarmee doorzien.


p.s.

Later, maar dat doet zich allemaal zelf, wordt de Eenheid in alles herkend. Maar dat is niet iets wat een individuele persoon zich als doel kan stellen. Dat overkomt je. Of niet. Maar zelfs dit laatste wordt gezien door het Onkenbare 'ik' dat je altijd bent.