Transformatie van het lijden

.
Lijden wordt door veel spirituele leraren gezien als een Poort voor transformatie.

Lijden is meestal een beweging van het ego, van het denken. En daar willen wij het liefst van af. Van zowel het ego als het lijden (die in wezen hetzelfde zijn).

Nu wij weten dat alles een beweging van het Zijn is, moet het Zijn dus ook verbonden zijn met het lijden. Het Zijn zit aan de andere (de gewenste) kant van wat wij voelen. Wij hoeven dus niet in eenzaamheid en machteloos te blijven in ons lijden. Wij kunnen het Zijn in de vorm van zien, ervaren inschakelen om ons lijden te doorzien en dat doen wij door acceptatie van wat is.....

Wat wij kunnen en moeten doen is precies het tegenovergestelde van wat wij gewoonlijk doen als wij pijn, frustratie, angst of eenzaamheid voelen.

Wij keren ons in het vervolg niet af van dat lijden, maar wij keren ons er in volle openheid naar toe. Wij ontvangen het in onze ruimte. Buiten de woorden. Wij laten het lijden, als verschijnsel, wat het dan ook is, volledig toe in gewaarzijn, in aanwezigheid.

Wij kijken, voelen bewust wat wij voelen. Ook wanneer wij nog verzet voelen, laten wij ook dat toe. Alles wat je het liefst zou willen wegstoppen of wegjagen, laat je nu volledig toe in het volle licht van bewustzijn. Belangrijk is om geen labels, geen namen, te hechten aan wat je voelt. Het gaat om puur, onversneden, zien, puur in gevoel toelaten van wat is.

Ik noem dat vaak 'sterven' op mijn (meditatie)stoel. Want wat gebeurt? Het zien, het sensen, het voelen van alle pijn betekent is feite de aanvaarding van wat is. Wij voelen exact wat Nu is. Dit is het. Er is niet anders. Het kan tijdelijk zelfs nog erger worden, heviger. Aanvaard ook dat, want wat zich aandient wordt er alleen maar duidelijker door...

Aanvaarding betekent uit de sprookjes of de nachtmerries stappen. Het is een overgave aan Dat-wat-is. Leven Nu. Niet door wat te doen, maar door alles -zonder doel- toe te laten. En daarmee heeft het ego (welke de oorzaak is van alle lijden) geen munitie meer om zichzelf in stand te houden en te versterken.

Het afgewezene, de pijn, wordt bij acceptatie -door simpel alles toe te laten -vanzelf iets anders. Het ontpopt zich plotseling (of geleidelijk) als pure levensenergie, als Tegenwoordigheid. Plak er ook nu geen labels aan. Voel! Het Zijn wat aan de andere pool van het lijden zat openbaart zich als het Moment Nu, als de levende ruimte waarin alle verschijnselen een plek krijgen.

En door deze overgave door en van jou val je samen met het Leven zoals het is, en kan het Leven bij jou komen en van zelf doen waar jij altijd zo naar verlangd hebt.


Aanvullende aantekeningen

1. toelaten betekent toelaten. Dus formuleer er geen doelen bij, want dan ben je onmiddellijk weer vanuit het duale ego bezig.
2. sommigen zullen veel en veel meer te behappen hebben dan anderen. Niet alleen zit er dan méér om te verwerken of in te zien, maar veel van het lijden is van onpersoonlijke aard. Je hebt dan als taak een deel van het collectieve lijden van de mensheid mee te nemen.
   
3. sommige mensen hebben als lot veel te moeten lijden en tegenslagen te verwerken. Dan helpt dit toelaten niet zonder meer.
   

Ssssstt

.

Eén van de grootste misverstanden bij de spirituele zoektocht is dat gedachten de waarheid kunnen verwoorden. Wat hier ook geschreven staat, het is nooit wat wij zoeken. Dat bedacht(!) ik toen ik een prachtige mail van een lezer ontving. Alles leek te kloppen. Maar de schrijfster ging uit van haar woorden. Gedachten. Daardoor werd de Leegte -wat altijd het startpunt is- over het hoofd gezien.

Die gedachten -hoe mooi zij een inzicht ook verwoorden- zijn dus ook gewoon maar objecten. Dingen de wij kunnen zien en horen. Gedachten kunnen alle wijsheid en onzin uitdrukken wat 'je' maar kan bedenken, maar gedachten kunnen nooit de werkelijkheid zijn. Gedachten zijn maar woorden over iets. Dus laat staan dat er woorden zijn over niets...... Totaal zinloos dus. Het zegt gewoon niets.

Wij willen 'er' steeds maar weer over praten en schrijven, maar ga nu eens gewoon stil zitten en denk aan niets (of let alleen op de momenten van stilte).

Wat is er dan? (let wel: het gaat om een antwoord zonder ook maar één woord te gebruiken!!!).

Nu, dit is het! Dit, het enige dat er is.

Direct volgen er op die ervaring dan weer woorden, die het gaan uitleggen (zoals: Levende Aanwezigheid of Bewustzijn), woorden die zeggen dat het nog dieper kan, dat er nog een laag achter zit, dat er straks nog meer moet kunnen komen, dat Dit het nog niet kan zijn omdat de beroemde mevrouw G uit A heeft beweerd dat je dan heel wat anders moet voelen, etc, etc.

Laat je niet misleiden door al die woorden.

Zonder woorden ben je precies wat je bent en waar je bent en hoe het is.

En niemand die wat doet.

Vragen en antwoorden.

In de meeste vragen die ik via de mail krijg gaat het over het hoe van het zien of het wat om te doen. De vragenstellers maken dan nog steeds onderscheid. Ik ook.... door de vragen te beantwoorden.

In Wezen (dus niet als bedacht principe, maar als Werkelijkheid) is alles Een. Er is derhalve niets afzonderlijks dat iets anders als apart (als anders, als afgescheiden of als méér of als minder) waar-neemt (=voor waar aanneemt).

Zien=Zijn. Dat is Alles. Er is niets binnen of buiten dat Alles.

Er is niet iemand die ziet of is. Alles is zich-zelf. Dus ook de illusie is geen illusie. Het is wat Nu is en wat blijft ben jezelf. Er is maar één Zelf, en dat is 'niet-iets'.

Zien=Bewustzijn en wat gezien wordt is ook Bewustzijn. Maar er wordt niet-iets gezien. Zien is één Beweging, één ongescheiden feit.

Er valt dus ook niets te kennen als je-Zelf, want je bent on-onderbroken Dat altijd. "Voor Abraham was, ben ik", zei Jezus dus ook. Ben zei hij, en niet was....

Om bewustzijn te vinden is bewustzijn nodig. Het zoekt zichzelf. Zegt men. Maar het onderscheiden van 'iets' of 'iemand' die kijkt of zoekt, is slechts een foutieve gedachte. Heel de zoektocht is dus feitelijk onzin.

Er zit niets achter of in het zien. Het is allemaal -ongescheiden- Dat.

Het zijn allemaal maar armzalige woorden voor iets wat niet uit te drukken valt in woorden.