Stilte…..Ruimte

.
Geen woord is waar het voor staat….maar woorden zijn hier onontbeerlijk. Woorden zijn nooit het feit wat zij pretenderen te beschrijven. Een uitleg is nooit het feit van de werking van datgene wat wij trachten te verduidelijken. Kijk voorbij de woorden, voel waar zij voor staan. Waar zij vóór staan…. Ga daarna naar dàt gebied, daar waar je altijd al aanwezig bent.

Elk woord, elke gedachte, komt voort uit stilte. Eerst is er niets, daarna is er het woord, waarna er weer stilte is. Tenzij wij meegaan in het aan-één-rijgen van woorden. Dan verblijven wij in object-gericht bewustzijn. Maar wij zijn vormloos bewustzijn. Stilte. Leegte. Niets.

Ook fysieke dingen, objecten hebben de stilte in zich en om zich heen.

Ruimte omringt zowel woorden als fysieke objecten.

Zonder die stilte, zonder die ruimte, kunnen woorden en objecten niet bestaan.

Wij hoeven woorden en fysieke objecten niet af te wijzen, want zij zijn naadloos met stilte, met ruimte verbonden.

Achter elk ding is die ruimte, is die stilte.

De sleutel is aandacht.

Een volkomen acceptatie van wat-is, doet die stilte ofwel die ruimte (die er altijd is) gewaar zijn.

Ook de acceptatie van verzet en lijden doet je onontkoombaar die stilte gewaar zijn.

Eenvoudig in stilte aanwezig zijn zoals je nu, hier -in deze ruimte- zit is het enige wat nodig is

Om volledig bij jezelf te zijn.

Ofwel...te ontdekken dat 'je' hier altijd al bent.

Ongeacht alle herrie van de wereld.

p.s.

Stilte is er, wanneer er geen denken is. Wanneer het ego er zich over wil ontfermen, dan is er geen Stilte meer. Het is dan verborgen. Je kan Stilte niet 'verkrijgen' of 'bereiken' dus je kan het ook niet verliezen. Maar zodra je er een 'Belangrijk Iemand' mee wilt worden, een 'Wetende', dan bereik je het tegendeel van wat je nastreeft. Openheid, Ruimte, Stilte, Vrede is er wanneer je niemand -onwetend- bent..... Is er, omdat al die woorden maar op één Iets duiden. Dat-wat-je-werkelijk-bent. In een totale acceptatie van wat er dan ook is.

.

De Getuige????

.

Ik had laatst een ‘zoekende’ vriend (die heel erg in zijn denken zat) uitgelegd hoe non-dualiteit begrepen moest worden. Zijn vrouw zei wat weken later -enigszins geringschattend- “O ja, je hebt hem over de getuige geleerd, hè!”

Nee dus! Juist niet!

Het essentiële punt wat begrepen moet worden is dat er niet een iemand is, die wat kan inzien of begrijpen. De zoeker en de vinder is geen persoon, geen persona, geen lichaam met een boel verstand.

De eindrealisatie van het zoeken naar je-zelf is dat er niemand te vinden is. Er kan dus ook niemand verloren gaan. Maar er is ook niet een iemand die een enorm inzicht heeft gekregen.
De hoofdprijs is Absolute Leegte.

Alles wat je ziet zijn objecten, kenmerken, onderdelen, gedachten etc. maar steeds weer is er die realisatie dat er ‘iets’(want zo denken wij) moet zijn dat dit allemaal ziet . Maar het zien kan nooit het zien zien, laat staan dat er achter dat zien iets (een iemand) is dat ziet. Zodra men meent dat er iets gezien wordt is dat weer een object van/in het zien. Het Zien blijkt een niet te nemen vesting te zijn. Iets -een object- kan geen andere ietsen (objecten) zien. Alleen niet-iets kan ietsen (objecten) waarnemen. Alleen de totale afwezigheid van geluiden kan geluiden waarnemen. Alleen de totale afwezigheid van licht kan licht waarnemen. Alleen het absoluut bewegingsloze kan bewegingen waar nemen.

Er is alleen zien, en dat zien is op zich niets, onzichtbaar, onkenbaar, dus on(be)grijpbaar.

Ik ben niet een ding, ik ben geen verschijnsel, ik ben dat wat alle objecten bevat, maar ik (en dus ook jij) ben geen voorwerp, ik ben geen ding, ik ben niet-iets.

Niets dus.

Buiten tijd en ruimte.

Daarom is er ook niemand die verlicht kan raken. De illusie iemand te zijn wordt doorzien, maar niet door een iemand.

Er is geen mogelijkheid dit verder nog te begrijpen.

Dit alles betekent het einde van het zoeken.

Er is alleen leven wat zichzelf leeft.

Of droomt.
.