Soms kan je door zo iets groots geraakt worden, ja bijna er door overmand worden, omdat het in zijn oneindigheid niet te bevatten is. Alles lijkt te leven in en om je heen. Niets daarin wordt uitgesloten. En er bestaat geen daar buiten.... Maar kijk uit dat het denken zich er niet over gaat ontfermen. Het denken gaat grote woorden kiezen. Maar dan nog is het het kleine aan het woord, dat uiteindelijk het Grote wil bevatten, wat onmogelijk is.

In het stille -willoze- verblijven in zo’n ‘ervaring’ wordt n.l. pas de fijnzinnigheid en het delicate er van duidelijk, van dat ongrijpbare dat je uiteindelijk zelf blijkt te zijn.

Want wie kan zoiets bevatten? Niet de persoon die hier over rapporteert, maar de Stilte die alles zelf omvat. Die stilte is altijd onveranderlijk, de ervaring is altijd tijdelijk.